COLUMN. Vera en haar zoontje vluchtten uit Oekraïne. “Ik kan me niet meer voorstellen hoe het is om daar te leven”

“De oorlog duurt al meer dan honderd dagen. Gisteren nog was er een grote luchtaanval en werd Lviv geraakt. Voor mijn mentale welzijn is het beter dat ik het nieuws niet check voor ik met mijn moeder telefoneer. Toen ik haar gisteren belde voordat David naar bed ging – hij wilde haar vertellen over zijn nieuwe kapsel, met blauwe strepen – was er net een luchtalarm. Terwijl mijn moeder er voordien rustig onder bleef, ging schuilen en wij gewoon verder praatten, leek ze nu vooral bang en stopte ze met bellen.” 

“Ik merk heel hard het verschil. In het begin van de oorlog ben je nog dapper, maar als je eenmaal aan de situatie gewend bent, word je het moe om in een oorlog te zitten. We zijn geen superhelden en onze energie is niet eindeloos. Het doet wel deugd als je de steun krijgt van andere ­landen, zoals de Litouwers, die in 3,5 dagen vijf miljoen euro ophaalden voor Oekraïne. Dan heb ik meer moed om de volgende dag door te gaan. Het is ook ongelofelijk hoeveel mensen ik intussen ontmoet heb die zelf vluchtelingen hebben geholpen, en dat is hartverwarmend.”

“In sommige regio’s mag het dan wel rustig zijn, maar elke keer moet ik mezelf, mijn familie en vrienden in Oekraïne eraan herinneren dat het nog niet oké is en dat je moet proberen een normaal leven te leiden in oorlogstijd. Want onze economie moet draaien. Mijn broer bijvoorbeeld, die in het postkantoor werkt, heeft de voorbije maanden promotie gemaakt en is nu teamleider. Hij is verantwoordelijk voor de leveringen in een groot deel van de stad. Dat betekent dat het bedrijf rendabel is, dat het mensen vooruithelpt.” 

“Voor mij is het ook een geruststelling dat mijn moeder en broer op die manier inkomsten hebben. Mijn moeder probeert dan weer dagdagelijkse dingen te doen, zoals komkommer zaaien in de tuin. Maar ze is niet van plan weg te gaan, ze is enorm gehecht aan haar huis. Omgekeerd is het nog niet veilig genoeg voor ons om terug te keren en gelukkig begrijpt mijn moeder ons. Er is enorm veel empathie. Maar ik kan me niet voorstellen hoe het is om daar te leven.”

“Ik kreeg goed nieuws van ons gastgezin in Brussel, want mijn papieren zijn eindelijk aangekomen! Als we terug zijn, komt mijn A-kaart dus in orde en kan ik stappen zetten om ons leven te herorganiseren. Een bankrekening openen, een appartement zoeken. Het is een grote stap voorwaarts. Nu we bijna terugkeren, vraagt David soms of we naar Odessa gaan. En dan leg ik uit dat het Brussel wordt. Het voelt steeds meer aan als thuis. Hij zal blij zijn om zijn klasgenootjes terug te zien.” 

COLUMN. De Oekraïense Vera en haar zoontje schuilen in België. “De oorlog begon in de winter. Nu is het bijna zomer”

COLUMN. De Oekraïense Vera en haar zoontje schuilen in België. “De kindjes op Davids nieuwe school zorgen voor lichtpuntjes”