Direct naar artikelinhoud
InterviewSarah Vandeursen

Sarah Vandeursen is klaar met gewichtigheid: ‘Ik vind het BV-schap zo’n bekakt gegeven dat ik me er een beetje voor schaam’

Sarah Vandeursen is klaar met gewichtigheid: ‘Ik vind het BV-schap zo’n bekakt gegeven dat ik me er een beetje voor schaam’
Beeld Carmen De Vos

Monden vielen open toen ze als Conny Komen, dat losgeslagen, in fluo gehulde projectiel bij Kenji Minogue, concertzalen liet ontploffen. De tv-wereld sloot Sarah Vandeursen (38) daarop in de armen. Maar na een verkenningstocht voor en achter de schermen is ze nu klaar met BV’s en gewichtigheid. Up next: theater, haar eigen documentaire Sarah in Genderland, en radicale eerlijkheid. ‘Ik heb nooit een contract getekend waarin staat: en nu moet jij je bekje houden.’

“Wordt het een groot interview? De cover? O shit, heftig. Nu ben ik weer aan het twijfelen. Ik wilde een beetje lachen met de foto’s, misschien halfnaakt poseren, maar ik ga me achteraf afvragen waarom ik dat alweer gedaan heb.” 

Sarah Vandeursens naam en faam reiken inmiddels ver genoeg om op de cover van een weekendmagazine te mogen. Wie haar uit ongemak wil zien ineenkrimen, moet dat er nog eens goed inwrijven. “Ik ben eigenlijk nogal verlegen. En ik vind het BV-schap zo’n bekakt gegeven dat ik me er een beetje voor schaam. Dat bejubelen, dat vind ik ook heel raar. ‘Je bent zo fantastisch.’ Ze zouden eens moeten weten wat voor brokje ellende ik soms ben.” 

Bio

geboren in Brugge in 1983 / studeerde sociaal werk / organiseerde straattheater met CirQ, het productiehuis achter Bataclan tijdens de Gentse Feesten / raakte bekend met de electrotrashpopgroep Kenji Minogue / ging na haar deelname in De slimste mens ter wereld aan de slag voor tv / maakte voor VIER onder andere Geubels en de idioten / werkte tot begin dit jaar voor het Canvas-programma De ideale wereld / woont in Gent met haar 13-jarige dochter 

Vandeursen ontvangt ons in haar rijhuis in Gent, pal tegenover een kebabfabriek: een treffende locatie voor een vrouw die door haar lief omschreven wordt als “iemand die het absurde omarmt”. Ze zet koffie, klaart op wanneer Smartschool haar meldt dat haar dertienjarige dochter uitstekende punten heeft voor wiskunde — “die stress altijd” — en praat over haar leven na De ideale wereld. Als eerste op de agenda staat haar tweedelige documentaire over gender, vanaf volgende week te zien op vrt.nu.

Over haar tijd bij De ideale wereld heeft ze inmiddels alles verteld wat gezegd moest worden, vindt Vandeursen: dat het een tijd duurde voor ze als enige vrouw haar draai vond op een mannelijke redactie waar elke dag gescoord moest worden, en dat ze in januari vertrok omdat de job haar cynisch maakte: “Het is niet gezond om hele dagen uitsluitend met humor bezig te zijn.” Sommige dingen zijn nu eenmaal niet grappig, vond ze.

Maar toch: je hebt een comfortabele, gegeerde job opgezegd terwijl je een huis af te betalen hebt en een kind moet grootbrengen. Schrikt onzekerheid je niet af?

“De ideale wereld was te veel van hetzelfde geworden. Mijn ideeën waren op en ik had geen voldoening meer. Na mijn vertrek moest ik echt even bekomen. Ik was moe en ­sukkelde met mijn gezondheid. Maar na al die jaren professioneel zoeken wist ik wel dat er iets op mijn pad zou komen. 

