Drie nieuwe songs kregen Editors-fans vorige maand op de Pukkelpop-afsplitsing Hear Hear! in avant-première te horen. De lichtgewicht Joy Division-kloon waarvoor ze al van bij hun debuut tegen wil en dank werden versleten, verwijzen Tom Smith en co. voorgoed naar het verleden. De singles Heart Attack en Karma Climb zetten de toon voor dit zevende album. Sinds de monsterhit Papillon in 2009 heeft geïllustreerd dat deze universiteitsvrienden uit Birmingham ook met synths uit de voeten kunnen, drijven ze dat met elke nieuwe plaat een tikkeltje verder.

Op EBM trekken Editors meer dan ooit de elektronische kaart. Niet verwonderlijk, aangezien vooral nieuwbakken toetsenist Benjamin John Power alias Blank Mass zijn stempel drukt op de welgeteld negen songs. Daarvan klokt geen enkele onder de vijf minuten af. Hoe dat dan wel klinkt? Als een rockgroep die vaak opvallend onopvallend tegen Depeche Mode en New Order aanschurkt.

Zelf beweren Editors dat ze een vette soundtrack voor raveclubs voor ogen hadden en in de aanloop hun oren geregeld met een portie Rammstein hebben gespoeld. De albumtitel leest dan weer als een verwijzing naar Electronic Body Music, de eighties-stroming waarbij Front 242, DAF en Nitzer Ebb de blauwdruk leverden voor beenharde electro met industrial-trekjes. Onder meer Smiths wendbare baritonstem maakt dat de Editors-variant meer poppy klinkt. Nog live inkleden met wat stroboscopisch licht en de metamorfose van deze herschikte groep is een feit.

Zelf omschrijft de groep EBM als een levenslijn tijdens de coronapandemie. Ruim anderhalf decennium ver snijden Editors daarmee voorzichtig een nieuw hoofdstuk aan. Al gaat misschien niet elke fan van het eerste uur de huidige aanpak smaken, met deze vitale plaat lijken Editors wel hun tweede adem te hebben gevonden. (gj)

‘EBM’, Editors, nu te beluisteren. Concert 26/10 Vorst Nationaal, Brussel