‘Als het over moslims gaat, staat iedereen te springen’: in Borgerhout zindert het incident met de regenboogvlag na

Borgerhout, woensdagmiddag. Op de Turnhoutsebaan slenteren wat jongeren door de straten. “Komt dit in de krant?”, vraagt Salih (18) argwanend. Zijn vriend Kader grinnikt. “Ik vind dat zo’n vlaggen niet thuishoren op een school”, zegt hij als ik vraag wat hij van de commotie vindt, nadat een leerkracht enkele regenboogvlaggen had opgehangen op de betreffende school voor de Internationale Dag tegen Holebifobie en Transfobie. Sommige leerlingen voelden zich kennelijk aangevallen en dachten dat het een boodschap was tegen de islam.

Kader (19) valt Salih bij: “Voor sommige moslims is dat een probleem hè, je moet dat begrijpen.” Salih en Kader willen enkel met hun voornaam in de krant. “De media genieten hier ook van. ’t Gaat weer over Borgerhout”, roept een van hen nog, terwijl ze zich snel uit de voeten maken.

Uitdagingen

Mohamed Chatouani, leraar in het secundair onderwijs, maakt deels dezelfde bedenking. “Als zoiets dan eens op een school voorvalt, wat zeer uitzonderlijk is, moet dat voor mij geen wereldnieuws worden”, zegt hij aan de telefoon. “Maar laten we vooral onthouden dat dit soort incidenten kansen zijn om bepaalde uitdagingen aan te gaan.”

Chatouani meent dat het regenboogvlag-incident kon gebeuren omdat er geen dialoog zou zijn geweest met de leerlingen. “Een vlag ophangen, of andere symbolen aanbrengen in een school, moet steeds vooraf gecommuniceerd worden in klasverband.” Alex Peeters, directeur van de school, reageerde eerder dat ze de actie “niet goed hadden gekaderd” bij de leerlingen.

Aan het Krugerpark in Borgerhout steekt Sarah (17) demonstratief haar handen in de lucht terwijl ze de ophef bespreekt. Ze is kwaad. Sarah: “Weet je wat ik echt raar vind? Dat ze in andere steden ook geen regenboogvlaggen of -zebrapaden willen. Daar is toch geen gedoe over? Waarom kijkt men nu opeens weer naar moslims?”, vraagt ze zich af. Sarah is zelf moslima en schudt haar hoofd.

Taboes

Abrupt mengt Youssef - een buur van Sarah - zich in het gesprek. Youssef: “Er zijn ook homo’s in de moslimgemeenschap, hè. Ik heb daar zelf geen problemen mee. Maar dat is wel een taboe. Dat moeten we toegeven. Zeker bij oudere generaties.”

Sarah en Youssef beginnen onder elkaar te discussiëren. Over hoe Sarah ook geen problemen heeft met vlaggen. Of lgbtq+-rechten. Maar het al dan niet tonen of dragen van symbolen in de openbare ruimte blijft het gespreksonderwerp. “Als die vlaggen mogen, dan moeten wij ook gewoon onze hoofddoek kunnen dragen op school”, zegt Sarah fel. Youssef knikt. “Ja, die discriminatie. Dáárover gaat het. Da’s gewoon frustrerend.”

Ook enkele andere jongeren in Borgerhout houden het op een oneerlijkheidsgevoel en discriminatie.

Kaj Poelman, beleidsmedewerker onderwijs bij çavaria, begrijpt de frustratie van de jongeren, al keurt hij het wegnemen van vlaggen af. “Ook zij lopen aan tegen discriminatie, structureel racisme en uitsluiting. Dit zijn legitieme stemmen die gehoord mogen worden.” Toch maakt Poelman ook een nuance: “We moeten proberen in te zetten op de gemeenschappelijkheden met elkaar. Uiteindelijk willen we allemaal een schoolklimaat waarin iedereen zichzelf kan zijn. Dat mis ik nu soms.”

Uitsluitingsmechanismen

Volgens Poelman zien we daarom soms een narratief waarin verschillende minderheidsgroepen tegenover elkaar staan. “Maar eigenlijk moeten we juist opkomen voor dezelfde dingen: dat er gelijke kansen zijn voor iedereen, want die uitsluitingsmechanismen zijn gezamenlijk.”

Op termijn kan dit incident volgens Poelman wel een kans bieden. “We kunnen nu echt nagaan hoe scholen diversiteit - in de brede zin van het woord - effectief kunnen implementeren in het schoolbeleid. Diversiteit in al haar vormen moet ingebed zijn, en niet enkel op één dag aandacht krijgen.”

Youssef: “We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, hè. Maar als het over moslims gaat, staat iedereen te springen.” In het Krugerpark haalt hij nog snel zijn neus op, geeft een hand en vertrekt.