COLUMN. De Oekraïense Vera en haar zoontje schuilen in België. “De oorlog begon in de winter. Nu is het bijna zomer”
Vera Gruzova (34) is een alleenstaande mama en mindfulnesstrainer uit het Oekraïense Odessa. Begin maart vluchtte ze met haar zoontje David (5) naar België. Momenteel zijn ze samen op reis voor haar werk. “In België zou ik toch maar zitten wachten naast de brievenbus. Want mijn papieren zijn nog altijd niet in orde.”
Vera Gruzova
Alle columns over Vera’s vlucht uit Oekraïne, die ze sinds begin april voor ons schrijft, vind je hier.
“De voorbije week was ik behoorlijk triest dat de oorlog in mijn land al drie maanden duurt. Op mijn trip heb ik een Syrische vrouw ontmoet die al negen jaar niet meer in haar land is geweest. Ze heeft al vijf jaar haar moeder niet meer gezien. En toch heeft ze intussen een leven opgebouwd, ze heeft een partner ... Maar onze ontmoeting en gesprekken hebben me aan het denken gezet, dat ik nog maar aan het begin van een heel traject zit, terwijl die drie maanden al een eeuwigheid lijken te duren. Toen de oorlog begon, was het winter. Nu komt de zomer eraan, David is groter geworden, zijn haar is langer. Maar er is geen zekerheid dat het tegen volgende winter gedaan zal zijn. Hoe tijdelijk is dit alles? Dat weet ik niet en ik heb er totaal geen controle over. Het zal wellicht geen kwestie van maanden zijn.”
Eerst bombarderen ze en maken ze zoveel slachtoffers, en daarna willen ze er Rusland van maken.
Vera
“In Odessa is het momenteel semiveilig, maar Rusland houdt steden zoals Marioepol bezet en wil op de scholen bijvoorbeeld een Russisch beleid invoeren. Het is gewoon ridicuul. Eerst bombarderen ze en maken ze zoveel slachtoffers, en daarna willen ze er Rusland van maken. En ik zou me dan oké moeten voelen in mijn stad?”
“Overal alleen voor staan, het valt me zwaar. Ik ben perfectionistisch en verwacht van mezelf dat ik het allemaal wel klaar krijg: werk vinden, een appartement fiksen, een goeie moeder zijn voor David, voor mezelf zorgen. Maar ik slaag er momenteel niet in om dat rond te krijgen, want de energie om door te gaan ontbreekt.”
“Ook al heb ik veel moeten opgeven – mijn leven, mijn job, materiële zaken – ik ben jong en ik ben gezond. Maar nu ik op de voorbije maanden terugkijk, zie ik pas wat het van me gevraagd heeft om mijn onafhankelijkheid op te geven. En ik besef dat ik misschien wel moet rusten en alle hulp aanvaarden die ik, ook van de Belgische overheid uit, kan krijgen.”
Aan David heb ik nog altijd niks verteld over de oorlog. Stel je voor dat hij erom huilt en verdrietig is?
Vera
“Aan David heb ik nog altijd niks verteld over de oorlog en ik zal dat ook niet doen tot de situatie iet of wat stabiel is. Bovendien heb ik er nu de energie niet voor om er gepast op te reageren. Stel je voor dat hij erom huilt en verdrietig is? Ik zou niet weten hoe ik ermee moet omgaan, dus momenteel zou het alles alleen slechter maken.”
“Ons gastgezin in Brussel liet weten dat mijn registratiedocumenten nog niet aangekomen zijn. Het zou vier weken duren en we zitten al in week zeven intussen ... Ergens is het dus niet slecht dat ik daar niet zit te wachten naast de brievenbus. Zonder die A-kaart kan ik ook niet verder; ik kan geen rekening openen, ik kan geen geld ontvangen. Hopelijk komt daar snel verandering in.”
