Van schriel mannetje naar flexibele machine: Djokovic komt met 1.000ste zege in select clubje van vijf

Novak Djokovic en Roma, dat is een liefdesverhaal. Vandaag speelt hij al zijn twaalfde finale op het Foro Italico, zijn vierde op rij, en gaat hij voor een zesde titel tegen Stefanos Tsitsipas (ATP 5). Het was dus symbolisch dat de nummer een van de wereld zaterdag de kaap van de 1.000 overwinningen kon ronden in één van zijn meest geliefde tornooien. Hij sluit achteraan aan in de rij met Jimmy Connors (1.274 zeges), Roger Federer (1.251), Ivan Lendl (1.068) en Rafael Nadal (1.051). Straffer nog van Djokovic is dat 231 van die overwinningen er kwamen tegen tegenstanders uit de top tien. “Ik heb de voorbije jaren Roger en Rafa die mijlpalen zien bereiken”, zei de Servische superman. “Ik keek er zelf ook naar uit om de 1.000 te bereiken. Ik voel me vereerd dat ik zoveel zeges heb ik kunnen behalen. Het is lang geleden sinds mijn eerste triomf op de tour. Hopelijk kan ik nog even verder blijven doen en gaan er nog veel successen komen.”

Het was zijn landgenoot Darko Madjarovski – indertijd nummer 451 van de wereld – die de eer had om als eerste tegen een toen net zestien geworden Djokovic te verliezen. Het gebeurde op een kleinschalig ITF-toernooitje in Servië dat ‘Nole’ meteen ook maar op zijn naam schreef. De start van een onwaarschijnlijke carrière. Sindsdien won hij dus niet alleen 1.000 profwedstrijden maar ook 86 ATP-titels en was hij 369 weken lang – een record! – de nummer een op de wereldranking. Hij zette tevens al de negen Masters Series-toernooien op zijn palmares – twee keer! – en was de eerste speler sinds Rod Laver in 1969 die vier grandslamtoernooien op rij wist te winnen (Djokovic deed dat voor de goede orde in de jaargangen 2015-2016 waardoor het niet als een Grand Slam kan gecatalogeerd worden).

En zeggen dat Djokovic bij zijn eerste verschijningen op de tour nog geboekt stond als een schriel mannetje dat nogal snel de handdoek wierp als een wedstrijd niet uitdraaide zoals verhoopt. Ademhalingsproblemen, te weinig power, kwetsuurtjes, er waren allerhande redenen waardoor het geloof dat hij kon tornen aan de hegemonie van het koningskoppel Federer-Nadal niet breed gedragen werd.

Tot 2011 en hij zijn eetregime rigoureus omgooide naar een glutenvrije versie. De metamorfose was zodanig dat zowat het hele circuit het dieet uitprobeerde, zonder hetzelfde succes te kennen evenwel. Djokovic is ook twaalf jaar later nog steeds uiterst nauwgezet bezig met zijn voeding en dat legt hem geen windeieren. Zijn lichaam is een onwaarschijnlijk flexibele machine geworden die hem in staat stelt de moeilijkste situaties om te toveren in een aanvallende positie. “Ik moest naar mijn lichaam luisteren”, zei hij in zijn biografie. “Eens ik dat deed veranderde alles. Het voelde aan als magie.”

Hij combineert die ijzersterke fysiek nu al jaren met een aangeboren portie wilskracht en een overlevingsinstinct dat bij hem eind jaren ’90, tijdens de Balkanoorlog die hij van dichtbij meemaakte, gevormd werd. Zijn eergevoel en zegehonger zorgen voor de rest.

Djokovic is cijfermatig nu al de beste speler aller tijden, geen record is veilig in zijn buurt. Nog maar 275 overwinningen heeft hij nodig om Jimmy Connors in te halen. Met een gemiddelde van 59 zeges per jaar het afgelopen decennium zou hij er maar vier jaar en half over moeten doen. Niets is onmogelijk voor ‘Nole’.