Een groot huis in de Kasterveldenstraat. Daar stichtten Gaston Matthijs, bediende bij de Boerenbond, en huisvrouw Marie-Josée Koninckx hun gezin. Vera, intussen 80 jaar oud, was de eerste. Carine zal altijd het kakkenestje blijven, maar is onlangs toch ook al 63 jaar geworden. Een hecht gezin was het waar niemand iets tekortkwam, maar met zo’n bende was er natuurlijk geen overschot, niet qua plaats, maar evenmin qua budget.

“We sliepen met vijf op één kamer”, herinnert Lydia zich. “En op zondag trokken we met alle broers en zussen in uniform naar Chiro Sint-Jozef, na de mis natuurlijk. Op het einde van de zomervakantie stond de jaarlijkse reis op het programma naar de Belgische kust. De Haan is altijd onze vaste stek geweest. Heerlijke tijden hebben we er beleefd. Gedurende het jaar moesten mama en papa goed uitkijken met de centen, maar aan zee mocht het wat meer zijn.”

Trapke af

De sfeer van die onbezorgde zomervakanties in De Haan wordt treffend weergegeven op een historische zwart-witfoto: alle toen nog jonge broers en zussen vormen, achter elkaar gezeten in het mulle zand, een stevige familieketting. Meteen ook symbolisch, want alvast ik ken weinig andere families die zo sterk aan elkaar hangen. “We hebben die foto onlangs overgedaan op net dezelfde plaats maar dan als de senioren die we nu zijn”, haalt Carine één van de vele gezamenlijke plezante herinneringen aan.

In drie weken tijd verloren de broers en zussen in 1984 hun beide ouders. “Moeder en vader spraken de wens uit opdat we elkaar niet uit het oog zouden verliezen en altijd goed overeen zouden blijven komen”, vertelt Chris. “Dat hebben we heel letterlijk genomen. Ook na hun dood zijn we elkaar blijven opzoeken. En niet zomaar nu en dan, maar wekelijks, meestal op donderdag. We hebben daarvoor een eigen formule ontwikkeld dat we ‘trapke af’ noemen. De oudste begint met initiatief nemen en zo gaan we telkens de rij af.

Tik op het glas

“De gastheer of -vrouw kiest hoe hij broers en zussen ontvangt: bij hem of haar thuis of in een horecazaak in de Voorkempen, waar we nu allemaal wonen, verspreid over Brasschaat, Ekeren, Schoten, Sint-Job-in-’t-Goor, Gooreind… We kennen de plekjes waar het goed toeven is heel goed: Dennenhof, ’t Laiterieke, Klokkenhof”, lacht Chris.

De voorbije week kwamen de ‘Matthijskes’, zoals ook hun WhatsApp-groep heet, samen in brasserie Jack’s op de Bredabaan in Schoten. Vroeger gebeurde dat ’s avonds, maar sinds corona – toen groepswandelingen georganiseerd werden – en het bereiken van een bepaalde leeftijd, wordt er vooral ’s middags verzamelen geblazen.

“Het was één van onze extra bijeenkomsten, want wanneer één van ons jarig is – zoals nu Chris die 72 wordt – lassen we een extra sessie in. Onze partners zijn er niet altijd bij, maar op die bijzondere gelegenheden als vandaag wel. Ruzie maken we nooit. Wie tussen al dat gekwetter een belangrijke, mededeling wil doen, moet wel enkele keren met de ring op het glas tikken en de zin uitspreken ‘ik vraag het woord’. Pas dan zwijgt iedereen”, legt Lydia de spelregels uit.

Samen op vakantie

Alsof ze elkaar nog niet genoeg zouden zien, zijn zeven van de tien Matthijskes enkele jaren geleden ook samen op reis geweest: naar Lapland. In oktober staat een nieuwe familievakantie op het programma. Luc wordt 70 jaar en viert dat op Tenerife, waar hij ook zijn broers en zussen enkele dagen uitnodigt. Iedereen kijkt nu al uit naar dat samenzijn, ook al is het de zestigste keer dit jaar.

Met het onvermijdelijke moeilijke moment dat één van de Matthijskes zal overlijden, zijn de broers en zussen bewust nog niet bezig. Hoeft ook niet want moeder en vader hebben hun tien kinderen niet alleen veel liefde, maar ook een goede gezondheid gegeven. “De kinderen – alles samen hebben we er maar vijftien – kunnen het ook goed met elkaar vinden , maar niet zoals wij. Dat we zo goed voor elkaar proberen te zorgen, komt misschien wel omdat we allemaal ook peter of meter zijn van elkaar. Zowel moeder als vader waren enig kind. De keuze was dus beperkt.”, aldus Chris.