“En ik ben nu zo veel verschillende dingen aan het doen dat er nog weinig druk is. Ik schrijf mee aan een scenario, ga acteren in een reeks en theater maken, ik ben coach kleinkunst aan het Conservatorium van Antwerpen, heb een documentaire gedraaid... Als je maar één droom hebt, zoals actrice worden, dan moet je daar ook echt heel goed in worden. Maar ik ga ervan uit dat ik niet geweldig kan zijn in alles wat ik doe en dat is bevrijdend. Dit werkt heel goed voor mij.”

Je hebt natuurlijk ook het geluk dat je gebeld wordt. 

“Ik heb vroeger vaak tegen mijn goesting gewerkt, dat is verschrikkelijk. Ik besef dus heel goed dat ik in een luxepositie zit. En ‘nee’ zeggen tegen opdrachten is fantastisch. Het lukt me ook steeds vaker om geen excuses te verzinnen – ‘het past niet in mijn agenda’ – maar gewoon uit te leggen dat een opdracht echt niets voor mij is. En voor hetzelfde geld heb ik binnen een jaar niets meer, daar zal ik het dan ook mee moeten doen.”

‘Ik heb nooit het idee gehad dat ik in het verkeerde lichaam zat, al gingen bij sommige labels mijn ogen wel open. Ik denk dat ik een niet-praktiserend non-binair persoon ben’Beeld Carmen De Vos

En wat dan?

“Ik weet het niet. Filosofie studeren? Ik was vroeger heel erg bezig met niet in het nu leven. Ik sleepte het verleden mee en was tegelijk heel erg aan het panikeren over de toekomst. Dat heb ik afgeleerd. Hoe meer ik in staat ben om zo weinig mogelijk vooruit te kijken, hoe gelukkiger ik ben. Het gaat nu goed, en dat is fantastisch. En als er verschrikkelijke dingen gebeuren, dan is dat zo. Maar het zou heel stom zijn om jaren in paniekmodus te blijven en te denken: fuck, het gaat gebeuren. Wat ben ik daarmee?”

Je hebt een documentaire gemaakt over gender, een heel actueel maar beladen thema. Wat had je daar nog aan toe te voegen? 

“Ik had daar zelf eigenlijk best weinig over gelezen, en ik ben gechoqueerd aan de reportage begonnen. In Engeland is het aantal borstamputaties bij meisjes de laatste jaren explosief gestegen. Als moeder van een puberende dochter vroeg ik me af hoe dat kan. Waarom laten wij onze kinderen zulke dingen doen met hun lichaam, en zijn pubers wel in staat om dergelijke keuzes te maken? Wat doet je geslacht er eigenlijk toe, we zijn toch allemaal mensen?

“Maar ik ben blij dat ik mensen heb ontmoet die door dat proces zijn gegaan. Ik ben nu pro-trans, ik begrijp dat je eraan kapotgaat als je je constant miskend voelt in wie je bent. Al blijf ik voorzichtig en kritisch. Dat mag, transgender personen zijn dat zelf ook. Ik heb nog veel vragen, al komen ze nu meer vanuit zachtheid en begrip. Stel dat mijn kind doodongelukkig en suïcidaal is, en na een lang proces blijkt dat ze in een verkeerd lichaam zit en liever een man wil zijn. Wie ben ik dan om dat tegen te houden? Maar ik hoorde ook een verhaal over een meisje dat als enige van haar klas niet met haar gender bezig is en daarvoor gepest wordt. Dat is niet oké.” 

Het genderdebat wordt vaak nogal verkrampt gevoerd. Sommigen zijn bang om iets verkeerds te zeggen, anderen vinden het complete onzin.

“Ik was bij sommige gesprekken ook nerveus om fouten te maken of iemand te kwetsen. Ik ben wel tot de vaststelling gekomen dat er veel kan als de interesse oprecht is, en dat er ook ruimte is voor relativering en humor. Maar ik begrijp de angst. De meesten bedoelen het goed, maar er verandert heel snel heel veel en de incidenten en kwaadheid worden uitvergroot. En niemand kan mensen uitstaan die zichzelf niet kunnen relativeren. Maar ik ben blij dat ik heb kunnen zien dat dat dus niet klopt. En het is ook nogal makkelijk om het een overbodig probleem te vinden als je er zelf geen last van hebt en dan de term ‘woke’ te gebruiken.”

