Dj Hakim Chatar: ‘Bij alles denk ik meteen dat het gedaan is. Ik ben zo bang om te sterven of in een rolstoel te belanden’

1. Hoe oud voelt u zich?

“Ik ben 32, maar voel mij 23. Om het zomaar om te draaien. Ik sta niet zo serieus in het leven. Ik zie alles nogal speels in en probeer de dingen creatief en impulsief aan te pakken in plaats van te denken: ‘Nu ga ik sparen voor een huis, werken voor een wagen, voor een toekomst.’ Nee, ik werk, het geld komt binnen en gaat ook direct weer buiten. (lacht)

“Ik heb nu een kind, maar ben niet van plan om mijn leven drastisch om te gooien. Ik wil niet het clichégezin zijn dat ineens niets meer doet omdat het niet gaat door de kleine. Als ik naar Vietnam wil, ga ik naar Vietnam. Mét de kleine. Het is wel aanpassen, hè, maar ik vind het juist leuk om oplossingen te bedenken. Dat een kind hebben je blokkeert, dat gaat niet in mijn hoofd.”

2. Hoe was uw kindertijd?

“Een heel leuke periode. Wij zijn opgegroeid in Lommel in een sociale woonwijk. Heel tof, want dat was een hechte community van verschillende culturen. Wij vormden een kleine wereld op zich. In de loop van de jaren is die buurt almaar verfraaid, kwam er een speeltuin bij en zag je dat de mensen meer en meer buitenkwamen en samen dingen deden. Midden in de wijk was er ook een buurthuis waar tal van activiteiten plaatsvonden, die ik later mee organiseerde. Wat ik nu doe, is daaruit gegroeid. Mensen entertainen, evenementen organiseren. Daar is dat zaadje geplant.”

3. Wat is uw vroegste herinnering?

“De overgang van de kleuterklas naar het lager. Ik hing wenend aan de deur, terwijl er, zoals in een tekenfilm, iemand aan mijn benen trok. De kleuterklas is leuk, hè. Je moet daar niets doen. Met de blokken spelen en met de kindjes brabbelen en je appel laten schillen door de juffrouw. (lacht) Dat moment was het begin van mijn liefde-haatverhouding met school.”

4. Wat vindt u een kenmerkende ­eigenschap van uzelf?

“Dat ik heel hard werk. Ik kan moeilijk loslaten. Het zit in mij om iedereen te willen pleasen op allerlei manieren. En ik doe ook altijd meer dan wat van mij verwacht wordt. Ik heb zoveel jobs, zoveel verschillende opdrachten, zoveel werk... Het is eigenlijk te veel. Je hoort mij zeker niet klagen, want I’m blessed. 

“Maar ik moet mijn grenzen leren af te bakenen. Ik zit in de organisatie van een festival. Ik doe het management van een club in Gent. Ik ben een tv-serie aan het schrijven. Daarnaast heb ik een collectief, Habibis, een soort productiehuis en creatieve hub. Recent heb ik ook een boekingkantoor opgestart voor dj’s en andere artiesten. Ik ben een reeks aan het draaien over fashion. Ik doe het management van mijn broer, Faisal. En nog allerlei dingen die ik me pas realiseer wanneer de mails binnenkomen. (lacht)

“Vroeger op school kreeg ik almaar te horen dat ik niets kon. Aan kinderen die in dezelfde situatie zitten, zeg ik: ‘Niet geloven. Ga ertegenin.’ Op de hogeschool moesten we tijdens de eerste les fysica drie vragen oplossen en opschrijven hoeveel uur fysica we in het middelbaar hadden gehad. ‘Nul uur’, want in het bso krijg je dat niet. De docent bekeek mijn blad en zei: ‘Als ik u was, zou ik nu stoppen.’ Er zaten tweehonderd studenten in die aula. Ik zei: ‘Dat denk ik niet.’ Hij zei: ‘Dat denk ik wel.’ Ik zei: ‘Nee, dat denk ik niet.’ ‘Dat zal dan wel bijzonder moeilijk voor u worden’, zei hij. Eindstand: ik heb dat jaar afgemaakt met een buis voor fysica, maar met heel goede punten voor al mijn andere vakken.

“Ik denk dat sommige leerkrachten niet beseffen wat ze met een paar woorden kunnen aanrichten bij jongeren. Bij sommigen pakt dat, bij anderen blijft dat heel hun leven hangen. Ik reageerde dan wel stoer, maar in mijn diepste binnenste dacht ik: shit, weer iemand die zegt dat ik het niet kan.”

