Waar is het uitstekende ‘Live a Live’ al die tijd gebleven?

Via het uitstekende ‘Octopath Traveler’ uit 2018 maakten we al kennis met een roleplaying-game waarin meerdere hoofdpersonages hun eigen, kortere, persoonlijke queeste doormaakten, om uiteindelijk samen een epische eindstrijd aan te gaan. Maar het idee dat een rollenspel niet noodzakelijk twintig tot tweehonderd uur lang over één en hetzelfde hoofdpersonage (of één en dezelfde groep) hoeft te gaan is niet nieuw: in 1994 bracht ‘Final Fantasy’-uitgever Square (nu Square Enix) al zo’n roleplaying-game met een verhaal in verschillende schijnbaar losstaande segmenten op de markt. ‘Live a Live’ was een vroeg werk van gamedesigner Takashi Tokita, die een jaar later de culthit ‘Chrono Trigger’ zou maken, voor de Super NES. Maar omdat Japanse roleplaying-games toen nog niet erg populair waren in het westen kwam de game nooit bij ons uit.

Het duurde nog tot februari van dit jaar voordat Square Enix een remake aankondigde, en warempel: hier is hij al. En nog krasser: hij is goéd. Zo goed zelfs dat het als een groot gemis aanvoelt dat westerse spelers hier niet eerder van hebben kunnen proeven.

De acht protagonisten die ondergetekende gedurende zo’n vijftien uur bestuurde in evenveel verschillende settings – van het Chinese keizerrijk via het wilde westen tot een onbestemde Aziatische grootstad in een nabije toekomst – haalden met veel moeite slechts personagelevel tien. Maar het merkwaardige is dat je bij ieder van de korte verhalen (telkens hoogstens twee uur speeltijd) altijd het gevoel hebt dat je iets wezenlijks achter de kiezen hebt: zowel wat de uitstekend gepende verhalen betreft als op gebied van gameplay, met een gevechtssysteem dat tegelijkertijd fluks en diepgaand is. Natuurlijk leer je op zo’n korte tijdsspanne veel meer nieuwe vaardigheden en aanvallen bij dan je in een rpg-verhaal van langere strekking zou doen, maar qua ritme en leercurve voelt de game bijzonder goed.

De manier waarop het speelveld tijdens een gevecht wordt uitgezet, met een raster van tegels waarbinnen iedere aanval een eigen stramien krijgt, verleent de game ook een unieke dynamiek. Dat, de korte speeltijd voor iedere episode, en tal van hulplijnen (zoals een knop die automatisch de beste uitrusting kiest uit je inventaris) maakt van ‘Live a Live’ zelfs een goeie rpg voor instappers in het genre.

Een andere manier waarop ‘Live a Live’ schittert: zijn graphics! De makers zijn er, net als bij het nagelnieuwe ‘Octopath Traveler’, in geslaagd om de klassieke pixelgraphics zo knapperig en gedetailleerd te maken dat ze prima passen bij de handgetekende plaatjes die de diepere lagen van het decor vormen. Het geeft de hele game een schilderachtig cachet mee, dat de vaak aandoenlijk cartooneske animaties, met veel slapstick, versterkt.

Maar wat ondergetekende het langste zal bijblijven aan deze kleine parel van een game is de manier waarop hij niet gewoon een roleplaying-game is, maar een gedurfde deconstructie van dat genre. Ieder segment van ‘Live a Live’ trekt een ander bekend rpg-kernelement naar voren. Zo centreert het westernverhaal zich op het efficiënt met andere wezens samenleven in een nederzetting. Zo ligt het zwaartepunt van de episode die zich in de prehistorie afspeelt op de weerbaarheid tegen toevallige aanvallen van creaturen tijdens een trip. En zo is het kortere segment dat je naar de contemporaine tijd brengt gericht op gevechten alleen, met een structuur die uit ‘Street Fighter’-eske knokgames komt. Het maakt van ‘Live a Live’, hoewel het achtentwintig jaar in de obscuriteit heeft vertoefd, nog altijd een bevlogen genre-experiment. Met andere woorden: er is in 1994 een visionaire game op de markt gebracht, en twee derde van de wereld heeft het nooit geweten.