De reportage begint met foto’s van jezelf als tiener. Is het ook een persoonlijke zoektocht? 

“Nee. Ik ben nooit een meisje-meisje geweest en vraag me wel af hoe ik daarmee zou zijn omgegaan als ik was opgegroeid in een tijd dat gender een thema was. In mijn jeugd waren er helemaal geen transmannen of andere rolmodellen. Maar ik heb nooit het idee gehad dat ik in het verkeerde lichaam zat, al gingen bij sommige labels mijn ogen wel open: ah, daar kan ik mij wel in vinden. Ik denk dat ik een niet-praktiserend non-binair persoon ben. (lacht) Al die verwachtingen en rolpatronen voor vrouwen, daar heb ik niks mee. Net omdat ik zo in de clinch lag met dat idee dat ik het vrouwtje moest spelen, heb ik me daar als Conny Komen bij Kenji Minogue zo tegen afgezet. In die rol was ik allerminst schattig. Ondertussen ervaar ik steeds minder restricties over hoe ik me als vrouw moet kleden of gedragen, van dat hokje heb ik me bevrijd.” 

Vrouw zijn is wel een thema dat vaak terugkomt bij jou. Je benoemde je moeilijkheden als enige vrouw op een mannenredactie en deed mee aan de vrouwenaflevering van Taboe.

“Ja, en dat is wat vervelend. Ik vond het belangrijk om over die dingen te kunnen praten, maar ik heb echt geen zin om de rest van mijn leven gereduceerd te worden tot mijn geslacht.” 

Ik vraag me soms af wat vandaag het moeilijkste is, man of vrouw zijn. 

“Pas op, het is niet makkelijk om in deze tijd een man te zijn, dat besef ik heel goed. Stel, je bent een jonge televisiemaker die ongelooflijk graag presentator wil worden, maar je bent ook wit, hetero en man. Dan ben je ferm gescheten, dat zie ik ook. Maar deze golf is ook wel nodig. Ik geloof dat je een radicale revolutie nodig hebt om binnen tien jaar te kunnen zeggen dat we een evenwicht gevonden hebben.”  

Mannen die op een plek als De ideale wereld werken zullen vast ook het gevoel hebben dat ze mee moeten met de andere haantjes.

“Absoluut. Ik heb van een paar mannelijke collega’s gehoord dat ze volledig begrijpen wat ik bedoel. Het gaat over een bepaalde sfeer. Er is een heel nieuwe beweging aan het ontstaan van zachtere mannen die experimenteren met uiterlijkheden, zoals Harry Styles of, dichter bij ons, Aster Nzeyimana. Ik vind hen echte rolmodellen. Maar stel dat je niet zo met je uiterlijk bezig bent, hoe uit je dan dat je zachter bent?”

Voor vrouwen lijkt het speelveld wel wat groter. Sommigen houden ervan zich helemaal op te tutten, anderen zijn veel minder met hun uiterlijk bezig. 

“Klopt, maar dat vertaalt zich nog niet in de media. Je moet bijna per definitie jong en knap zijn om op televisie te komen. Dat is stilaan aan het beteren, maar toch. Mannen hebben daar helemaal geen last van.”

Bio
Beeld Carmen De Vos
‘Na een vlammende ruzie kan ik tegen mijn dochter zeggen: ‘Sorry liefje, maar dit is mijn eerste en enige keer mama zijn.’ Ik durf mijn onzekerheid uit te spreken’Beeld Carmen De Vos

Praat je met je dochter over wat het betekent om een meisje of vrouw te zijn?

“Ik probeer dat wel, maar ik merk dat zij zich daar snel ongemakkelijk bij voelt dus ik wil dat ook niet opdringen. Als dertienjarige bespreek je zulke dingen eerder met vriendinnen of zoek je stiekem naar informatie, dat begrijp ik wel.” 

