‘Ook in ons personeel moeten we snoeien. Die extra zorgcollega kan niet meer aan de slag’: schooldirecteurs over besparingen

Vincent Geerts (40), directeur GO!-basisschool Klim-Op in Vilvoorde

“In onze scholengroep zijn de werkingsmiddelen de laatste jaren inderdaad ongeveer gelijk gebleven, ondanks dat het leven duurder is geworden. Onze energiekosten zijn in de hele scholengemeenschap gestegen met 30 procent, tot een totaal van 600.000 euro voor dit jaar. Gelukkig vangt onze scholengroep dit tijdelijk op.

“Al hangt dat af van school tot school. Werkingsmiddelen worden berekend op basis van het aantal leerlingen en het aantal leerlingen met SES-kenmerken (sociale indicatoren voor kinderen die recht hebben op extra ondersteuning, red.). Aangezien wij een grote basisschool met 620 leerlingen zijn met een divers publiek, zijn wij net een ‘rijkere’ school. Dat werkingsmiddelen achterblijven merken wij dus minder dan een kleinere of minder diverse school.

“Waar ik het wel merk? Voor de aankoop van software: wie een methode aankoopt, krijgt daar nu standaard een digitaal luik bij. Dat is heel interessant, maar ook duurder. Ik moet voor mijn grote school toch 20.000 euro begroten voor software.

“Of het geld voor de digisprong van Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) geen hulp is? Dat plan richt zich op de digitale infrastructuur zoals wifi, toestellen voor kleuters en de derde graad lager onderwijs. Maar die middelen zijn gekleurd: we moeten die daaraan besteden. Het plan dekt met andere woorden geen software. Het is een beetje zuur om telkens ‘ja, maar’ te zeggen als je geld krijgt, maar de toestellen die we krijgen zijn natuurlijk niks zonder software.”

Eric Bogaerts (58), algemeen directeur Don Bosco Helchteren

“Er blijft in dit verhaal één belangrijke groep aan de kant staan: de jeugd. Wij plooien ons dubbel om kwaliteitsvol onderwijs aan te bieden door bijvoorbeeld in te zetten op digitale cursussen, een eigen mediatheek en samenwerkingsverbanden met bedrijven. We zijn zelfredzaam, maar door het gebrek aan financiële middelen is technologische vooruitgang, zoals een pc voor elke leerling, niet mogelijk. Daardoor zijn leerlingen niet goed voorbereid op hoger onderwijs of op het bedrijfsleven.”

“Wij hebben ons financieel masterplan het laatste half jaar drie keer moeten bijstellen omdat de prijzen zo snel veranderen. Dat proberen we te drukken door bijvoorbeeld minder kopieën te maken of minder materiaal als hout of aluminium voor ateliers te kopen. Maar ook in ons personeel moeten we snoeien. Die extra collega, die we hadden kunnen aanwerven om zorg te bieden of de interne nascholing te organiseren, kan niet meer op school aan de slag. Daardoor kunnen we minder individueel begeleiden en worden klassen groter. Hoewel een school net levenswaarde en -vorming moet afleveren, misschien wel meer dan enkel kennis, kunnen we daar nu niet meer op inspelen.”

“De digisprong zorgde wel even voor een kapitaalinjectie, maar 510 euro voor een computer is niet genoeg voor bijvoorbeeld technische tekenpakketten. Dus moeten leerlingen ook daar weer voor bijbetalen. De maatregel op zich is een welgekomen ondersteuning, maar mist een structurele visie. Op die manier is het een beetje een vergiftigd geschenk. De lokale scholen en hun ondersteuningsnetwerk zouden baat hebben bij meer autonomie.”

Miek Kemel (42), algemeen directeur VTI Brugge en scholengroep SKOBO 

“Ouders worden terecht kritischer over de schoolfacturen. Wij proberen heel transparant te zijn in schoolrekeningen. Door een inflatie-aanpassing van onze leveranciers moeten we bijvoorbeeld 18 procent meer aanrekenen voor een schoolmaaltijd. Daarom proberen we op andere vlakken niet nog meer door te rekenen naar ouders.

“Doordat budgetten niet mee stijgen, worden we uitgedaagd om nieuwe oplossingen te bedenken. Door daarin duurzame keuzes te maken, proberen wij ervoor te zorgen dat ouders in de toekomst niet de dupe zijn van stijgende schoolfacturen. Zo heeft ons tuin- en landbouwinstituut een eigen fietsvloot. Dan moeten we niet bij elke verplaatsing een bus inhuren, al weten leerlingen dat ze bij slecht weer ook de fiets moeten nemen. Dat we zo uitgedaagd worden om oplossingen te zoeken, is positief. Maar als facturen niet betaald kunnen worden, zullen we die duurzame keuzes misschien niet meer kunnen maken.

“Een van onze schoolgebouwen is veertig jaar oud en volledig op. We willen daar al lang verandering in brengen, maar door de huidige bouwprijzen komen we met het bedrag van onze goedgekeurde subsidie maar toe voor een halve school. Ook onze gebouwen met enkel glas zullen niet snel opgeknapt worden. Dat is met de huidige energieprijzen totaal onverantwoord, maar daar kunnen wij momenteel niets aan veranderen. Als je de staat van sommige klaslokalen in Vlaanderen ziet, weet je dat het niet altijd de meest uitnodigende omgeving is om in te werken. Dan verbaast het lerarentekort mij niet.”