Een mysterieuze naam voor een prachtige familie bij de ongewervelden: de sluipwespen. Dankzij hun smalle taille en vorm kregen ze de naam 'wesp'. Dat sluip-deel blijft voor mij een vraag. Want ze zijn geen stiekemerds. Integendeel, ze houden er een opvallende manier op na om hun eitjes op de juiste – of beter gezegd ín de juiste – plekjes te krijgen. De vrouwtjes hebben namelijk een zeer lange legboor. Daarmee boren ze door schors, bladstengels of de bodem, op zoek naar een gastheer voor hun kindje. Blijkbaar hebben ze een zesde zintuig en weten ze waar andere insecten, vaak rupsen, zich bevinden. Eenmaal ze die gevonden hebben, leggen ze met hun lange legboor een of meer eitjes in die gastheer. Als de eitjes uitkomen, hebben hun larven eten in overvloed. Want zij eten die gastheer van binnenuit letterlijk op. Je zal het maar meemaken.

Dwars door de schors van een boom. Dus stelde ik me voor hoe zo'n sluipwesp met een stevige drilboor komt aansleuren. Dat is echter een totaal fout beeld. Het is nog veel straffer: sluipwespen kunnen met de spieren in het achterlijf hun lange legboor besturen. Het is allesbehalve een drilboor. Dankzij beweeglijke delen banen ze zich een weg door alle spleetjes en gaatjes in die boomschors, tot bij het insect dat zal dienen als voorraad voor hun larven. Een techniek die geleid heeft tot de ontwikkeling van ingewikkelde sondes voor medisch gebruik. Dokters kunnen dankzij deze – van de sluipwesp gepikte – techniek operaties uitvoeren met zo weinig mogelijk effect. De natuur helpt ons elke dag weer. Wel even hopen dat die dokter na de operatie geen eitje achter laat. Die techniek zie ik liever bij de sluipwesp blijven.

Foto’s: Jan Leijskens - Jos Vandebergh - Benny Odeur

https://limburgs-landschap.be