‘In ‘De mol’ kon hij plots niet meer echt tegen zijn verlies’: broers Sven en Kristof Pede

Sven

“Toen ik 12 jaar was, was Kristof al een eigenwijze kerel van 18. Dat leeftijdsverschil is altijd te groot geweest om als kind een goeie band te hebben. Ik zag hem als de bad boy die rebelleerde tegen onze ouders, veel uitging en zichzelf een stoer imago aanmat met zijn gekke oor­ringen. Ik was de lieve, onschuldige tiener die de mama vergezelde als ze naar de bakker ging en onder geen enkel beding alleen thuis mocht zijn. Het matchte gewoon niet. De enige interesse die we deelden, was de PlayStation. En ook dat was geen glansrijk succes. (lacht) Toen ik hem versloeg bij een spelletje FIFA, begonnen we al spelend te vechten, zoals tienerjongens wel eens doen, en brak hij per ongeluk mijn arm. Die krak in mijn arm brak zijn hart, hoe onhebbelijk hij me toen ook vond. Het was meteen de laatste keer ooit dat Kristof op een PlayStation heeft ­gespeeld.

“Kristof is introvert, en ik ben eerder extravert. Hij zegt niet altijd wat er scheelt, maar als er iets aan de hand is, zie ik het in een oog­opslag. En ik hoor het. Als hij écht ambetant is, komt er geen woord meer uit. (lacht) Maar ondanks onze verschillen heb ik altijd veel respect gehad voor mijn broer. Hij is vrij berekend. Hij heeft altijd een duidelijk zicht op wat hij wil bereiken in het leven, en hij zal nooit zijn hoofd laten hangen.

“Op de dag dat mijn dochter op de wereld kwam, is mijn peter gestorven. Hij was een vaderfiguur voor ons allebei. Zijn dood hakte erin, ook bij Kristof, maar toch ving hij een stuk van de klap voor me op. Ik moest afscheid nemen van iemand die zo belangrijk was geweest in mijn leven, en tegelijk moest ik mijn kind verwelkomen. Dat was een ongelooflijk moeilijke en bizarre periode. Kristof heeft toen alle praktische zaken van de begrafenis op zich genomen. Toen voelde ik nog maar eens hoeveel ik aan hem heb.

“Toen ik hem op de bezoekdag van De mol zag verschijnen, voelde ik alleen maar opluchting. Ik had nood aan een bekend gezicht, en Kristof is sowieso degene die ik opzoek als ik een eerlijk antwoord wil. Hij had fotootjes mee van mijn dochtertje, en terwijl ik ze één voor één door mijn handen liet gaan, kon ik eindelijk mijn hart luchten tegen iemand die niets met de wedstrijd te maken had.

“Ik wou vooral weten wie hij in het oog zou houden. Kristof heeft veel mensenkennis opgedaan door als cafébaas en als voetbalcoach met heel uiteenlopende mensen in contact te komen. Het is dankzij hem dat ik Uma er zo snel van verdacht de mol te zijn. Kristof had Davy, de vriend en handlanger van Uma, kokers zien verwisselen. Het duurde nog een tijdje voor ik tijdens de tests volop voor Uma durfde te gaan, maar uiteindelijk heb ik toch vertrouwd op het oordeel van mijn grote broer.

“En kijk nu! Met de geldprijs die ik gewonnen heb, kan ik eindelijk werk maken van die kinderboerderij die ik al zo lang wil. Kristof mag de ­alpaca’s eten geven.”

Kristof

“Echt verwend was hij niet als jongste kind, maar anderzijds kon hij in de ogen van mijn ouders weinig tot niets fout doen. Ook als oudere broer heb ik altijd het gevoel gehad dat ik hem moest beschermen. Zelfs toen hij ging studeren en op kot zat in Gent, moest ik er zeker van zijn dat alles wel goed ging. Om de zoveel weken was het tijd voor een steekproef. Op donderdagavond trok ik naar de Overpoort en stak ik mijn hoofd binnen in zijn favoriete cafés. Of hij ooit boos is geworden om zoveel bezorgdheid? Ik denk dat hij het ergens wel geruststellend vond. Dat ‘grote broer’-gevoel gaat trouwens nooit weg. Soms wil ik hem om raad vragen, maar dat wringt. Ik heb het irrationele gevoel dat ik altijd alle antwoorden klaar moet hebben. Bovendien praat ik sowieso niet snel over twijfels en gevoelens.

“Door ouder te worden, leren we elkaar beter te begrijpen. Het leeftijdsverschil lijkt weg te deemsteren, en we blijken allebei even grote ‘dorpsbeesten’. We wonen op twee kilometer van elkaar in Liedekerke, het dorp waar we zijn opgegroeid en waar we ons het meest op ons gemak voelen. Ik ben ooit naar Oost-Vlaanderen getrokken, maar die verhuis heb ik me beklaagd. In Liedekerke is bovendien onze voetbalploeg, waar we elke zondagochtend het beste van onszelf geven en nadien samen een pint drinken. Soms speel ik mee, soms ben ik de coach. Uiteraard laat ik geen kans onbenut om mijn kleine broer onder zijn voeten te geven. Hij moet maar niet zo zagen tegen de scheidsrechter.

“Ik heb Sven vooral het laatste jaar een stuk volwassener zien worden. Vroeger speelde hij uren FIFA en moest alles wijken voor toernooien en cafébezoeken tijdens het weekend. Nu geeft hij dat op om voor zijn dochter te zorgen. Het vaderschap is hem op het lijf geschreven. Zijn leven is geen speeltuin meer, of net wel. (lacht) Hoe dan ook: het ouderschap bevalt hem best goed.

“Het was best gek om Sven zo’n grote rol te zien spelen op nationale televisie. Soms herkende ik hem niet. Hij is normaal gezien heel nonchalant en rustig, maar op televisie zag ik een competitieve kant die zelden naar boven komt. Hij kon zijn verlies plots minder goed relativeren. Als een proef mislukte, liet hij zijn ongenoegen heel duidelijk blijken, wat vreemd was om naar te kijken, want normaal gezien ben ik degene die wel eens van zijn oren maakt.

“Zijn gedrevenheid herkende ik dan weer wél heel hard. Hij heeft het spel bovendien op een intelligente manier gespeeld: zijn relatie met de andere kandidaten liet hij nooit beïnvloeden door het spel zelf. Sven had trouwens best een goede mol kunnen zijn. Met zijn achtergrond in de reclamesector is hij vast geslepen genoeg om te manipuleren. Mocht hij dat willen natuurlijk.” (lacht)