5. Wat was de moeilijkste periode in uw leven?

“Een paar jaar geleden, toen een dierbaar iemand het moeilijk had. Ik zat toen slecht in mijn vel. Ik kan heel moeilijk om met verdriet. Ik word daar erg ongemakkelijk van. Normaal gezien probeer ik problemen weg te lachen, maar toen ging dat niet. Ik voelde mij machteloos en vroeg me af of ik ooit nog gelukkig zou kunnen zijn. Ik was neerslachtig, kwam superveel bij omdat ik ongezond begon te leven. Ik had nergens meer zin in. Een jaar lang heb ik niets gedaan.

“Ik heb me dan wel herpakt. Door intensief te gaan sporten, gezonder te eten, meer aan mijzelf te denken, mijn familie, mijn gezin.

“Tegelijk realiseer ik me nu beter dat iedereen weleens een mindere periode heeft. Als je mensen vraagt hoe het gaat, zullen ze meestal ‘goed’ antwoorden, ook al gaan ze vanbinnen kapot.”

6. Welke kleine alledaagse dingen kunnen u blij maken?

“Vroeger was dat eten. (lacht) Frietjes, couscous, tajine... Nu is dat mijn zoontje. Ook al moet ik om zes uur opstaan en ben ik nog wat groggy en slechtgezind, zodra ik zijn kamer binnenkom en hij lacht naar mij, word ik instant blij. Ik had nooit gedacht dat ik zulke emoties zou hebben. Jolien zegt soms dat ik weinig gevoelens toon. Dat is ook zo. Sinds die kleine ben ik daar wel vatbaarder voor geworden. Dat kind maakt iets los in mij. Dat dat kleine mensje dat groeit en volop de wereld ontdekt, leeft door ons, dat is toch fantastisch!

“In het begin wilde ik geen kinderen. Al dat gedoe. Ik wilde gewoon uitgaan, reizen, genieten van het leven en that’s it. Nu wil ik er alleen maar meer. (lacht) Die onder­hande­lingen lopen nog.”

7. Wat is uw zwakte?

(twijfelt) “Misschien die afbakening. Tot waar ga ik als iemand zich slecht voelt? Tot waar geef ik mijzelf aan iemand? Tot waar wil ik iemand helpen? Ik kan dat heel moeilijk loslaten. Voor de rest... Ik ben geen zwakke jongen, ik ben een sterke man.” (lacht)

8. Waar hebt u spijt van?

“Toen de bitcoin net uitkwam, had ik hem kunnen kopen en dat heb ik niet gedaan. Dat is misschien een ding waar ik spijt van heb. (lacht) Dit is geen grap. Net zoals vele anderen geloofde ik daar in het begin niet in en dacht ik: ‘Wat is dat nu voor zever? Ik kan toch geen pizza kopen met een bitcoin?’ Ik dacht dat dat gewoon een scam was van iemand die ons wilde afzetten.

“Voor de rest heb ik van weinig dingen spijt. Ik geloof ook dat alles gebeurt met een reden. Dat bepaalde dingen naar je toekomen en andere dingen net niet lopen zoals je wilt, om een bepaalde reden. Om een bepaald einddoel te bereiken.”

9. Wat is uw grootste angst?

“Het cliché: dat er iets zou gebeuren met mijn naasten. Dat ik ze onverwacht kwijt zou zijn. Ik ben ook bang dat er iets met mij zou gebeuren. Ik heb paranoia op veel vlakken. Als ik naar het ziekenhuis moet, begin ik meteen te doemdenken.

“Twee jaar geleden had ik een ingegroeid haartje dat wat gevoelig was en soms pijn deed. Ik dacht: ‘Er zit een knobbel in mijn hoofd. Een tumor. Ik ga dood.’ Bij alles denk ik meteen dat het gedaan is. Een vlekje op mijn huid: het is gedaan. Ik ben zo bang om te sterven of om in een rolstoel te belanden. Ik wil voor mijn gezin kunnen zorgen en als laatste in het rijtje doodgaan. Familie is zo’n groot gegeven voor mij.”

10. Wanneer hebt u het laatst gehuild?

“Dat klinkt misschien raar, maar ik huil bijna nooit. Bij de geboorte van mijn zoon is er wel een traan gekomen, maar ik heb niet gehuild. Ik had zoiets van: ‘Merci traan, merci dat je bent gekomen, want zo ziet mijn vriendin dat ik toch emoties heb.’ (lacht) Ik kan wel verdrietig zijn, daar niet van. Maar om effectief te wenen... Ik kan een ontroerende film bekijken en zeggen: ‘Mooi einde, maar heb je die camerafout daar gezien?’ Van emotionele momenten word ik zenuwachtig. Dan begin ik de clown uit te hangen omdat ik mij ongemakkelijk voel.

