Een goeie piek komt nooit alleen. Eén minuut voor mijn wekker afgaat, schiet ik klaarwakker uit dik drie uur onrustige slaap. Nerveus alsof ik voor een examen sta. Twee weken geleden, bij de verkenning van de tocht, sloeg de twijfel immers keihard toe, toen de laatste 20 km er echt maar dan ook echt te veel aan waren. Dat zat nog heel ver van 75 km comfortabel uitrijden. Dus probeer ik te controleren wat er te controleren valt.

Slaaptekort hindert de prestatie niet, checkte ik bij de sportdokter. Alcohol wel, dus hield ik het op één glas cava – niemand heeft ooit spijt dat hij zich ergens niet bezatte. En ik neem nog een advies mee naar huis: ontbijt voor je zo laat in je bed kruipt. De slaapkwaliteit zal minder zijn, maar zo zitten de koolhydraten tegen de start netjes klaar. Dus stap ik de feestzaal buiten met twee stukken worteltaart.

Zou het zo simpel zijn? Ja, dus. Vier boterhammen met speculoospasta als ontbijt, een banaan voor de start, twee havermoutrepen, een flapjack, nog een banaan, twee honingwafels, een cafeïne-gel, een gemoedelijk tempo en de heerlijke zon op onze kop en kijk: die gevreesde steendoodklop komt niet. Was ik er vorige keer zonder duwtjes bergop echt niet geraakt, dan ging het nu bijna als vanzelf. De Kopgroep had vleugels. We did it. De Kapelmuur zelfs 4 keer – alles voor de foto. En voor die mattentaart achteraf, die kon er ook nog wel bij. Want we hebben het gehaald.