COLUMN. Lien Van de Kelder voelt de oorlog in Thailand: “Mijn Russische buur vragen hoe het gaat, is dat provocerend?”
Lien Van de Kelder (39) woont al enkele weken samen met haar kinderen Jeanne en Victor en haar man Hans in Thailand. Na een week in Bangkok is het weer tijd om naar het rustige Phuket te trekken om er Vaderdag te vieren, al loopt dat niet van een leien dakje. “Thaise efficiëntie”, weet Lien ondertussen. Eens aangekomen in Phuket voelt ze hoe de oorlog in Oekraïne tot bij de filmcrew voelbaar is. “ Ik heb geen zin om geweld, al is het verbaal, naar hier te halen.”
Na de rust in de natuur van Chiang Mai vliegen de kinderen en ik terug naar het drukke Bangkok. Wat een heerlijke, bruisende stad is dat toch. We voelen ons hier echt thuis. We nemen de skytrain of brommertjes om over of door de eeuwige files van de stad te vliegen. Maar met het helse verkeer komt natuurlijk ook de luchtvervuiling, en die is verschrikkelijk. We wonen hier op de 33ste verdieping en zien de smoglaag soms echt als een grijze deken over de stad liggen. Wat dat betreft is de zo verguisde Turnhoutsebaan achter onze hoek in Antwerpen bijna een alpenweide, ook al is er daar op dat vlak nog wel wat werk te verzetten.
Mijn kinderen zeggen niet “tot nooit meer”, ze hebben geleerd dat het leven onverwachte wendingen kan nemen.
Lien Van de Kelder
Na een week in Bangkok is het tijd om terug te gaan naar Phuket, waar alles wordt klaargemaakt om de opnames van ‘The Blue’ op te starten. We gaan afscheid nemen van onze vrienden. Een beetje zoals in 2019, bij ‘The Serpent’. De kinderen deden dat destijds van hun vriendjes van de Acacia School met wat drama “tot nooit meer waarschijnlijk”. En kijk nu. Hier staan we weer! Ik besluit er een fijne activiteit van te maken door te gaan tennissen met hun twee beste vriendjes van toen. In de verschroeiende hitte, want de zomer is hier begonnen, maar dat hebben ze ervoor over. Nu zeggen ze niet “tot nooit meer”, ze hebben geleerd dat het leven onverwachte wendingen kan nemen.
Nog even een kappersbezoek. Jeanne wordt met de stijltang onder handen genomen en voelt zich een prinses. Victor wil “Vince-haar”, zoals zijn favoriete #LikeMe-personage. We kopen een heerlijke verse kokosnoot bij een straatverkoper en vertrekken naar de luchthaven.
Hoewel we de Sandbox hebben gedaan – zeven dagen quarantaine en twee PCR-testen – en vrij mogen rondreizen in Thailand, moeten we plots toch een recente negatieve test kunnen voorleggen voor de kinderen. Een week geleden was dat niet nodig om naar Chiang Mai te vliegen. Thaise logica. Geen tijd om na te denken, we hebben nog 24 minuten voor de check-in sluit. 24 minuten dus om een test te laten afnemen bij de kinderen én het resultaat te krijgen, onmogelijk. Maar dat is buiten de Thai gerekend. In de luchthaven staat een container van een ziekenhuis waar je PCR-sneltesten kan laten afnemen.
We vragen de vrouw van de check-in haar Thaise overtuigingskracht te gebruiken bij het geïmproviseerde hospitaal. Het lukt!
Lien Van de Kelder
Ik ren er met de kinderen op goed geluk naartoe, “one hour madaaaame”. Ik leg uit dat we geen uur hebben en de test wordt meteen afgenomen. Na 18 minuten hou ik het niet meer en ga ik informeren naar de testresultaten. Ondertussen heb ik Hans aan de lijn, de check-in gaat sluiten! We vragen de vrouw van de check-in haar Thaise overtuigingskracht te gebruiken bij het geïmproviseerde hospitaal. Het lukt! We krijgen meteen onze resultaten. Nog 4 minuten. De kinderen en ik vliegen door de gangen, komen als laatste bij de gate en halen nipt het vliegtuig. Oef!
We laten onze stress achter in Bangkok en keren terug naar het rustige Phuket. Ik vraag mij af of de Russische badgasten nog in ons hotel zijn. En of de sfeer gespannen zou zijn. Wat zou ik hen graag uithoren, maar ik durf niet goed. De kinderen zagen op Ketnet hoe ze vlaggen voor vrede konden maken, met Oekraïense kleuren. We zullen dat maar voor thuis houden. Stel dat ze dat hier als een provocatie zien? Ik heb geen zin om geweld, al is het verbaal, naar hier te halen. De oorlog lijkt hier niet te bestaan. Russen, Europeanen, Chinezen, Israëliërs en een enkele Amerikaan schuiven naast elkaar aan bij het ontbijt.
Het blijkt alvast veel rustiger te zijn dan voor we naar Bangkok vertrokken. Na een van onze wandeltochten kom ik mijn Russische buurvrouw met haar baby tegen en besluit ik te vragen hoe het met haar gaat. Dat kan alvast niet als provocerend aanzien worden. Ze krijgt de tranen in haar ogen, zegt dat ze probeert drie weken rust te vinden door geen nieuws van haar land te lezen en dat ze daarna teruggaat naar haar familie. En dat ze hoopt dat het snel voorbij zal zijn.
Emilija, een jonge vrouw van de filmcrew, komt uit Litouwen en spreekt ook Russisch. Ze durft niet zeggen van waar ze is uit angst voor haatreacties.
Lien Van de Kelder
’s Avonds in de bar spreek ik met Emilija, een jonge vrouw van de filmcrew. Ze komt uit Litouwen en spreekt onder andere ook Russisch. Ze vertelt dat ze niet durft kenbaar te maken van waar ze afkomstig is uit angst voor haatreacties. Ze vreest dat haar land zal aangevallen worden om de aansluiting van Kaliningrad bij Rusland te bewerkstelligen. De sleutels van het appartementje dat ze net gekocht heeft had ze achtergelaten om er Oekraïense vrienden in te huisvesten. Ze weet niet of ze na deze productie naar huis kan. Twee verhalen, twee kanten, twee mensen. Ik zal die vlag maar zo laten.
De dag nadien heb ik surfles geregeld voor de kinderen en hun Engelse vriendinnetje, goed om het hoofd leeg te maken en de focus te verleggen naar iets positiefs. Het gaat verrassend goed eigenlijk, kinderen zijn daar denk ik veel sneller mee weg dan volwassenen. Ik tuimel een paar keer ondersteboven in de golven maar dat deert niet. Ik ben dankbaar voor de goede golven waarop ik mag proberen te surfen.
’s Avonds vieren we Vaderdag, de kinderen hebben zoals ieder jaar van alles geknutseld. Wat een fijne traditie. En zo voelt het toch een beetje als thuis. Gezellig dicht bij mekaar rond de tafel en nog eens zeggen hoe graag je mekaar ziet. Dat moeten we vooral heel veel blijven doen.
