Binnenkijken in een herenhuis slash kinderparadijs in Borgerhout

‘Pas op, spelende kinderen!’ Het bordje zou hier zo voor het raam kunnen ­hangen, als een ludieke knipoog naar de ‘hier waak ik’-bordjes. Veel ouders zouden meteen in een opruimkramp schieten als er onverwacht bezoek voor de deur stond, maar bij Jasmijn en Pieter is de aanwezigheid van zonen Otto Nelson (7) en Ezra Boaz (4) een deel van de huisstijl. De middelste ruimte tussen de zithoek en de keuken is het actieterrein van de jongens. Op de zelfgemaakte speeltafel staan alle Lego-constructies uitgestald, aan de muren hangen speelse kunstwerken en de vloer ligt bezaaid met blokken, dino’s en autootjes. “Hier is het speeltijd boven schermtijd”, zegt Jasmijn. “Ik houd wel van die energie in huis. Dat speelgoed is snel opgeruimd en zo kan ik vanuit de keuken de kinderen makkelijk in het oog ­houden.” Die creatieve vrijheid vinden we ook terug in de tuin, waar de boomhut die Pieter bouwde de fantasie prikkelt. De ene keer is het een piratenschip, de andere keer een geheim clubhuis.

Kisten uit congo

Dat hun ­kleurrijke familiehuis in Borgerhout zo’n toonbeeld van eigenzinnigheid is, heeft alles te maken met Jasmijns achtergrond als kunsthistorica en merk­architect, iemand die het DNA van een merk naar de consument vertaalt. “Ik kom uit een artistieke familie. Mijn grootmoeder was zo’n inspirerende persoonlijkheid. Van haar heb ik ook de voorliefde voor blauw geërfd. Haar huis was gevuld met bijzondere vondsten, en toch voelde het nooit als een museum aan. Als kind droomde ik ervan om later ook zo te wonen, en diezelfde zin voor esthetiek hoop ik nu aan mijn eigen kinderen door te geven. Ik neem hen weleens mee naar een tentoonstelling en we verzamelen overal afval om creatief mee aan de slag te gaan. Zo maakten we al eens Afrikaanse maskers van plastic potjes, geïnspireerd op de expo Powermask van Walter Van Beirendonck. In de kelder liggen zakken vol met gerecupereerd knutselmateriaal.”

Hoewel Pieter en Jasmijn allebei opgroeiden in de Limburgse natuur, voelen ze zich na tien jaar helemaal thuis in de stad. “Dit herenhuis was voor ons liefde op het eerste gezicht”, vertelt Jasmijn. “Het had precies de authentieke charme die we zochten en ook met de eigenaars klikte het onmiddellijk. Ze gingen verhuizen naar een grotere woning buiten de stad en moesten hun huis met spijt in het hart verkopen. Ze zochten bewoners die er even liefdevol mee zouden omspringen. Ik ben nogal gevoelig voor dat soort verhalen.” De grote renovatiewerken, zoals de nieuwe uitbouw met een ­moderne keuken, waren al gedaan, zodat het koppel zich meteen op de inrichting kon storten. Voor Jasmijn betekende dat in de eerste plaats experimenteren met kleur. “Ik hou wel van gedurfde combinaties, maar het mag niet te overweldigend zijn. Ik probeer voldoende witruimte te laten om de rust te bewaren. In de keuken en de eetruimte bleven de muren bewust wit, maar zorgen de tafels en stoelen voor het kleuraccent.”

De originele Cadovius-wandrekken die verspreid door het huis hangen, vond Jasmijn via een zoekertje op 2dehands. “Ze komen uit een oude werkplaats en waren spotgoedkoop. Hier en daar zijn ze lichtjes beschadigd, maar dat geeft ze net een doorleefde uitstraling.” In plaats van iets nieuws te kopen, speurt Jasmijn liever tweedehandssites af of geeft ze erfstukken een nieuw leven. “De kristallen vazen van Val Saint Lambert komen uit het huis van mijn oma en de metalen reiskisten zijn een kostbare herinnering aan Pieters vader die opgroeide in Congo.” De originele schommelstoel van Eames die Jasmijn jaren geleden met haar eerste loon kocht, staat nu als leesstoel in de kamer van Ezra en elk kunstwerk vertelt wel een persoonlijk verhaal. Zo is het schilderij in Jasmijns bureau een werk van hun jeugdvriend Brecht Evens.

Knalroze make-over

De afwerking van het huis is een meerjarenplan dat ze stap voor stap aanpakken. Met enkele maanden vertraging is de badkamer nu eindelijk klaar. Het ontwerp van interieurarchitect Dries Otten is voor puristen wellicht een brug te ver, maar Jasmijn en Pieter zijn onvoorwaardelijk fan van zijn postmodernistische esthetiek. Voor Jasmijn, die kickt op de kleinste details, voelt de badkamer als een trip door de recente kunstgeschiedenis. “De roze lichtschakelaars van Jung zijn gebaseerd op het kleurenpalet van Le Corbusier en de gele strepen op het plafond boven het toilet refereren aan de beroemde Villa Planchart van architect Gio Ponti in Venezuela. De hoofdkleur blauw is onze kleur. ”

Na anderhalf jaar in het stof slapen, kreeg de slaapkamer vorig jaar een knalroze make-over. “We hadden in een impuls het verlaagde plafond uitgebroken. In het begin had die industriële vibe wel iets cools. Tot we elke ochtend wakker werden met stukjes kalk op ons hoofdkussen”,  lacht Jasmijn. “Tijdens de werken deden we een geweldige ontdekking: onder de dikke lagen behangpapier zaten oude muurschilderingen verborgen die we hebben bewaard.”

De lockdown was voor Jasmijn het ideale moment om eindelijk werk te maken van haar bureau, na de badkamer haar favoriete plek in huis. “Vroeger zat ik met mijn laptop aan de keukentafel. Maar toen we permanent met z’n vieren thuis waren, was die eigen werkplek plots hoognodig. De voorste kamer op de eerste verdieping stond vol rommel, dus heb ik die maar geclaimd.De blauwe kast werd op maat gemaakt door onze overbuur, die timmerman is. Ik wilde een meubel in de sfeer van Charleston Farmhouse, de Zuid-Engelse kunstenaarsresidentie waar de Bloomsbury-groep samenkwam. De koperen handgrepen vond ik bij In’t Zonneke, een ambachtelijke ijzerhandel in Antwerpen die gespecialiseerd is in deurbeslag.” 

Een huis is nooit af, maar hier lijkt het einde wel in zicht. Al zit Jasmijn altijd wel op een project te broeden. “Na tien jaar zijn we stilaan uitgekeken op de zitruimte in koperglans. Ik ben nog op zoek naar de juiste tint groen. Deze keer zou ik ook de plafonds willen meeschilderen, zoals in de roze slaapkamer. We doen zoveel mogelijk zelf, maar schilderen laten we over aan een vakman. Alleen al dat afplakken is zo’n gedoe en het resultaat is nooit zo mooi.”

Jasmijn Verlinden (35), merkarchitect, en Pieter Vandermeeren (35), duurzaamheidsstrateeg bij Port of Antwerp, wonen in Borgerhout met hun twee zoontjes, Otto Nelson (7) en Ezra Boaz (4).