Dit is wat je moet weten over ‘Tiny Tina’s Wonderlands’

Tiny Tina, de door minstens één mentale stoornis geplaagde tiener uit ‘Borderlands 2’, brengt je in ‘Tiny Tina’s Wonderlands’ naar een fantasiewereld van haar eigen makelij: het rollenspel ‘Bunkers & Badasses’, of haar eigen verknipte versie van ‘Dungeons & Dragons’. Die fantasy-invloeden zijn veelvuldig, maar toch subtiel: je zult ze onder meer merken in de plaatsnamen van de oorden die je aandoet, de wezens (van goblins tot wyvern, allemaal erg bekend uit fantasyfilms, -boeken, -reeksen, -strips en -games).

Om wat meer in lijn te zijn met andere fantasygames, die zich meestal in het pure roleplaying-game-genre ophouden, hebben slagwapens een iets grotere prominentie gekregen in ‘Tiny Tina’s Wonderlands’. Maar wellicht zullen niet erg veel spelers die fysieke wapens ook gebruiken: de focus blijft liggen op schieten, net als in de centrale ‘Borderlands’-games. Het blijft een lootshooter met fantasy-elementen, niet andersom.

Elementaire krachten, nog zo’n vaste waarde in fantasy-rpg’s, hebben de designers van studio Gearbox Software slim in de exploderende vaten gestoken. Schiet daarop, en er komen vuur-, ijs-, gif- en andere krachten vrij, hopelijk in de snuit van je vijanden. En in plaats van bommen werp je met de rechter schouderknop toverspreuken, die destructieve krachten loslaten op je tegenstanders, en net als bij fantasy-rpg’s met een ‘cooldown’ werken voordat ze opnieuw kunnen worden ingezet.

Verder heeft ‘Tiny Tina’s Wonderlands’ een uitgebreid upgradesysteem. Dat van de reguliere ‘Borderlands’-games is al vrij uitgebreid, maar buiten de gebruikelijke ‘bomen’ voor het uitbreiden van je vaardigheden en je uitrusting komt er hier een tweede systeem bij, met personageklassen die – met een eigen twist – gebaseerd zijn op de vaste waarden in iedere fantasy-rpg, en persoonskenmerken die daaraan vasthangen. Zoals de in combat gespecialiseerde Clawbringer, of de sterk in sluipaanvallen gelovende Stabbomancer.

Maar ook dat wordt er allemaal maar bijgeschoven aan de oppervlakte. Wat ons vooral verraste tijdens de eerste uren die we doorbrachten in de game is dat het in de eerste plaats een vintage ‘Borderlands’-ervaring is, met veel schieten, veel pret, veel geweld, en veel fijnzinnige satire. En met zijpersonages die als vanouds dingen in je intercom blazen, als een Grieks koor. Net zoals de ‘Borderlands’-trilogie en ‘The Pre-Sequel’, dat andere zijpaadje van enkele jaren geleden, in hun diepste binnenste een parodie zijn op de bekende shooterreeksen, is ‘Tiny Tina’s Wonderlands’ er eentje op pakweg ‘Skyrim’.