Dag van de Mantelzorg: Yasmine (23) zorgt al 17 jaar voor haar zieke mama, maar wie zorgt er voor haar? 

"Ik was vijf jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen. Op mijn zesde droeg ik mijn zieke moeder na een MS-opstoot van het toilet naar de zetel. Toen ik 18 werd, kreeg mijn mama bovenop multiple sclerose ook nog eens keelkanker. Ik ben nu 23 en mantelzorger."

"Ik heb geen broers of zussen die me kunnen helpen bij de zorg voor mijn mama. En mijn mama heeft er ook geen. Zij heeft enkel haar moeder nog. Dus eigenlijk komt de zorg voor mijn oma ook voor een groot deel op mijn schouders terecht." 

"En dat is zwaar. Fysiek, wanneer ik haar rolstoel moet duwen of haar moet helpen met allerlei boodschappen. Maar ook mentaal, omdat de zorgen zich in mijn hoofd blijven opstapelen. Alle aandacht gaat naar de persoon die zorg nodig heeft. En dat is ook goed, mijn mama verdient dat. Maar de persoon erachter, ik? Ik word heel vaak vergeten."

"De emotionele impact op een (jonge) mantelzorger is groot. Ik had in mijn omgeving niemand die in hetzelfde schuitje zit, niemand die hetzelfde meemaakt. Ik kende geen andere jonge mantelzorgers. Dat had me nochtans kunnen helpen. Dan had ik eindelijk eens kunnen vertellen hoe het echt met mij gaat. Dan had ik misschien erkenning gevoeld, en begrip. Ik heb mijn eigen leven en mijn eigen geluk, natuurlijk wel, maar het is soms heel moeilijk om dat in te zien."

"Of er ook mooie dingen aan mantelzorg zijn? Zeker. Ik doe het uit liefde en het geeft me veel voldoening. Maar de zorg stopt nooit, en daardoor kan ik me ook soms heel eenzaam voelen. Medestudenten en vrienden begrijpen niet altijd hoe het voor mij is. Mijn studententijd zag er zo uit: overdag zorgen voor mijn mama, 's avonds blokken, en 's nachts een heel klein beetje slapen. En dat elke dag opnieuw. Toen had ik echt individuele hulp moeten krijgen."

"Het Steunpunt Mantelzorg bijvoorbeeld organiseert veel activiteiten, maar niet specifiek voor jonge mantelzorgers. Het had mij echt geholpen mocht er een organisatie zijn geweest waar ik andere jonge mantelzorgers had leren kennen, en waar ik individuele begeleiding had kunnen krijgen."

"Omdat ik zo'n initiatieven miste, startte ik de praktijk MIS-T. Als je 's ochtends opstaat kan je soms dauw en mist zien, maar dan weet je ook dat het overdag nog kan opklaren en dat de zon nog kan schijnen. Dat je in moeilijke en troebele tijden ook licht kan zien. Met MIS-T wil ik andere mantelzorgers begeleiden." 

"Als jonge mantelzorger had ik echt nood aan een voorbeeld: iemand die mij hielp om door te zetten en me af en toe terug op weg te helpen. Ik bied nu zelf een traject aan andere jonge mantelzorgers aan. We zoeken samen uit hoe de zorg voor ons haalbaar blijft. Op vlak van mentaal welzijn, maar bijvoorbeeld ook op vlak van administratie. Er komt zo onnoemelijk veel papierwerk bij kijken. Er is zo veel chaos in de wetgeving, ook dat wil ik aankaarten. Daar moet iets aan veranderen."

"Maar ik blijf volhouden. En dat doet mijn mama ook. Gelukkig is zij heel positief en ben ik dat zelf ook. Ook al is het soms heel zwaar: wij gaan gewoon door. Samen."