De Russische eisen zouden bestaan uit twee categorieën: ten eerste een neutraal statuut voor Oekraïne (dus geen lidmaatschap van de NAVO), een ontwapeningsproces zodat het land geen bedreiging kan vormen voor Rusland, bescherming voor Russischtaligen in Oekraïne, en zogeheten ‘denazificatie’. Het is niet helemaal duidelijk wat Poetin met die laatste eis bedoelde, maar volgens Turkse bronnen zou het kunnen gaan om een veroordeling van alle vormen van neonazisme, of eventueel opstoten daarvan bestrijden. Die vier eisen lijken aanvaardbaar voor Oekraïne.

Over de tweede categorie eisen van Poetin zijn de Turkse bronnen minder expliciet, maar het zou gaan om de status van de Oost-Oekraïense Donbas-regio (met de separatistische republieken Donetsk en Loegansk), en de Krim (die in 2014 geannexeerd werd door Rusland). De verwachting is dat Poetin de onafhankelijkheid van Donetsk en Loegansk, en een Oekraïense erkenning van de Russische zeggenschap over de Krim eist. Die eisen lijken onaanvaardbaar voor Oekraïne, dat al meermaals liet verstaan dat het geen inbreuken op haar territoriale integriteit zal aanvaarden.

Die eisen lijken desondanks minder verregaand dan gevreesd: het zou slechts grotendeels gaan om een erkenning van de situatie zoals ze was vóór 24 februari, toen Rusland Oekraïne binnenviel. Toch zou Poetin – gezien zijn greep op de media en publieke opinie in eigen land – een inwilliging van die eisen kunnen verkopen als een grote overwinning, en zo zijn gezicht redden.

Poetin zou in hetzelfde gesprek gezegd hebben dat er onderhandelingen zouden moeten plaatsvinden tussen hemzelf en de Oekraïense president Zelenski. Die had eerder al laten weten daartoe bereid te zijn.