Yves Lampaert hoopt op gepaste beloning na drie weken uithuizigheid: “Een duif in weduwschap vliegt ook snel”

Bijna drie weken was hij te gast in Hotel Shamrock in Tielt. Yves Lampaert zat er al vijf dagen toen hij vrijdag vóór de Ronde van Vlaanderen plots telefoon kreeg van vrouw Astrid. “Keppie, ik heb positief getest op corona”. Wegblijven daar, klonk het doktersadvies. Hard. Maar vanuit gezondheidsoogpunt verstandig. “Ook Aloiske (zijn zoon, red.) had een dag koorts gehad. Loopneusje, beetje hoesten. Veel heeft hij er gelukkig niet van geweten. Bij Astrid duurde het iets langer. Nu is ze weer oké. Negen kansen op tien zou ik zelf niet besmet zijn geraakt. Maar ik heb op zekerheid gespeeld. Stel je voor dat ik tóch positief zou hebben getest in de dagen voor Parijs-Roubaix. Dat zou een ramp zijn geweest.”

Lampaert moest zelfs zijn verjaardag, vorige zondag, op hotel vieren. “Al ben ik toen wel even via de tuin tot aan het verandaraam gewandeld. Zo kon ik vrouw en kind even zien. Voor de rest van de tijd was het ‘facetimen’. Gelukkig bestaat dat.” Of het hem uiteindelijk veel nadeel zal hebben berokkend? Lampaert denkt van niet. “Veel liever was ik natuurlijk thuis geweest. Ik vind er de nodige afleiding en ontspanning. Het is ook gewoon minder eenzaam. Drie weken, dat weegt op den duur. Maar ’t is gelijk met de duiven, hé: die zetten ze ook in weduwschap, dan vliegen ze nadien wat rapper naar huis.” (lacht uitbundig)

Scoren in de ‘Hel’ en dan ‘home sweet home’: het kan twee keer feest worden voor Lampaert. “Ja, ‘da zoe nie besan’, ik zou ’t niet erg vinden.” Het eerste wat hij dan in vertrouwde omgeving gaat doen? “Astrid en Alois een keer dichte pakken. Al hoop ik dat dat al op de Vélodrome kan gebeuren. En vervolgens: ne goeien drinken!” Stel je voor: Parijs-Roubaix, de koers van zijn dromen. “Deze mythische wedstrijd spreekt tot de verbeelding. Al sinds mijn verste herinnering: Johan Museeuw die in 2002 een laatste keer won en aan de finish naar zijn knie wees. Ondertussen ben ik er zelf al een paar keer dichtbij geweest. Maar heb ik ook geleerd: ’t is niet zomaar eventjes die kassei ophalen in Roubaix en klaar.”