Journaliste Deborah Seymus over haar boek ‘Vijftig piemels later’: ‘Nu weet ik waarom ik zo lang slechte seks had’

‘En, wat vond je ervan?”

“Behoorlijk heftig”, moet ons waarheidsgetrouw van het hart.

Deborah Seymus knikt, dat lijkt precies het effect dat ze met Vijftig piemels later wilde bewerkstelligen.

Aan de hand van vijftig bedpartners – vijftig piemels, zo u wilt – loodst de journaliste de lezer langs alle lessen die ze met vallen en opstaan leerde over seks en liefde. Wat zich al lezend ontwaart, is een seksuele coming-of-age. Maar geen die bepaald luchtig op de maag ligt. Want hoewel er ook stuntelige, liefdevolle en zelfs grappige seks in aan bod komt, schuwt Seymus de zwaarte niet. Ze schrijft openhartig over hoe haar jeugd in een streng protestants gezin haar kijk op seksualiteit beïnvloedde. Over hoe ze seks als middel gebruikte in de hoop mannen aan zich te binden. Over het machtsmisbruik dat ze meemaakte binnen haar relaties. Over het seksueel misbruik dat later volgde.

“Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die denken dat ik een Fifty Shades of Grey-achtig boek heb geschreven; een aaneenschakeling van spannende en geile seks”, zegt Seymus, gezeten aan haar keukentafel in Hoboken. “Maar dat doe ik in dit boek nadrukkelijk níét. Ik wilde niet de hele tijd geile klap verkopen of de ene sexy seksscène na de andere op papier zetten. Ik wilde tonen hoe een echt seksleven eruitziet, inclusief alle pijnlijke, ongemakkelijke en moeilijke aspecten ervan.”

Ben je niet zenuwachtig om zo’n persoonlijk boek de wereld in te sturen?

“Ik ben een hele tijd wel zenuwachtig geweest, maar die stress is ondertussen van me afgevallen. De meeste mensen in mijn omgeving weten ook wel dat ik dit boek heb geschreven.”

Ook de vijftig piemels in kwestie?

(lacht) “Neen, hen heb ik niet allemaal op de hoogte gebracht. Tijdens het schrijven heb ik één keer een screenshot doorgestuurd naar een van de mannen met wie ik nog contact had, maar die heeft daar heel slecht op gereageerd. ‘Jij hebt het récht niet om over mij te schrijven’, stuurde hij terug. Toen heb ik beslist om voortaan niet meer aan mijn bedpartners te vertellen dat ik over hen aan het schrijven was. Ik ben doodeerlijk geweest in mijn boek, en bij momenten komt dat ongetwijfeld hard over, maar ik heb niets verzonnen. Sommige anekdotes heb ik zelfs wat afgezwakt, omdat ze te heftig waren om zo openlijk te delen met de wereld.”

Als je vandaag als vrouw een boek schrijft met als titel ‘vijftig piemels later’, ligt slutshaming dan op de loer?

“Ja, absoluut. Naar aanleiding van dit boek kwam er enkele weken geleden een fotografe over de vloer die meteen vroeg ‘of ik met al die vijftig piemels dan echt seks had gehad. En of ik daar dan geen negatieve commentaar op kreeg.’ Alsof ze wilde zeggen: vind je dat nu zelf ook niet een beetje veel?

“Sowieso verwacht ik dat de meeste negatieve reacties op dit boek van vrouwen zullen komen. Vrouwen kunnen ontzettend hard zijn voor elkaar, zeker op het vlak van seksualiteit. Er kan onder vrouwen weleens gelachen worden met iets grappigs dat je in bed hebt meegemaakt met je vaste partner. Maar met vriendinnen openlijk praten over het aantal bedpartners dat je al hebt gehad? Dat wordt toch nog afgestraft, leert de ervaring. Terwijl het als man juist stoer wordt bevonden wanneer je met veel verschillende mensen naar bed bent geweest.

“Maar ook van mannen verwacht ik negatieve reacties, hoor. Ik had onlangs op Twitter bijvoorbeeld een aanvaring met Jeff Hoeyberghs (plastisch chirurg, red.), die zei dat ik ongetwijfeld nog nooit een orgasme had gehad. Ik dacht toen: dit is een mooie voorbode van de negatieve reacties die later nog zullen volgen.”

Het ligt dus nog steeds moeilijk om openlijk over seks te schrijven?

“Dat gevoel heb ik alleszins wel. Er heerst nu het idee dat, omdat seks zo aanwezig is in de samenleving – in de vorm van porno, de media, in series – er daarom ook open over gesproken wordt. Maar dat zie ik niet zo. We hebben het nog steeds vooral over seks als iets wat alleen magisch en romantisch is, en veel minder over de problemen en onzekerheden die erbij komen kijken. Hoe vrouwen seks écht ervaren, daarover zie ik nog steeds geen series of films. Die realistische kijk op seksualiteit heb ik, zeker vroeger, ontzettend gemist.”

