‘The Centennial Case’ toont opnieuw dat videobeel­den niet thuishoren in een game

Wanneer je gamelabel Square Enix bezig hoort over ‘The Centennial Case: A Shijima Story’, dan lijkt het alsof ze met deze game het videogame-equivalent van het wiel hebben uitgevonden. Niets is natuurlijk minder waar: al meer dan dertig jaar, in essentie sinds de doorbraak van de cd-rom, proberen videogamemakers al geregeld speelfilmbeelden in een nieuwe game te prangen.

Met, eufemistisch uitgedrukt, wisselend succes: doorheen de decennia bleef het beperkt tot min of meer geslaagde experimenten als ‘Phantasmagoria’ (1995), de ‘Command & Conquer’-games (1995-nu), ‘The X-Files Game’ (1998) en ‘Quantum Break’ (2016). Met daartussen een aantal absolute schabouwelijkheden als ‘Mad Dog McCree’ (1990), ‘Night Trap’ (1992) en ‘Super Seducer’ (2018) om te laten zien hoe ontzettend riskant de praktijk wel niet is. Dat maakt het nogal verwonderlijk dat een videogamegigant als Square Enix er nog eens een stapel miljoenen op wil verwedden.

‘The Centennial Case: A Shijima Story’ vertelt, in korte speelfilmscènes, het verhaal van de Japanse Shijima-familie, die al een volle eeuw wordt geplaagd door een reeks onverklaarbare sterfgevallen. Tot detectiveromanschrijfster Haruka Kagami zich, op vraag van het zwarte schaap ondder de jongste telgen van de familie, ermee bemoeit, en haar deductieve vaardigheden inzet om dat familiegeheim – en misschien tegelijkertijd zelfs het raadsel van het eeuwige leven – te ontrafelen.

Als speler krijg je op twee manieren een hand in dit alles: in de dialoogscènes kun je de gesprekken lichtjes een bepaalde richting in sturen door middel van dialoogkeuzes, en tussen de gebeurtenissen door kun je bepaalde besluiten trekken uit alles wat er is gebeurd in je cognitive space, waar je de scènes opnieuw kunt bekijken en verbanden tussen datgene wat er is gebeurd bij elkaar kunt puzzelen. Het is een beproefde techniek, die ook al het detectivewerk in games als ‘Heavy Rain’ (2010) en ‘Twin Mirror’ (2020) aandreef. In ‘The Centennial Case: A Shijima Story’ is het vooral een flauw excuus om een verhaal dat misschien beter gediend was als film of tv-reeks geforceerd interactief te maken: het ‘game’-element in deze titel is vooral een interface over de beelden heen. Een lélijke interface op de koop toe, en voor hun ondertiteling hebben de makers ongetwijfeld lang gezocht naar het meest afschuwelijke lettertype.

Dat was dan allemaal nog te behappen geweest als er in de kern van ‘The Centennial Case: A Shijima Story’, de door echte acteurs gepeelde videosequenties, geen halsmisdrijven werden gepleegd tegen dat àndere medium. Het acteerwerk maakt van hetgene dat in ‘Familie’ wordt bedreven meteen Gouden Palm-materiaal, en er worden zo’n belegen montagetechnieken gebruikt (“Hewel…”, zegt een personage bijvoorbeeld, en het beeld cut weg naar een flashback) dat het bijzonder lastig wordt om ook maar iéts in deze game au sérieux te nemen.

Dat is precies het probleem met dit soort games: ze forceren de conventies van twéé media. In videogames, waarin spelers computergraphics gewend zijn, komen ze zonevreemd over, en tegelijkertijd moet de video-component al héél goed zijn om te overtuigen onder die digitale laag. De enige game waarin dat alles tot nu toe al min of meer is gelukt, is het uitstekende ‘Her Story’ (2015), dat qua concept, beeldvoering, acteerwerk én interface precies de juiste noten aansloeg. En vooral het resultaat was van een vernieuwende aanpak, met vormelementen (wazige eighties-videotapebeelden en een interface met Windows-achtige mapjes) die een slimme brug sloegen tussen de twee media. Voor ‘The Centennial Case’ keren ze in essentie terug naar de alleroudste vorm van deze full motion video-games: in essentie die van een dvd-menu. En die conservatieve aanpak maakte de game meteen vrij kansloos.