Voor de eerste keer naar de Pride: ‘De voorbije jaren ben ik tot het besef gekomen dat ik niet in de traditionele hokjes van ‘man’ of ‘vrouw’ pas’

Liselotte Degroote (25): ‘Enige dag waarop ik in Brussel een meisje zou durven te kussen’

“Pas vlak voor de coronapandemie werd het voor mij echt duidelijk dat ik biseksueel ben. Op dat moment was ik samen met een man. Ik had al sinds de middelbare school gevoelens voor meisjes, maar die verwarde ik toen nog met vriendschap. Achteraf bekeken voelde ik soms meer. Omdat de Pride tijdens corona niet doorging, is het nu de eerste keer dat ik eraan kan deelnemen.

“Het lijkt me vooral een prachtige gelegenheid om te vieren dat we deel uitmaken van deze gemeenschap. Maar naast een feest is de Pride ook een protest. Het is een bijeenkomst om te strijden voor gelijke rechten en tegen discriminatie. 

“Er zijn verschillende levels van discriminatie die je als queer persoon kunt ervaren. Zo zijn er mensen die zeggen dat het onnatuurlijk is of dat het niet in de maatschappij thuishoort. Ik denk dan vooral aan wat vandaag in landen als Hongarije gebeurt. Dan heb je nog anderen die zeggen: ‘Het is oké, maar ik hoef het in mijn buurt niet te zien.’ Wat ik soms in mijn familie hoor, is dat ik gewoon jong ben, het allemaal nog niet goed weet en dat ik wat experimenteer. Maar ik heb wel degelijk heel lang nagedacht voor ik tot dit besef ben gekomen.

“Ik heb in Brussel zelf al vaak last gehad van intimidatie. Mannen komen erbij zitten en vragen stellen als ik met een meisje op date ben. Een keer kwam een man zelfs in mijn oor blazen toen ik met mijn zus hand in hand liep. Normaal zou ik er dus ook geen meisje durven te kussen. Maar tijdens de Pride, met de bescherming van de hele gemeenschap rond mij, zou ik dat waarschijnlijk wel doen.”

Astrid Snoeys (34): ‘Onze gemeenschap heeft echt die visibiliteit nodig’ 

“Vroeger was ik er niet zo erg mee bezig, met de lgbtq+-gemeenschap. Maar sinds een paar jaar ben ik veel beginnen te lezen, omdat ik worstelde met mijn eigen genderidentiteit. Zo ben ik tot het besef gekomen dat ik enorm bevoorrecht ben: ik heb nooit veel last gehad van homofobie of een negatieve ervaring meegemaakt. Ik wil graag deelnemen aan de Pride omdat ik geloof dat onze community die visibiliteit nodig heeft.

“Veel jongeren hebben nog altijd schrik om zichzelf te zijn. Hoe meer zichtbaarheid de gemeenschap krijgt, hoe makkelijker het voor anderen wordt om hun weg te vinden en zich erkend te voelen. Ik weet dat heel veel lgbtq+-jongeren worstelen met hun mentale gezondheid, omdat zij druk ervaren om aan de cisgender heteronorm te voldoen.

“Een vrouw heb ik me nooit echt gevoeld. Als kind wilde ik graag een jongetje zijn. Maar op een bepaald moment krijg je het signaal dat zoiets niet normaal is en dan begin je dat te verstoppen. De voorbije jaren ben ik tot het besef gekomen dat ik niet in de traditionele hokjes van ‘man’ of ‘vrouw’ pas. 

“Hoe meer ik in contact kwam met verhalen van anderen, hoe meer ik besefte dat er helemaal niets mis is met mij en dat ik mag zijn wie ik ben. Sinds kort vraag ik aan mensen om me As te noemen, omdat die naam neutraler is dan Astrid en ik me er beter bij voel. Als anderen die vervolgens ook gebruiken, zorgt dat bij mij voor een zekere opluchting.

“Ik wil op de Pride vooral de sfeer opsnuiven, omdat ik gehoord heb dat het heel erg leuk is. Wat ook nog het belang van zo’n manifestatie benadrukt, is dat je als lgbtq+’er ook in België nog steeds in elkaar geslagen kunt worden of zelfs vermoord. Zolang we gevaar lopen op straat en geen gelijke rechten hebben, is er echt nog veel werk aan de winkel.”

Hans Hendrikx (44): ‘Ik dacht dat ik me niet zou thuis voelen tussen extravagante mensen’ 

“Ik neem dit jaar deel aan de Pride omdat het past binnen mijn job als verenigingscoach bij çavaria. In het verleden leek het gebeuren mij nogal overweldigend. Als ik op televisie de beelden zag van extravagant geklede mensen vroeg ik me af of ik me tussen hen wel thuis zou voelen. Maar ik besef ook dat de Pride voor velen een van de weinige veilige plekken is waar ze zich echt in het openbaar kunnen uitdrukken. 

“Met onze koepelorganisatie streven we er ook naar dat iedereen zich elke dag kan kleden zoals die dat zelf graag wil. Ik kon vroeger zelf niet makkelijk voor mijn geaardheid uitkomen, omdat ik toen in het onderwijs stond. Misschien heeft me dat ook tegengehouden om in het uitgaansleven naar homobars te trekken. Nu doe ik dat wel. Dankzij mijn job heb ik ook veel meer voeling gekregen met de gemeenschap. 

“Met de Pride gaan we niet enkel stappen, maar ook een beetje marcheren. Omdat er binnen de samenleving nog heel wat nodig is om echt tot een aanvaarding van de lgbtq+-gemeenschap te komen. Ik ken mensen die op straat heel wat problemen hebben gehad met intimidatie en de Pride is echt een dag om daartegen op te komen. 

“Als coach ondersteun ik de verenigingen die aangesloten zijn bij çavaria in Vlaams-Brabant en Limburg. We hebben alle verenigingen zoveel mogelijk gesensibiliseerd om aan de Pride deel te nemen en onze oproep wordt goed opgevolgd. Tijdens corona hebben we wel online activiteiten georganiseerd. Maar dat is natuurlijk lang niet hetzelfde als een Pride, waarbij je mensen in het echt kunt ontmoeten.”