Je was een jonge moeder. Heb je daarin je weg moeten zoeken?

“Absoluut, en nog steeds. Ik word nog regelmatig overvallen door een schuldgevoel: heb ik nu een fout gemaakt die haar voor de rest van haar leven gaat achtervolgen? Die vragen lijken me onvermijdelijk als je het goed wilt doen. Maar ik ben ook niet bang om mijn onzekerheid uit te spreken, als we net een vlammende ruzie hebben gehad en ik vanuit een stress — ik wil het alleen maar goed doen! — onredelijk ben geweest of heb overdreven, zeg ik ook: ‘Sorry liefje, maar dit is mijn eerste en enige keer mama zijn. En ik begrijp je ook, want ik heb met dezelfde shit gezeten en toen vond ik mijn ouders ook verschrikkelijk.’

“Ik denk dat het altijd beter is om je niet te op te stellen als iemand die alles weet. Dat is wat ik het meeste haat aan onze samenleving: mensen verkondigen geen meningen meer, maar waarheden. En hoe harder je roept, hoe meer erkenning je krijgt. Maar wat heb ik er aan om te weten wat Jos uit Lovendegem over een of ander onderwerp vindt?”

Wat vind je het moeilijkste aan opvoeden?

“Het meest beangstigende vind ik de constante aanwezigheid van die gsm en sociale media. Ik probeer daar toch rustig onder te blijven: het zal ook wel zijn voordelen hebben en het heeft geen zin om daar constant met een razende paniek naar te kijken, want dat straal je ook uit.”

Gelden hier strenge regels over schermtijd?

“We hebben het daar geregeld over, ze begrijpt inmiddels wel dat ik wil dat ze ook met andere, creatieve dingen bezig is en ze doet dat ook. We hebben daar een weg in gevonden.

“Wat ik vooral erg vind, is die verschrikkelijke prestatiedruk in het middelbaar. Ik hoor dat van andere ouders ook. Mijn dochter moet ’s avonds, na een lange dag op school, nog zoveel werken. Het kind-zijn is voor haar volledig voorbij. Ze kan dat eigenlijk niet zo goed aan, en hoe kan ik daarop reageren als ouder? ‘Tja, werk nu maar, dat hoort erbij?’ Ik vind dat een verschrikkelijke zin om uit te spreken. Ik ga voor haar een elektrisch drumstel kopen, dan kan ze zichzelf iets aanleren via tutorials en dan wordt dat scherm eens op een goede manier gebruikt. Want ze heeft zoveel werk dat het niet lukt om een vaste dag in de week in te plannen waarop ze de tijd kan nemen om naar een hobby te gaan. Heel pijnlijk.

“Dertien is geen makkelijke leeftijd, nee. Ze is ook al sinds haar tiende aan het puberen, het begint steeds jonger. Maar ik heb het gevoel dat het ergste gepasseerd is en ze beter in haar vel zit. Het is eigenlijk een heel leuke periode nu, we hebben fijne gesprekken en ik vind het leuk om te zien hoe ze evolueert. Daarom is het goed dat ik heb meegedaan aan Taboe en dat ik heb verteld over De ideale wereld. Ik vind het zo unfair hoe vrouwen behandeld worden. Als ik het op die manier een beetje beter kan maken voor mijn dochter, dan moet ik dat doen.”

Samen met een andere deelneemster getuigde je in Taboe over seksueel misbruik. Als negenjarige ben je aangerand door een onbekende man, iets waar je nog altijd mee worstelt. Bij veel kijkers schoot de reactie van filosofe Griet Vandermassen daarop in het verkeerde keelgat: ze stelde dat het mannenbrein de signalen van vrouwen vaak verkeerd begrijpt. Hoe heb je dat zelf ervaren?

