Fans nemen afscheid van Arno: ‘Oostende en Brussel hebben dankzij hem een nieuwe betekenis gekregen’

Het is vreemd om rond tien uur ’s ochtends tientallen mensen te zien aanschuiven voor de deuren van concertzaal AB. “Een concert in de voormiddag misschien?’, vraagt een fietser zich af. Helaas niet. Iemand wijst in de richting van het grote spandoek boven de deur. Daarop prijkt een sobere zwart-wittekening van rocklegende Arno Hintjens met de woorden “Merci, godverdomme”. De fietser knikt begripvol en baant zich voorzichtig een weg tussen de menigte. Autobestuurders zijn minder geduldig en claxonneren erop los. Al kan dat Arno’s fans niet van hun stuk brengen. 

Laatste concert

“De energie die je voelde op zijn optredens, dat was ongelooflijk”, getuigt Vanessa Mestdagh (44), die met een roos in haar hand als een van de eersten in de rij staat.  

Mestdagh woont in Blankenberge en zat een uur en een kwartier op de trein om Arno een laatste groet te brengen. Ze vond het belangrijk om vandaag aanwezig te zijn, hoewel ze zijn laatste concert in Oostende al een waardig afscheid vond. “Er hing een doordringende sfeer. Arno zelf was broos. Echt chapeau dat hij toch nog een mooi optreden kon geven.” 

Mestdagh is zeker niet de enige die iets bijheeft voor Arno. Overal in de rij duiken bloemen op, en naast zijn urne staan vanaf het begin van de ochtend al twee grote boeketten. Niet dat het de urne zelf kleurloos is: het zwarte metaalachtige materiaal is versierd met fluogele en oranje verfspatten. 

De urne staat niet in een van de zalen, maar gewoon in de inkomhal. Eenvoudig en bescheiden, precies zoals Arno zelf was. Wie de rij wil negeren en rechtstreeks de inkomhal van de AB wil binnenstappen, is er aan voor de moeite. Naast de deur bewaakt een beveiligingsagent Arno’s herdenkingstafel nauwlettend. 

Toch is de sfeer onder de aanwezigen ontspannen. “Rock-’n-roll”, roept iemand plots, en de menigte stemt stilzwijgend in. Druppelsgewijs mogen de fans het gebouw betreden voor de laatste meet-and-greet met hun idool. Bijna niemand kan het de hele tijd droog houden.

Lotgenoten

Ook Marc Egghe (59) uit Temse is zichtbaar geëmotioneerd. Het overlijden van Arno viel ongeveer samen met dat van zijn eigen vader. “Het is altijd moeilijk om afscheid te nemen van iemand”, vertelt hij. “Arno wekte voor het eerst mijn interesse voor muziek. De Belgische rockwereld is al klein. Nu is die nog kleiner geworden.”

Zo goed als elke aanwezige getuigt dat de beginjaren van Arno’s carrière samenvielen met hun eigen jeugd. Toch staat er hier en daar ook een jonge twintiger in het publiek, zoals David Rommelaere (23) uit Brussel: “Ik leerde Arno kennen dankzij mijn vader. Hij is een echte Brusselaar, net zoals Arno, en een grote TC Matic-fan. Mijn vaders TC Matic-cd ligt nog altijd bij mij thuis.”

Ook het koppel Magda Spitaels (52) en Danny Vanmuysewinkel (54) uit Halle probeerde hun passie voor Arno’s muziek door te geven aan hun kinderen. Ze hebben bovendien allebei een zoon uit een vorig huwelijk die vernoemd is naar de zanger. 

De muzikant speelt nog steeds een grote rol in hun leven: “‘Lonesome Zorro’ was het tweede liedje op ons trouwfeest”, zegt Spitaels. Ook in minder goede tijden is Arno er voor hen: “Op het moment dat hij het nieuws over zijn kanker te horen kreeg, is dezelfde ziekte bij mijn man vastgesteld”, vervolgt ze. “Van het ziekenhuis kregen we een boekje van de kankerliga mee naar huis, waarin een interview met Arno stond.”

Kameraad

Zelfs na zijn dood slaagt Arno er nog in mensen met elkaar te verbinden. In de rij voor zijn urne raakte het echtpaar aan de praat met Hilde Deneyer (55) en Myriam Tordeur (58), ook gewezen kankerpatiënten. “Ik heb veel aan Arno en zijn muziek gehad tijdens mijn behandeling”, getuigt Tordeur. “Hij was echt dankbaar voor wat hij allemaal beleefd had. Daar neem ik een voorbeeld aan. Ik denk dat hij veel mensen levenswijsheid heeft bijgebracht.” 

Dat beaamt Deneyer: “In de loop van de jaren heb ik eigenlijk pas beseft dat het helemaal niet zulke zotte dingen zijn die hij zegt. Hij was echt een hele slimme gast. Oostende en Brussel hebben dankzij hem een nieuwe betekenis gekregen.”

Op Paul Gijselings (69) uit Brussel heeft Arno misschien nog de meeste impact gehad. Speciaal voor de herdenking trok hij een felroze maatpak aan. “Hij was mijn buurman en mijn kameraad”, vertelt Gijselings weemoedig. Het verdriet is van zijn gezicht af te lezen. “Ik maakte zelf vroeger ook muziek, dus wij kwamen elkaar vaak tegen. Een paar weken geleden heb ik hem gelukkig nog gesproken. Hij was een schat en misschien wel de grootste artiest die we ooit hebben gehad. Zo brutaal en charmant tegelijk. En die lach, zalig. Ik hoop dat Stromae zijn rol nu een beetje overneemt.” 

Op de vraag of hij nog iets tegen Arno wil zeggen, antwoordt hij emotioneel: “Als ik me niet goed voel, luister ik altijd naar hem. Ik zal hem altijd graag zien.” “En dat we braaf zullen zijn”, voegt de jonge Brusselse Rommelaere daar nog aan toe.