Een persoonlijke frustratie: ook de mannelijke seksualiteit wordt vaak veel te simplistisch voorgesteld. Daar gaat het dan weer alléén maar over presteren en om het aantal bedpartners, en veel minder over het mentale aspect van seks.

“Ja, daar ben ik het volledig mee eens. Er wordt ook oneindig doorgeboomd over de grootte van de penis. Terwijl ik een van mijn fijnste eerste sekservaringen had met iemand met een penis van 9 of 10 centimeter in stijve toestand. Dat was iemand bij wie ik me veilig voelde, die ook begaan was met wat ik leuk vond, en die zelf voorspel initieerde. Het idee dat de grootte of breedte van een penis de enige parameter is voor seksueel genot, is natuurlijk onzin.”

Je groeide op in een streng protestants gezin. Werd er daar überhaupt over seks gesproken?

“Néén, absoluut niet. Om je een idee te geven: ik herinner me dat ik als tienjarige in de zetel naar de serie Sisi aan het kijken was, maar dat de televisie werd uitgezet op het moment dat Sisi met haar prins zou kussen. Elke vorm van intimiteit die tot seks kon leiden, werd compleet gebannen. Alles wat ik van seks wist toen ik er op mijn vijftiende mee begon te experimenteren, heb ik zelf moeten uitzoeken.

“Die krampachtige kijk op seksualiteit heeft mijn eerste seksuele ervaringen enorm beïnvloed. Ik heb er enerzijds een grote afkeer voor masturbatie door meegekregen, wat ik tot mijn 21ste dan ook echt niet gedaan heb. En ik heb me lang schuldig en vies gevoeld nadat ik seks had. Wanneer ik als zestien- of zeventienjarige seks had, wilde ik nadien eigenlijk zo snel mogelijk onder de douche. Terwijl ik eigenlijk niks verkeerds deed.”

Maar je had dus al seks vóór je begon te ­masturberen?

“Ja, waardoor ik dus absoluut geen idee had van wat ik op seksueel vlak leuk vond. Pas rond mijn twintigste ontdekte ik dat ik een clitoris had. En niet eens zelf: een vriendin heeft me op een bepaald moment onder de douche gezet, en heeft hem voor me aangewezen. (lacht) ‘Daar moet je dus mee aan de slag’, zei ze. Tot dan deed die gewoon niet mee tijdens de seks. Niet onlogisch dus dat ik zo lang slechte seks had, en bleef hebben.”

Heb je uit al die slechte seks ook iets geleerd?

(knikt hevig) “Ja, want ik weet nu heel goed wat ik níét leuk vind. Dat ik zoveel dingen heb mogen uitproberen, vind ik eigenlijk een grote meerwaarde. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ­bepaalde standjes echt niets voor mij zijn.

“Spijt van mijn seksuele parcours heb ik dus niet. Al zijn er natuurlijk dingen gebeurd waarvan ik wilde dat ik ze nooit had moeten meemaken. Een van mijn vroegere leidinggevenden met wie ik later wat BDSM-ervaringen heb opgedaan, dat had niet per se gehoeven. Want dat had ik ook gewoon kunnen ervaren met iemand die ik vertrouwde, en die een veilige omgeving creëerde om dat experiment aan te gaan.”

En wat heb je geleerd over wat goede seks is?

“Dat voorspel veel langer mag duren dan ik ooit had gedacht: voor mijn part mag het zelfs driekwart van de seks innemen. En dat seks geil, spannend en een beetje harder mag zijn, maar dat het voor mij toch het grootste deel van de tijd veilig, warm en respectvol moet zijn. Dat had ik niet verwacht van mezelf: in mijn eerdere seksuele experimenten heb ik vooral de ruigere kant van seks ontdekt. Ik dacht dat zachte seks voor pussy’s was, en niet voor iemand met een grote bek, zoals ik. Nu heb ik ontdekt dat ik gewoon een softie ben die ervan houdt om écht te vrijen met iemand.”

Wat me opviel: aan veel van de sekservaringen die je beschrijft, kwam vaak behoorlijk wat alcohol te pas.