“Ik heb haar uitspraken niet als vergoelijkend ervaren. We wisten en begrepen dat ze vanuit een biologisch standpunt naar de dingen kijkt, en dat het niet haar bedoeling is om onze verhalen plat te slaan. Er moet toch ook een verklaring zijn waarom er zoveel seksueel geweld is?

“Voor mij zit het grootste probleem bij de gebrekkige bestraffing en de manier waarom mensen met slachtoffers omgaan. Hoe de vrouwen uit de zaak rond Bart De Pauw zijn afgemaakt, dat is zo schrijnend. Als je dat doortrekt, is het helemaal niet verwonderlijk dat we zo bot omgaan met transmensen. Ik vind dat we in een heel harde maatschappij leven. Wie zichzelf wil zijn en voor zichzelf opkomt, wordt afgemaakt. Hoe moet je jezelf daarin staande houden? En ondertussen zijn mensen die in de belangstelling staan, de BV’s, braver dan ooit. Want dat krijg je dan: één pot nat. Iedereen is doodsbang om afgemaakt te worden.”

Jij lijkt daar erg weinig last van te hebben. De standaardverklaring wanneer iemand zijn job opzegt, is dat hij of zij op zoek is naar een nieuwe uitdaging. Jij zegt gewoon dat je het niet meer leuk vindt.

“Ik haat oneerlijkheid, ik ga daaraan kapot. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen en soms word ik half gecensureerd, maar ik heb nooit een contract getekend waarin staat: Sarah, nu jij voor televisie werkt, moet jij je bekje houden en zeggen dat je aan het genieten bent.

“Ik werd daar vroeger al slecht van, van al die voorgekauwde praatjes. Wij BV’s onder elkaar, haha, hihi. En dan die fakeness en het gewichtige: ‘Wij kunnen iets.’ Stop daar toch mee, wij kunnen just niets. Als dat carrière maken is, dan hoeft het voor mij niet. Dan stap ik eruit. Ik hoef niet op tv te komen of bekend te worden, ik wil gewoon dingen maken die ik leuk en interessant vind.”

‘Ik ben heel nuchter en rebels in de mediawereld gestapt: dikke fuck you allemaal, ik kom hier in de pot roeren. Maar het is me niet gelukt, er is geen durf op tv. De kijker wordt onderschat’Beeld Carmen De Vos

Heeft het ook te maken met het feit dat je relatief laat in de mediawereld bent beland? Je werkte in de sociale en culturele sector tot je bekend werd met Kenji Minogue. 

“Ben je me nu aan het age shamen? Maar het helpt wel dat ik op mijn 24ste een kind heb gekregen en mijn ego toen grotendeels verdwenen is. In veel dingen ben ik toevallig gerold. Ik ben dankbaar voor alle kansen, maar ik heb nooit gedroomd van in een groep te zitten, want zingen kan ik niet. En ik ben heel nuchter en rebels in de media­wereld gestapt: dikke fuck you allemaal, ik kom hier in de pot roeren. Wat puberaal, maar dat zit er nu eenmaal in. Maar het is me niet gelukt: er is geen durf op televisie. Ik zie enkel herkauwde formules en heel weinig ruimte voor nieuwe ideeën. En de kijker wordt erg onderschat, daar word ik heel boos van.”

Wat zou je doen als je carte blanche kreeg? 

“Mijn ideeën zijn helemaal afgestompt omdat ik bij alles weet: nee, Sarah, niet doen. Ik wil gewoon absurde, rare shit maken. Daarom ga ik nu experimenteren in het theater. Misschien speel ik wel een vierkant of een boom. En misschien bots ik daar ook op mijn limieten en word ik teleurgesteld, maar mijn hoofd is wel weer helemaal fris, ik heb weer ideeën. En als het slecht is, dan is het ook zo. Dat is niet erg.”

Hoeveel keer per week krijg je de vraag wanneer Kenji Minogue terugkomt?

