ONZE OPINIE. Te vaak is nog een slachtoffer nodig om van een moordstrookje een fietspad te maken

Op enkele dagen tijd gaven Vlamingen al 20.000 gevaarlijke fietspunten in hun buurt door. 20.000! Dat zijn donkere cijfers die zo naar boven komen, maar het onveiligheidsgevoel bij fietsers is niet nieuw. Helaas. In 2018 was moordstrookje als kwalijk synoniem voor fietspad het woord van het jaar. Alle actieplannen en historische investeringen in fietsinfrastructuur ten spijt. Dit jaar: 328 miljoen euro! Maar het geld vloeit niet snel genoeg om het probleem op te lossen. Te vaak is nog een slachtoffer nodig om van zo’n moordstrookje een fietspad te maken. 

Er zijn problemen waar we niet omheen kunnen fietsen. Letterlijk en figuurlijk. Onze ruimtelijke verrommeling is een bijzondere boosdoener. Het zorgt ervoor dat het aanleggen van veilige fietspaden niet altijd en overal evident is. Je kan dan dromen van brede fietspaden zoals in Kopenhagen, maar dan moet je voortuintjes inpalmen of meer nog: huizen onteigenen. Je kan als fietser vloeken op tramsporen tussen kasseien, maar je kan niet in elke straat een verhoogde berm met tramsporen én ruimte voor auto’s en fietsers aanleggen. Het is daarom soms gemakkelijker gezegd dan gedaan. 

Maar dat mag absoluut geen excuus zijn voor defaitisme. Zeker nu die fietswegen ook worden ingenomen door e-steps, speedpedelecs en jawel, ook bakfietsen. Het wordt drukker en het gaat sneller. Het vergt naast geld - dat er is - ook visie, durf en creativiteit. Dat tientonners vandaag nog altijd voorbij de schoolpoort kunnen scheuren, is onbegrijpelijk. De schrik voor files zorgt ervoor dat slimme kruispunten, waardoor fietsers en chauffeurs elkaar niet meer voor de wielen rijden, nog steeds te weinig voorrang krijgen. En kan het dat het stuk weg, bestemd voor tweewielers, toch nog te beperkt is? 

Een Vlaamse regering die hier korte metten mee maakt, kan scoren. Het onveiligheidsprobleem ontpopt zich nu tot een selffulfilling prophecy, tot een vicieuze cirkel. Jonge ouders vinden het te onveilig en brengen hun kind dan maar met de auto naar school. Dat zorgt dan weer voor meer verkeer voor kinderen die zich wél door het verkeer wagen. En zo rijden we onszelf in de wielen.