“Ja, dat alcoholgebruik heeft me enorm in de weg gezeten. Toen ik net begon te experimenteren met seks, dronk ik vaak veel. Ik heb alcohol in die tijd altijd om de foute redenen gebruikt: om te verdoven, om mijn moeilijke jeugd en het gebrek aan vaderfiguur weg te duwen, om stoerder over te komen, om de schaamte weg te spoelen die ik voelde over mijn eigen seksualiteit. Het probleem is natuurlijk dat je je grenzen op zulke momenten totaal niet meer bewaakt. Ik heb vaak seks gehad met personen met wie ik in nuchtere toestand nooit in bed zou zijn beland.

“Dat drinken maakte me ook onvoorzichtiger: ik heb bijvoorbeeld vaak geen condoom gebruikt tijdens de seks. Geschift als ik daaraan terugdenk, want voor hetzelfde geld had ik als zestienjarig meisje een soa opgelopen. Ik heb tijdens het schrijven van dit boek vaak gedacht: wat heb ik de jonge Deborah toch allemaal aangedaan?”

Er is ook meermaals over je grenzen heen gegaan. Je beschrijft bijvoorbeeld hoe je al op jonge leeftijd een verkrachting en een aanranding meemaakte. Hoe kijk je daar vandaag op terug?

“De reden waarom ik daarover schrijf in mijn boek, is omdat ik toch de hoop koester dat vrouwen die iets soortgelijks meemaakten ook sneller met hun verhaal naar buiten durven komen. Ik wilde tonen dat misbruik ook in een heel klein hoekje kan schuilen: dat het kan betekenen dat je een paar wijntjes te veel drinkt, en dat iemand uit je omgeving daar misbruik van maakt, zoals bij mij gebeurd is.”

Wanneer je destijds over die verkrachting praatte, werd daar vaak nogal laconiek op gereageerd. Is de tijdgeest in dat opzicht veranderd, sinds #MeToo?

“Dat denk ik wel. Er is vandaag veel meer aandacht voor de verschillende gedaantes die grensoverschrijdend gedrag kan aannemen, in klassieke media en op sociale media. Dat werkt toch drempelverlagend om met je eigen ervaringen naar buiten te komen. Ik merk dat ook aan hoe ik me op straat begeef: toen vroeger iemand me nafloot, stak ik algauw mijn kop in kas en wandelde door. Toen het deze week weer gebeurde, heb ik toch eens kwaad achteromgekeken. Dat had ik vroeger nooit gedurfd. Wat ook niet wil zeggen dat ik me vandaag veiliger voel wanneer zoiets gebeurt. Maar ik merk wel dat ik er minder alleen in sta.”

Geloof je dat langdurig seksueel genot mogelijk is in een monogame relatie?

“Dat vind ik een lastige vraag. Mijn partner en ik zijn op dit moment monogaam, maar dat wil niet zeggen dat dat voor de rest van ons leven zo moet blijven. Als je twintig jaar samen bent, een kind hebt gekregen, en je libido zich misschien op andere hoogtes bevindt, geloof ik dat het voor een relatie gezond kan zijn om daar open over te blijven praten. Ik vind dat monogamie niet altijd vanzelfsprekend moet zijn. Maar ik weet dat wat ik hier nu verkondig voor heel wat Vlamingen echt te gek voor woorden is.”

Liggen zulke gesprekken ook niet moeilijker in heterorelaties?

(knikt) “Tussen twee mannen is het heel normaal om dat gesprek te voeren. Van elkaar verwachten dat je een heel leven seksueel monogaam zal zijn, is natuurlijk ook niet niks. Wat dan weer niet wil zeggen dat ik monogame liefde onzin vind: daar geloof ik, voor alle duidelijkheid, wel in.”

Is het mogelijk om al vroeger in ons leven goede seks te hebben, of maakt slechte seks willens nillens deel uit van onze seksuele ontgroening?

“Ik denk dat het vooral begint bij een goede seksuele opvoeding, zowel op school als door de ouders. Het zou bijvoorbeeld al enorm helpen als ouders niet meteen in een kramp zouden schieten wanneer onderwerpen als seks, geslachtsdelen of porno naar boven komen. Ook de seksuele opvoeding op school moet beter: tijdens die lessen draait het toch nog vooral om de jongen, hè. En er is nog altijd geen replicavagina die wordt meegenomen in de lessen seksuele opvoeding.

“Ik denk dat het al veel zou schelen als jongens al vroeg zouden meekrijgen dat het mannelijke en het vrouwelijke orgasme niet op dezelfde manier werken, dat consent echt wel een dingetje is, en dat het belangrijk is om te leren praten over wat je wel en niet fijn vindt in bed. Misschien zouden onze jongeren dan al wat vroeger een beter seksleven hebben, in plaats van pas op hun dertigste, zoals ik, wanneer ze de juiste partner hebben gevonden.”

Deborah Seymus, Vijftig piemels later, Pelckmans, 296 p., 22,50 euro. Verschijnt op 19/9.