Opnieuw protest in Boortmeerbeek tijdens gemeenteraad van de laatste kans: “Leg de fusieplannen in de koelkast en begraaf die”

Het plein is afgezet en staat bomvol. Dezelfde ondertussen bekende gezichten nemen de microfoon in de hand. “Bart Somers sprak vanuit zijn ivoren toren: ‘Oei Karin, dat was het toch niet.’” Bram Van Hoof vult aan: “Leg de plannen in de koelkast en begraaf die koelkast. Mevrouw de burgemeester stond hier donderdag moederziel alleen. Het referendum hoeft niet meer in de planning te staan.” 

Er wordt er ter plekke een georganiseerd. “Willen wij een fusie met Mechelen?” Een luide ‘nee’ is het antwoord. “Waar is het vertrouwen?” ‘Weg’, roept de bevolking. Een slogan op een bordje leest: ‘Dada Derua’. Dat hadden we nog niet gezien.

Karen Van Gaever (30) woont al bijna de helft van haar leven in Boortmeerbeek. Ze heeft twee plakkaten vast: haar mening is dan ook erg duidelijk. “Ik vraag maar één ding: hou het landelijk. Voor mijn part mag de postcode wegvallen, maar het karakter moet blijven.” Karen geeft aan dat het vertrouwen in de burgemeester ver weg is. “Haar solo slim was echt ongepast. Derua komt uit een boerenfamilie, het kwetst dan ook des te meer dat ze niet naar de gewone man luistert.” Het resultaat van de gemeenteraad moet voor Karen dan ook zijn: “Zet de fusie in het diepvriesvak.”

Drie minuten voor tijd begint de gemeenteraad. “Kijk naar buiten, het vertrouwen van de bevolking is weg,” klinkt het bij de oppositie. Vooraan staan kinderen met een zelfgemaakt bordje. Fluitjes worden rondgedeeld aan ieder die dat wil. Het snerpt oorverdovend. Een claxon komt daar nog net bovenuit. Het heeft wat weg van een voetbalmatch. “Zijn er vragen of opmerkingen bij de notulen van de OCMW-raad?” vraagt de voorzitter. “Nee!” roept men buiten. “Hoeveel uur hebben wij hier al op dit plein versleten?”, vraagt iemand zich af. “Als dat spel volgende week nog niet gedaan is, zet ik mijn bed hier.”

De oppositie gooit meteen een bom. “Voorzitter, als u bij de gesprekken aanwezig was, is uw positie bij deze agendapunten deontologisch onhoudbaar.” De wraking van de voorzitter van de gemeenteraad kan op luid applaus rekenen. “Buiten! Buiten! Buiten!” roept men luid. Het woord ‘corruptie’ wordt in de mond genomen. Het agendapunt wordt met negen tegen tien verworpen. 

Burgemeester Derua neemt het woord: “Het was een woelige week. We hebben jullie gehoord en we gaan jullie volgen. We stellen voor om weer van nul te beginnen.” De bevolking beneden lust de woorden niet. “De aanleiding waarom wij dit boek wilden schrijven, is niet ter sprake gekomen en dat is onze fout geweest.” Het lawaai van de spreekkoren beneden is oorverdovend. De burgemeester kondigt haar intentie aan alle randgemeenten formeel aan te schrijven over een mogelijke fusie. Het heeft geen zin. “Gaan we in fusie? Gaan we in districten? Of komt er geen fusie? Die vragen zullen op een democratische manier aan jullie worden voorgelegd.” “Als we van nul beginnen, moeten we dan opnieuw naar de stembus trekken?”, merkt iemand op.