Direct naar artikelinhoud
Stavros Kelepouris.
De gedachteStavros Kelepouris

Is er oprecht iemand die gelooft dat Zelensky niet geeft om de slachtpartij die op zijn volk aangericht wordt?

Stavros Kelepouris is journalist.

Perceptie is misschien niet alles, maar toch veel. In de eerste weken en maanden van de Russische invasie liep Oekraïens president Volodymyr Zelensky zich de voeten van onder het lijf om over heel Europa het beeld op te trekken van een heldhaftig volk met een heldhaftige leider.

In dat beeld komen de laatste dagen barsten. Het ontslag van twee hooggeplaatste functionarissen voedde vermoedens dat er in het beleid dingen gebeuren die het daglicht niet verdragen. Daarna was er een glossy fotoshoot met first lady Olena Zelenska in Vogue. Deze week kwam daar nog eens een kritisch rapport bij van Amnesty International, waaruit moet blijken dat Oekraïne zijn eigen burgers in gevaar brengt. Opeens klinkt de vraag: is Zelensky wel de held waar hij voor versleten werd?

Zo’n fotoshoot had wellicht niet gehoeven – er zijn andere manieren om de aandacht op het Oekraïense leed te vestigen dan glamourfoto’s bij een tank. Maar waar gaat al die heisa nu au fond om? Is er oprecht iemand die gelooft dat Zelensky in werkelijkheid niet geeft om de slachtpartij die op zijn volk aangericht wordt?

Ook de steeds weerkerende kritiek dat Oekraïne onder het presidentschap van Zelensky vergeven was van de corruptie, is behoorlijk bezijden de kwestie. Buiten de Baltische staten is corruptie een van de grootste - zo niet het grootste - institutionele probleem in de post-Sovjet-regio. Het was niet Zelensky die de corruptiemolen in gang heeft gezet – net zoals hij hem ook niet tot stilstand kreeg.

Je hoeft geen Poetin-Versteher te zijn om te zien dat Oekraïne allesbehalve een Europese modelstaat is. Maar hoe is dat precies een argument in de oorlog die Rusland ontketend heeft? Moeten we de steun aan Oekraïne opzeggen omdat Zelensky voor de invasie alles welbeschouwd een hoogstens matige president was die zijn land nog niet op de rails van deugdelijk bestuur kreeg?

En dan het Amnesty-rapport. Gevonden vreten voor tegenstanders van de Europese steun aan Oekraïne, het soort mensen dat beweert dat Zelensky de oorlog met plezier gaande houdt en het conflict in een-twee-drie kan beëindigen als hij maar zou willen onderhandelen. De vernietigende conclusie van het rapport: Oekraïne brengt zijn eigen burgers in gevaar door – komt-ie – te vechten in burgergebied.

Sinds de start van de oorlog heeft Rusland op geen enkel moment het verschil gemaakt tussen militaire en burgerlijke doelwitten. In Boetsja, een voorstad van Kiev, werden onnoemelijke gruweldaden gepleegd op onschuldige burgers. Ook elders in Oekraïne schieten de soldaten van Poetin lukraak met scherp op bases en woonblokken. Maar de Oekraïense troepen die die steden beschermen hebben daar niets te zoeken, zegt Amnesty International. Neen, dan is het veel beter om Rusland rond te laten knallen.

Zelensky is geen heilige. En Oekraïne is institutioneel niet klaar om lid te worden van de Europese Unie. Maar wie de soms terechte kritiek aangrijpt om de steun aan Oekraïne in twijfel te trekken, speelt enkel in de kaart van een bloeddorstige autocraat in Moskou.