De ‘Schorpioen van Semmerzake’ deed wat coureurs altijd doen in de namiddag tijdens een rustdag: “Ik heb net een uur diep geslapen. Ik ben nog wat dizzy. Ik kan nu wel een koffie gebruiken”, opende de ritwinnaar van Napels.

Is de etappe naar Jesi van dinsdagmiddag door de Marken niet opnieuw een invitatie om in de aanval te gaan?

“In de rit rond Napels zaterdag was het gemakkelijker om een lange vlucht op te zetten. Het is echt wel héél lang volledig vlak, terwijl we zaterdag al snel wat klimmetjes kregen. Niet dat zo’n lange vlakke aanloop gemakkelijk is om te controleren, maar heel wat ploegen zullen een sprint willen forceren of er een zware finale willen van maken. We hebben volgens mij in Jesi meer kansen met Caleb Ewan.”

Heb je zelf nog een etappe in het achterhoofd. Twee ritzeges in één en dezelfde grote ronde, is dat de volgende challenge?

“Mijn Giro is nu al voor mezelf een heel groot succes. Natuurlijk zal ik een tweede kans niet laten liggen, maar ik heb ook ploegmaten die van bepaalde ritten een doel hebben gemaakt. De volgende dagen rijd ik volledig in functie van Caleb. Daarna zie ik wel in de bergritten hoe het met mijn benen is gesteld. Toch denk ik dat de gemakkelijkste rit die ik kon winnen, ook effectief die van zaterdag was in Napels. Al de rest is of te hard of te vlak, maar ik laat niet na om het te proberen.”

Winst op je 35ste, terwijl zondagmiddag met Pozzovivo een jongen die zelfs vier jaar ouder is meespeelde voor de top-zes. Je geeft je generatiegenoten hoop.

“Het is begonnen met Cavendish op de openingsdag hé. Op Blockhaus was het niet alleen Pozzovivo, maar ook Nibali en Valverde eindigden binnen de top-tien. Het is alsof we een revival of the old guys meemaken. De jonge kerels waren vorig jaar super sterk. In deze Giro zijn de meeste dagwinnaars verbaasd dat ze ook nog kunnen winnen. Zie Hindley zondag, weliswaar jonger, maar hij heeft toch ook een jaar tegenslag gehad. Het wielrennen heeft opnieuw de normale standaarden aangenomen.”

Klopt het dat je de Tour noodgedwongen zult overslaan?

“Het is niet mijn beslissing of ik de Tour wel of niet doe. Ik kon tot de Giro zelf beslissen, maar ik reed drie tot vier koersen extra omdat er geen andere keuze was. We hadden te veel zieken en geblesseerden. In het andere geval zou de ploeg zelfs niet voldoende renners hebben gehad om ergens te starten. Sommige wedstrijden hebben we slechts met vijf gereden.”

“Om die reden rijd ik ook de Ronde van Zwitserland. Op dat moment is ook het Critérium du Dauphiné nog bezig en sommigen zijn op hoogte of elders op trainingskamp om de Tour voor te bereiden. Er is geen andere optie voor mij. Als je de Giro uitrijdt en daarna Zwitserland, dan is het volgens mij niet echt mogelijk om daar ook nog de Tour aan toe te voegen. Al in maart heb ik mijn trainingskamp in Livigno van juli geboekt. Ik zou graag naar de Tour gaan, maar ik ben er vrij zeker van dat ze mij dit jaar niet zullen selecteren.”

Haal je nu hogere vermogenswaarden in vergelijking met vorig seizoen?

“Ik zag een tweet waarin alle ritten die ik won in grote ronden qua vermogen vergeleken werden. Het ziet eruit alsof de gemiddelde kracht die ik trap gelijk is gebleven. Zowel in Saint-Étienne in de Tour als toen ik in Gijon in de Vuelta won. Ik trap nu niet harder. Misschien is het peloton wat trager aan het gaan. Je kan niet blijven zo hard ertegenaan gaan zoals het de laatste maanden het geval was. Je kunt dat wel doen in kleine rittenkoersen en in eendagswedstrijden, maar elke dag in een grote ronde? Neen, dat kan je niet. In een grote ronde moeten zelfs klassementsrenners het een beetje rustiger aan doen, of anders riskeer je een slechte dag en als dat op de Blockhaus gebeurt, dan sta je daar dan. Het peloton rijdt een klein beetje trager. Niet té veel, want het is nog altijd heel moeilijk om zo’n etappe te winnen.”

Je was heel emotioneel na je zege. Dit was de échte Thomas De Gendt.

“Het hielp me. Normaal houd ik mijn gevoelens voor mij. Nu niet. Het kon me niet schelen dat de mensen zagen dat ik puur van de emoties begon te wenen. Vijf jaar geleden had ik mijn gezicht weggestopt, of me ingehouden. Nu is het gelukkig oké om je emoties te tonen. Als je blij bent of leeg bent of je niet lekker voelt. Ik liet het ook in mijn boek schrijven. Het was een kantje van mij dat niemand kende. Mensen weten nu wel dat zelfs al zie je er succesvol en gelukkig uit, dat dit niet altijd het geval is.”

Je houdt van een goed biertje. Heb je er eentje in je valies gestopt voor dagen als zaterdag in Napels?

“Neen. Ik zal moeten wachten tot ik terug in Semmerzake ben. Dan is het tijd voor een Sint-Bernardus.”