Ook in Mallorca rennen toeristen voor hun leven om die ene ligstoel te bemachtigen

Deze keer vond de fameuze ‘rat race’ op Palma de Mallorca plaats. Om klokslag 9 uur werd het startschot gegeven. In hun vliegende haast vertrappelden de zonnekloppers elkaar nét niet. “Zielig dat mensen enkel en alleen voor een stoel aan het zwembad zo ver reizen”, luidt een van de commentaren.

Landgenote Jaz (18) komt er openlijk voor uit een fervente handdoeklegger te zijn. “’s Ochtends vroeg mijn stoel reserveren aan het zwembad is een deel van mijn vakantie”, zegt de jongedame. “Ik doe dat al van kleins af aan. Je kan dus zeggen dat het een familietrekje is.”

“Op de eerste dag van mijn vakantie bekijk ik meestal waar de goede plaatsen aan het zwembad zijn. De volgende dag zet ik dan een wekker en probeer ik die plaatsen te bemachtigen. Meestal sta ik rond acht uur op, dat valt nog mee, hè.”

“Soms ben je gewoon genoodzaakt om het te doen”, gaat Jaz verder. “Tijdens onze vakantie in Kroatië kwamen we rond de middag aan in ons hotel en al snel werd het duidelijk dat we de volgende ochtend onze wekker zouden mogen zetten. Letterlijk alle stoelen aan het zwembad waren ‘volzet’, terwijl er op de meeste stoelen niet eens een mensen zaten. Als iedereen het doet, ga ik het al zeker doen.”

“Niemand lacht me echt uit omdat ik altijd mijn handdoek ga leggen. Al mijn vrienden doen het ook, zelfs al wil niet iedereen het toegeven”, lacht Jaz. “Het is naar mijn mening echt een algemeen gegeven. In sommige hotels verbieden ze nu echter dat handdoekleggers zoals wij stoelen reserveren. Ik heb al meegemaakt dat ik mijn spullen ’s ochtends aan de receptie mocht gaan afhalen.”

“Normaal ben ik tegen het hele gebeuren, maar deze zomer ben ik toch zelf de truc met de handdoek beginnen te doen”, getuigt Dean (27). “Ik was met enkele vrienden naar Portugal. Tijdens onze eerste dag hadden we geen ligstoelen aan het zwembad ‘gereserveerd’, en daar mochten we ook de prijs voor betalen. Er was nergens plaats, en de grond zit niet fantastisch goed, kan ik je zeggen. (lacht)”

“De tweede dag zijn we dan maar samen met de rest van het hotel opgestaan om onze handdoeken te leggen. Mijn vrienden en ik bedachten een soort rollensysteem: terwijl de ene groep ging eten, bleven twee mensen de stoelen aan het zwembad bewaken. Meestal was ik dat, want met een zoon van 2,5 jaar slaap je sowieso niet lang. Hij was mijn wekker. (lacht) Maar zelfs wanneer ik vroeg uit de veren was, was het merendeel van de stoelen al bezet. Vooral de ‘luxeplaatsen’ onder de parasol waren instant weg. Dat geeft toch een bepaalde stressfactor.”

Nochtans stonden er borden aan het zwembad waar duidelijk op stond dat het hotel de praktijk niet tolereerde, zegt Dean. “Maar ze lieten het toch toe. Het zwembad ging officieel open om negen uur en de pool boy deed pas zijn ronde om tien uur. Dan heeft dat niet veel zin natuurlijk. Soms werden er weleens handdoeken weggehaald, maar dat gebeurde niet vaak.”

“Ik ga na deze zomer geen diehard ‘handdoeklegger’ blijven, geloof ik”, besluit Dean. “Alleen als ik genoodzaakt ben om het te doen, zal ik mijn stoeltjes wel gaan reserveren. Maar anders maak ik me er niet te druk om.”