(lacht) “Regelmatig. Emilie (De Roo of Fanny Willen, red.) en ik hebben samen een geschifte weg afgelegd en we zijn betere vriendinnen dan ooit. Maar het was gewoon op. In het begin kwam alles vanzelf, de teksten en de muziek. Maar daarna kwam er niets meer, we hebben het nochtans lang geprobeerd. En Kenji Minogue kunstmatig in leven houden, dat ligt ons niet. Maar ik sluit niet uit dat we ooit eens een afscheidsoptreden geven. We hebben wel wat nood aan closure.”

Emilie zei dat het ook komt omdat de kwaadheid die jullie in die begindagen dreef weg is.

“Absoluut: toen we elkaar leerden kennen, zaten we allebei met een boosheid en frustratie die ons op het podium heeft gebracht. Ik was echt down in die tijd, had geen zelfvertrouwen en was compleet losgelagen. Dat vond ik ook wel leuk aan mezelf. Als ik terugkijk op die periode, voel ik daar geen schaamte over en ik wil die karaktertrek ook niet verliezen. Compleet losgeslagen zijn is een goede manier om in het leven te staan.”

Eventjes, misschien.

“Ja, gewoon niet te lang. Maar het mag wel, vind ik.”

Volgens je omgeving ben je veel zachter geworden. 

“Ik ga niet zeggen dat ik het ultieme evenwicht gevonden heb, maar ik bevind me wel in een toestand waarbij ik rationeel en gevoelsmatig kan zeggen dat ik alles heb om content te zijn, ook als het minder goed gaat. Wat niet uitsluit dat ik mij even mag wentelen in miserie en even mag klagen. We moeten opletten dat we daar ook niet te moeilijk over doen.”

'Compleet losgeslagen zijn is een goede manier om in het leven te staan.'Beeld Carmen De Vos

Toxic positivity heet dat tegenwoordig. 

“Zie, ’t heeft allemaal een naam. Maar ik ben wel fier op het parcours dat ik heb afgelegd. Tof, hè.

“Ik ben nog altijd in therapie, ook al gaat het goed. Af en toe komen oude patronen weer boven, je ontsnapt daar nooit echt aan. Maar het helpt wel om je daar af en toe bewust van te zijn: Sarah, nu ben je aan het overdrijven. En ik vind het wel leuk om er dan heel even nog eens over te gaan. Overdrijven, hmm, heerlijk.”

Kan het zijn dat mensen je nogal intimiderend vinden? 

“Ik heb dat al heel vaak gehoord, ja. Ik snap het wel. Als je als vrouw iets met humor doet, een grote mond hebt of onvoorspelbaar bent, dan ben je nogal rap intimiderend. Dat komt ook omdat mijn wenkbrauwen nogal dicht bij mijn ogen staan, heeft iemand me eens gezegd. Daardoor heb ik geen open blik. Ik heb een resting bitch face. Ik vond dat een redelijke uitleg, ik heb me daar toch aan vastgeklampt. Ik ben blij als mensen dat benoemen: ik was een beetje bang van je, maar je bent me toch bevallen.”

Wat is volgens jou je grootste talent?

“Ik denk dat mijn grootste talent is dat ik niet weet wat mijn grootste talent is, omdat alle mogelijkheden openliggen. Ik ben niet de grootste actrice, de beste televisiemaker ook niet, en in theater maken ga ik waarschijnlijk zwaar sucken. Maar ik heb bijna goesting om op mijn bek te gaan. Geen schrik om te falen, ik denk dat dat mijn grootste talent is. En wat is dat trouwens, talent? Ik zou het niet leuk vinden om tot één ding herleid te worden.

“Mijn beste eigenschap als mens is empathie. Dat heeft me al goed geholpen, maar ik kan me ook te veel inleven. Ik heb een master sociaal werk gedaan, maar ik wist nog voor ik mijn diploma haalde dat het niets voor mij was. Ik ben niet in staat om het menselijk lijden tussen negen en vijf te houden. En het idee dat ik betaald word om te helpen zou mij veel te ver drijven in mijn verantwoordelijkheids- en schuldgevoel.

