“Het was niet ons begin van de Giro, maar dit maakt veel goed”, vertelde Harm Vanhoucke. “Vanochtend was het eerst wat denken aan Caleb Ewan en of hij kon sprinten vandaag. Maar we mochten natuurlijk mee zijn als er een grote groep wegreed. We gingen iedere keer in schuifjes mee en uiteindelijk zaten we met z’n drieën, dat was perfect. En dat we het zo kunnen afmaken, is prachtig.”

“Toen Mathieu van der Poel aanviel, was het heel zwaar. Ik denk dat iedereen op de limiet zat, dus daarna was het het ideale moment om aan te vallen”, aldus Vanhoucke. “Toen zaten we met z’n tweeën vooraan. Toen dachten we wel dat we de zege konden pakken. Thomas was al heel de dag echt sterk aan het rijden, op de klimmetjes reed hij echt door. Ik denk dat het eerst ook het plan was van Thomas om zich leeg te rijden voor mij. Iedereen zat echt te sterven in zijn wiel, hij was de sterkste van de kopgroep.” (Lees verder onder de foto)

“Thomas vroeg om aan te vallen, maar ik zat eigenlijk al 40 kilometer à bloc in zijn wiel”, ging Vanhoucke verder. “De kramp kwam naar boven op de slotklim. In de afdaling zei hij dat hij de rapste zou zijn, dus vertrouwde ik hem. Het kostte niet veel moeite om nog te werken. Ik zag in de laatste bocht dat Van der Poel en Girmay nog dichtbij kwamen en ik had schrik dat ze nog op het wiel zouden komen. Ik heb alles eruit geperst om te zorgen dat ze niet terugkwamen, dat is gelukt. Het was echt een sterke vlucht. Ik had niet gedacht dat het zo zou uitdraaien, want er zaten echt sterke renners achter ons aan. Dat we het konden volhouden, is echt sterk”, aldus Vanhoucke, die zelf juichend als vierde over de finish kwam in Napels.

Vanhoucke en De Gendt delen ook de kamer in deze Giro. “Of we dit daar hebben besproken? Nee, niet echt. Hij is een goede kamergenoot, we lachen veel. Beter zo dan dat we beiden triestig op ons bed zitten. Of het nu aan mij is? Laten we hopen, ik ben al blij dat ik vandaag goede benen had. Na die valpartij waren de eerste dagen een ramp, ik voelde me echt niet goed. Dus ik ben al blij dat ik er weer sta en dat ik meekon in de kopgroep.”