Godmiljaar, wat kan Lidewij Nuitten tv maken!

Mocht er ook maar een greintje rechtvaardigheid op deze planeet te vinden zijn, dan kreeg je bij iedere aankoop van een videocamera Lidewij Nuitten cadeau. Je kunt voor of tegen haar uitstraling zijn, voor of tegen de onderwerpen die ze aansnijdt, voor of tegen de sfeerrijke, zij het ietwat overbodige shots van tai chi in de regen in Waar is Mark? en het gooien met bloemblaadjes in We Are Family, maar godmiljaar, kan dat mens tv maken!

(Ze maakt zo’n programma natuurlijk niet alleen – al weet je met die besparingsdrift bij de VRT nooit – maar laat ik haar als pars pro toto nemen.)

Het metier druipt er met bassins van af. In deze eerste aflevering van We Are Family verlustig je je als kijker op overgangen die je in een Kubrick-film verwacht: een boom waarvan de bloesems op prachtige wijze overgaan in bladergroen, de veranderende bordjes in de stations van Gent-Sint-Pieters en Schaarbeek; geef Lidewij Nuitten Thuis in handen en niemand spreekt nog van Chernobyl.

Het moment waarop ze haar oortjes uitdoet en tezelfdertijd ook de soundtrack wegvalt, komt zo uit het boekje. Het integreren van het kunstproject van Noëmi Plateau, de letters op de muur tijdens het voorlezen van de brief, de easter egg met de eindredacteur, en de cliffhanger op het einde: nieuw is het allemaal niet, maar de schijnbare achteloosheid waarmee een minutieuze voorbereiding of net het oog voor gunstige toevalligheden van het moment in het eindresultaat tot uiting komt, is des te verbluffender. Wat u ziet, beste kijker, heet vakwerk, en het wordt haast spelenderwijs bedreven.

Je kan je alweer de vraag stellen in welke mate een reporter zichzelf in zijn worpen moet laten opdraven, maar deze materie, dat persoonlijke, het verhaal van Een Mens, leent zich daar al veel beter toe dan pakweg een wetenschappelijke benadering van die ene vrije trap van Roberto Carlos tegen Frankrijk. Die hoef ik een Sporza-journalist niet per se te zien nabootsen, hoezeer ook een twintigste in de grond hakende teen op de lachspieren moge werken.

De vraag wie Lidewij Nuitten is en waarom we om haar zoektochten zouden moeten geven is dan weer even overbodig als die wie Travis Bickle is, of Michael Corleone, of desnoods de Mol. Je vergezelt iemand op een tocht van A naar C via B. Feit of fictie, het blijft een verhaal.

Deze dame zorgt voor een vleugje poëzie op ons tv-scherm. Dat is niet ieders meug – ik zie de wereld zelf ook niet in pasteltinten – maar oneindig veel beter dan het oeverloze gezwam of hersenloze gehinnik dat je, moegestreden neergezegen op een salontafel, al te vaak uit de kijkdoos tegemoet komt drijven. Wanneer de VRT straks ook human interest uitbesteedt, vindt die een veilige haven in Lidewij Nuitten.

We Are Family, maandag om 21.20 uur op Eén.