Ondanks de droogte floreert de tuin. Telkens valt er net op tijd wat hemelwater uit de lucht om de volgende groei- en bloeifase van de planten en bloemen aan te moedigen. Maar het gras oogt droog. Maai-mei-niet overleven we zonder enige zware inspanning. Want het stroachtig goedje dat zich bevindt in de ooit groene graszoden behoeft geen maaibeurt. Het ziet er maar zielig uit. De regenbuien zijn niet voldoende om het te doen herstellen. En ja, je zou actief kunnen gaan sproeien met liters water. Persoonlijk verkies ik mijn regenputje te benutten om af en toe de moestuin een beetje bij te geven. Of om de bloembakken te voorzien van vocht omdat die net wat te ver onderin staan om te genieten van een malse douche uit de hemel. Al heeft de moestuin tot nu toe niet te klagen. We schakelen actief mee met de veranderingen die het klimaat stelt. Een komkommer giet je groot, een meloen dood. Dus plant ik beide. Wordt het een nat jaar: dan hebben we een goede komkommeroogst. Blijft het zonnig en droog dan hopen we op veel meloenen. Het is een kwestie van er een positieve draai aan te geven. Zo wordt de oogst elk jaar net weer iets anders. Soms hebben we veel aardappelen en weinig tomaten of meer boontjes dan erwten. Maar we maken ons niet druk. Wat komt, komt. Wat niet komt, blijft daar. De aanplanting van de siertuin is door de jaren heen wel wat gewijzigd. Mijn oma koos resoluut nog voor klassiekers zoals rozen en irissen, rhododendrons. Ik kies voor meer bij- en vlinderminnende planten en struiken. Vlinderstruiken, bergamot, syringen, ligustrum, verscheidene soorten allium. Zelfs de hangpotten op het terras worden voorzien van Kaapse primula. Het bezoek van een kolibrivlinder is dan ook geen rariteit op ons terras. De insectenhotels worden al druk bewoond door wilde bijenvolken. Heerlijk om hun drukte te zien. Maar vooral zeer dankbaar. Zij zorgen voor nog meer bloei en groei in de tuin. In de moestuin lok ik de bezoekers door bijvoorbeeld komkommerkruid bij te plaatsen. Klassieke sterafrikaantjes doen dan weer dienst om vieze beestjes weg te houden. Alleen is er een ding dat altijd weerkeert: onkruid. Welke lieve, mooie plant je ook plaatst. Of het nu weken droog is of kletsnat. Het komt en is er altijd. Dus elke ochtend een rondje om alle verwelkte bloempjes te snoeien, want snoeien doet bloeien en de stiekemerds die denken de tuin te overwoekeren, weg te halen. Je krijgt er groene vingers van. Maar die zijn met een goede schrobbeurt weer proper. Het zongebruinde teintje is gratis en mooi meegenomen. Dus nee, het is geen noeste arbeid. Want ik kan ook volop genieten tussen die bloemenweelde. Met een goed boek. Onder het toeziend oog van Muis. Die haar plaatsje op de vensterbank nog net weet te vinden tussen de bloembakken bij ondergaande zon. Kortom, een mini-paradijsje, zomaar thuis!