“Maar wat ik nu doe, is toch ook een vorm van sociaal werk. Allee ja, zo probeer ik het toch te zien. Ik moet mijn dochter toch een beetje motiveren om een diploma te halen.” (lacht)

Zijn er nog thema’s waarover je een reportage zou willen maken?

“Ik heb altijd een grote interesse gehad in het obscure en occulte.”

Ik heb gehoord dat je al eens tarotkaarten legt. 

“Shit, van wie weet je dat? Maar ja, meestal voor de grap.” 

Dat is voor anderen dus niet helemaal duidelijk: is het voor jou wel echt een mop?

“Ik weet het. (lacht) En ik weet het zelf niet goed, daarom houd ik de mop wat in stand. Mensen die diepgelovig zijn vind ik beangstigend, maar ook intrigerend. Wie zijn vandaag de jonge gelovigen, de goeroes, mensen die geloven in complottheorieën en ufo’s? Zonder te oordelen, ik wil dat proberen te begrijpen. Vooral de volgzaamheid van de mens, want ik heb het nogal moeilijk met autoriteit.”

Oké, maar die tarotkaarten....

“Dat gaat de titel worden, hè: Sarah legt tarotkaarten. (lacht) Maar bij elke goede vriend die hier langskomt, leg ik een kaartje. Ik maak het graag gewichtig, laat de personen voor mij de kaarten goed schudden en lang vasthouden terwijl ze aan een bepaalde kwestie denken. En dan worden die kaarten in een bepaalde volgorde gelegd: ze verklaren het verleden, heden en toekomst, de obstakels, omgeving… enfin, superinteressant. (lacht) Al moet ik er ook mijn laptop bij nemen om de verklaringen op te zoeken, want zoveel weet ik er ook niet van. En het grappige is dat je het zodanig draait dat het klopt.”

‘Als je als vrouw iets met humor doet, een grote mond hebt of onvoorspelbaar bent, dan ben je nogal rap intimiderend. Ik heb bovendien een resting bitch face’Beeld Carmen De Vos

Klopt het, ten slotte, dat je na een incident jarenlang niet voor de MIA’s bent uitgenodigd, of heb je dat verzonnen? 

“Ik heb een paar jaar geen uitnodiging ontvangen, en mijn collega’s van Kenji Minogue wel.” 

Er is een vaag verhaal over een lieveheersbeestje.

“Ja, daar bestaan beelden van, want dat werd live uitgezonden. Moet ik eens een foto tonen? Ik was er als Conny Komen, dat was altijd gevaarlijk, zeker met wat drank en de excitement van dat evenement. Conny, geschminkt als een lieveheersbeestje, was altijd pissig, en we hadden geen MIA gewonnen. Ik zie mezelf nog altijd naar voren wandelen, dat podium op. Ik ben bij de winnaars gaan staan, heb een foto genomen met Peter Van de Veire en Stromae op de achtergrond en ben het publiek ingesprongen.” 

Dat was het?

 “Ik heb niet eens geroepen, ik denk dat ik zelfs vriendelijk gelachen heb. Maar dat mag niet hè, de angst voor het onvoorspelbare is groot, zeker op tv. Terwijl het voor de kijker toch duizend keer toffer is als er eens iets gebeurt? Ik word altijd licht agressief als iets live wordt uitgezonden. De gedachte dat ik het kan saboteren en dat niemand daar iets aan kan doen. Maar goed, sinds een paar jaar word ik wel weer uitgenodigd.”

Een paar weken geleden deed je mee aan de quiz De dag van vandaag, die ook live wordt uitgezonden. Moet je je dan inhouden om de boel niet in het honderd te laten lopen?

“Ja, eigenlijk wel. Voortdurend flitst het in mijn hoofd: néé Sarah, doe dat niet, het is niet jouw programma. Het is gelukt, maar ik kan niet ontkennen dat het borrelt. En ik kan niet voorspellen wanneer het toch eens uit de hand loopt.” 

De tweedelige documentairereeks Sarah in Genderland is vanaf 17 mei te zien op vrt.nu