Van Aert tuk op revanche in tijdrit na te vroeg zegegebaar: “Niet bij de pakken blijven zitten en knop omdraaien”

Na de interviews, op weg naar de dopingcontrole, kwam Wout van Aert Bernard Thévenet nog tegen. Zeventiger Thévenet is een ex-Tourwinnaar en is nu koersdirecteur in het Critérium du Dauphiné. “Troost je”, zei Thévenet, gehuld in een dikke jas. “Dit is Eddy Merckx ook nog overkomen in de Tour de France.”

Thévenet deed het verhaal van de Tourrit in 1972 met aankomst op Le Revard. “Merckx dacht dat hij gewonnen had, gooide zijn handen in de lucht en toen kwam Cyrille Guimard nog voorbij.”

Wout van Aert bedankte Thévenet voor het troostende verhaal, maar zei: “Ik ga hier toch een nachtje niet van slapen.”

Voor de microfoons van radio, televisie en geschreven pers had Wout van Aert ruim tien minuten lang zichzelf onder uit de zak gegeven. Hij zei beschaamd te zijn, noemde het belachelijk hoe hij de koers had verloren, sprak van een beginnersfout, noemde zichzelf een loser en de klos, en zei dat hij zonder handen door de grond was gezakt. Samengevat: “Ik kan niet streng genoeg zijn voor mezelf.”

Op Chastreix-Sancy, in het adembenemend mooie vulkanenlandschap van de Auvergne, finishte Wout van Aert dinsdag tweede achter de Fransman David Gaudu. Er ging een hele dag van hard ploegwerk, geleverd door zijn Jumbo-Visma maats, aan vooraf. De zesde plaats van Van Aert maandag in Brives-Charensac, de misrekening dat vijf vroege vluchters dan toch niet op tijd werden ingehaald, lag dinsdagmorgen bij Van Aert en bij uitbreiding zijn hele ploeg nog op de maag. Dat moest worden rechtgezet. En wel nu.

En rijden deden ze. Tot en met de slotklim van 6,2 kilometer, waar eerst Tiesj Benoot en vervolgens Jonas Vingegaard het tempo zo hoog legden dat niemand nog iets in zijn hoofd zou halen. Zelfs Van Aert zat op de limiet, zei hij.

“Op het laatste stuk van de klim zakte ik er helemaal door. Gelukkig kon Jonas (Vingegaard) me weer helemaal naar voor brengen. Ik reed een sprint waar niet veel meer op zat. Het was vechten tot de finish met de ogen dicht. En plots kwam daar nog iemand van achter mij.”

David Gaudu dus, die zelf ook niet zei te weten hoe hij in godsnaam nog daar was geraakt. Van Aert: “Ik was de Cofidisrenner aan mijn linkerkant voorbij en ik dacht dat ik de zege binnen had.”

Gaudu, op rechts: “Ik zag dat Wout zich oprichtte. Ik heb mijn fiets nog een keer extra naar voor gegooid.”

Eén: David Gaudu. Twee: Wout van Aert. “Ik lag een half wiel achter terwijl ik mijn handen nog in de lucht had”, zei Van Aert.

Of hij zonder dat vroege zegegebaar wèl had gewonnen? Hij is zeker van ja. “Nog één trap erbij, nog één keer mijn fiets vooruit gooien, dan had ik met meer dan een half wiel voor gewonnen. Een half wiel verlies je als je je te vroeg opricht en de volle wind pakt. Op zo’n hellende finish ben je direct alle snelheid kwijt. Het is belachelijk.”

Hij zou de beelden nog een keer bekijken, maar niet te veel, zei Van Aert. “Ik zal dit zo ook wel onthouden.” Het was hem nog niet eerder overkomen en hij dacht dat het enkel de anderen kon overkomen. “Ik heb het al vaak gezien bij collega’s. Soms heb ik er zelfs mee gelachen. Je vraagt je af: hoe is het mogelijk? Sprint dan toch tot de lijn, of zoiets. Vandaag ben ik zelf de klos. Ik heb er geen woorden voor. Ik was heel dicht, ik had het in eigen handen en dan heb ik het weggegooid.”

Slotsom van een klotedag: Wout van Aert zit weer in de gele trui als leider van het klassement. Dat kon slechter, maar toch: “Had ik gewonnen, had ik ook geel gehad.” Ook steekt hij weer wat steviger in de groene trui.

Ontbreekt nu nog: revanche voor maandag én voor dinsdag. Dat kan vandaag al gebeuren, in de tijdrit Montbrison—La Bâtie d’Urfé (31,9 km), waar Van Aert het tegen wereldkampioen Filippo Ganna, maar ook tegen zijn ploegmaat Primoz Roglic opneemt.

Van Aert zegt: “Ik houd van tijdrijden en ik ben er goed in. Ik heb daar tijdens de hoogtestage op de Sierra Nevada hard op getraind. Koers betekent ook: niet bij de pakken blijven zitten en de knop omdraaien naar morgen.”