“Mijn ouders heb ik nochtans wel zien wenen. Met de dood van mijn oma had mijn moeder het heel moeilijk. Zij is gestorven in Marokko tijdens corona. We konden daar dus niet naartoe. Ik voelde mij daar ook heel slecht bij, maar bij mij uit zich dat niet in tranen. Ook mijn vader heb ik zien wenen omdat hij verdriet had om een dierbare. Maar onder jongens, onder broers, ween je niet. Ik was ook de oudste, waardoor ik misschien iets had van: ‘Oudere jongens zijn stoer. Dat zijn de helden van hun jongere broers en die wenen niet. Die zorgen voor je en die beschermen je.’

“Ik kan wel praten met veel emotie, dat wel. Ik kan heel vurig zijn. Dat zit een beetje in onze aard en cultuur. De eerste keer toen Jolien bij ons thuis kwam eten met alle broers erbij, dacht ze dat we ruzie hadden. Maar dat is gewoon onze manier van spreken. Met veel expressie, heel luid, heel druk, heel veel lachen en lawaai. En veel overdrijven. Er komt altijd een schepje bovenop. Op den duur begin je te geloven dat het zo is gegaan. Mocht je achteraf camerabeelden zien, zou je beseffen: het was maar dát. Het was maar een kusje op mijn bumper, ik ben niet twee keer overkop gegaan en de politie kwam niet af met een SWAT-patrouille. Fantaseren, dat kan ik wel.” (lacht)

11. Bent u ooit door het lint gegaan?

“Wanneer niet? (lacht) Ik zei het net. Ik kan heel emotioneel zijn in mijn reacties en soms heel hard flippen.

“In de wijk waar ik ben opgegroeid, was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Daar was het soms ook fight to survive. Vaak vochten we onze discussies met de vuist uit. En een paar uur later waren we weer vrienden. Zo ging het ook op school. Na de vechtpartij werd je allebei bij de directeur geroepen en daarna werd je vrienden. Ook met mijn broers heb ik best wel wat gevochten, maar dan kwam onze moeder tussen en was het gedaan. (lacht) Dat was je plaats kennen en verdedigen.

“Ik ben opgegroeid met het idee dat de wereld vijandig is, jazeker. Mede door mijn achtergrond en mijn uiterlijk. Ik was altijd anders. Komt daar nog eens bovenop dat ik dat jongetje was dat niet slim was. Je denkt dat iedereen tegen jou is. Je bouwt een muur rond jezelf. Ik denk dat dat de fundering is waarom ik mijn emoties niet of amper laat zien en snel in de verdediging schiet. Ik denk heel vlug dat mensen mij uitlachen of iets negatiefs over mij denken. Elke ruimte die ik binnenkom, heb ik meteen gescand. Ik zie meteen wie naar mij kijkt. Een paar jaar geleden zei Jolien: ‘Schat, je moet ook beseffen dat er mensen zijn die je kennen van tv of sociale media.’ Zo had ik het nog niet bekeken. (lacht)

“Ik heb nog altijd die reflex, maar nu maak ik een mopje. ‘Je wilt een foto met mij, zeker?’ Ik ben dan de ijsbreker. Ik heb liever dat mensen met mijn mopje lachen dan dat ze met mij lachen. Ik heb liever de controle.”

12. Wat hing er aan de muur van uw tienerkamer?

“Een beetje van alles. De clichéposters van rappers Tupac en Biggie, een poster van een fuif waar Dr. Lektroluv optrad, festival­posters, de poster van onze eerste line-up. Faisal en ik mochten een talentenjacht in het jeugdhuis afsluiten, maar we hadden totaal geen dj-materiaal. (lacht) We hebben dan gewoon onze desktopcomputer mee­genomen met een paar grote schermen en een muis waar we virtual dj-­dingen mee deden. Heel tof.”

13. Waarover bent u de laatste tijd dieper gaan nadenken?

“Naar aanleiding van de serie Grond (onder regie van Adil El Arbi, Bilall Fallah en Mathieu Mortelmans, red.) ben ik mij gaan realiseren dat er veel Belgen met een allochtone achtergrond zijn die heel grappig en creatief zijn, maar weinig aan bod komen. Omdat ze zoiets hebben van: ‘Dat zal wel niets voor mij zijn’ of ‘Ik kan daar toch niet raken’. Tuurlijk wel. Daarom heb ik net een creatief kantoortje opgestart samen met iemand met een Tunesische en iemand met een Marokkaanse achtergrond. Samen kunnen we creatief talent naar boven brengen. We moeten elkaar steunen. 

“Toen ik vroeger promojongen was, was ik de enige met een andere etniciteit. Ik was dan degene die zei: ‘Jongens, we hebben toch ook vrouwen nodig, andere culturen, andere meningen.’ Je merkt dat dat nu stilaan verandert. Niet in sneltempo, maar toch.”

14. Welk boek heeft een speciale betekenis voor u?

“Ik lees eigenlijk geen boeken, ik lees plaatjes. (lacht) Tijdens de zwangerschap van Jolien heb ik wel het boek Vad3r gekocht van Pepijn Lanen, Faberyayo (rapper bij De Jeugd van Tegenwoordig, red.). Nadat ik zijn podcast had beluisterd over vaders en hoe zij met het vaderschap omgaan. Er zijn veel podcasts en boeken over moeders, maar weinig over vaders. Terwijl je een zwangerschap wel samen beleeft. Ik wilde meer dan gewoon er zijn. Ik wilde mee kunnen begrijpen, voelen. In die podcast was de clue voor mij dat je niet alles perfect kunt doen en dat het weleens fout loopt. Al die andere vaders doen ook maar wat. Dat was de conclusie die ik eruit haalde. En ook de geruststelling: niemand weet het. Ik vind het dan ook heel grappig wanneer mensen je toch willen vertellen hoe je het moet doen.

“Voor ik vader werd, vroeg ik me af of ik daar wel klaar voor was. Nu, je hoeft er niet 100 procent klaar voor te zijn. Laat het gewoon op je afkomen en je ziet wel wat er gebeurt. Dat doe ik nu ook. Tot nu toe denk ik dat Idris nog altijd gelukkig is. Ik zie hem toch bijna de hele tijd lachen.” (lacht)

15. Hebt u ooit een religieuze ervaring gehad?

“Nee, eigenlijk niet. Ik ben islamitisch opgevoed, dus godsdienst is wel belangrijk voor mij, maar ik heb nog geen openbaring meegemaakt.

“Veel mensen vragen zich af of ons geloof niet clasht. Totaal niet. Ik denk dat respect een heel belangrijk aspect is. Ik zal Jolien niet verplichten om een hoofddoek te dragen. Velen denken dat onze vrouwen opgesloten zitten. Dat zijn mensen die een verkeerd beeld hebben, maar ik heb geen zin meer om dat allemaal uit te leggen. Ik bespaar mij de energie om al die vooroordelen te ontkrachten.

“Jolien vindt het gewoon interessant om mijn geloof te leren kennen en vice versa. Wij vieren geen kerst en Pasen, maar ik ga wel naar het kerstfeestje of het paasontbijt van haar familie omdat ik van die gezelligheid houd. Omgekeerd zal Jolien weleens twee dagen meevasten tijdens de ramadan om te ervaren hoe dat voelt. Sommigen willen de ramadan verbieden, maar noem het intermittent fasting en het staat in de Nina omdat het een hip dieet is. De benaming is anders, maar het is die connotatie die negativiteit oproept.”

16. Hoe definieert u liefde?

(denkt na) “Liefde is, denk ik, alles wat in je macht ligt willen doen om een ander gelukkig te maken, in goede en slechte dagen, en blijven communiceren met elkaar. Je mag elkaar soms ook haten. Dat is ook liefde. Ik geloof mensen niet die zeggen dat het altijd goed gaat. Dat zijn robots. Dan klopt er iets niet. Ik denk dat het juist heel belangrijk is om te zeggen wat je stoort.

“Veel mensen denken van ons: ‘Hoe doen zij dat toch, altijd maar werken en feesten, en dat met een kind? Wat een powerkoppel.’ Ja, dat zijn wij, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Bij ons wordt er achter de schermen ook stevig gediscussieerd. Liefde is geven en nemen, voilà.” (lacht)

17. Wat vindt u erotisch?

“De manier waarop bepaalde soorten gerechten klaargemaakt worden.

“O, en mijn vriendin.” (lacht)

18. Wat is de speciaalste plek waar u ooit de liefde bedreven hebt?

“Kijk... Ik mag van de politie niet meer zeggen waar ik allemaal de liefde bedreven heb. Dat hebben we contractueel vastgelegd. (lacht) Laten we zeggen dat ik heb geleefd vroeger. Ik zal het een beetje in het midden houden. Het is overal en nergens geweest.”

19. Wat zou u wensen als laatste avondmaal?

“Een Vlaams-Marokkaans fusionmaal. Couscous met witloof en worteltjes en kip uiteraard. En als side dishes aardappel- en garnaalkroketten, frieten en pasta.

“Als er één ding is waar ik het heel moeilijk mee heb, is het kiezen. Ik heb enorm veel keuzestress. Als Jolien mij naar de winkel stuurt om ketchup of dissolvant, kom ik thuis met vijf flessen omdat ik gewoon niet weet wat te kiezen. Winkelen is voor mij een ramp, want ik blijf drie uur weg. Daarom heb ik zo veel schoenen. Als ik moet kiezen, neem ik ze allemaal.

“Ik heb wel één vrouw gekozen, ja, gelukkig. Allee, waar zij van weet hè. De andere zit in Marokko.” (lacht)