Door mijn net-kanker heb ik de laatste 2 jaren meer ziekenhuizen en dokters gezien dan in mijn hele leven. Hierdoor besef ik nog meer dat gezondheid een belangrijke pijler is geworden in onze samenleving. Met veel bewondering en respect tracht ik mij te engageren en een steentje bij te dragen via sensibilisering én engagementen. Bijleren of studeren doe je je heel je leven. Algemene kennis delen van Kortessem via Hasselt, Genk, Antwerpen en Leuven vond ik belangrijk gezien dit een meerwaarde geeft aan je leven, je omgeving en je job. Zelfs na het afstuderen ben ik altijd blijven bijleren via vormingscentra, avondscholing en presentaties. Dit tot enkele jaren geleden wanneer ik ziek werd. Toen ben ik via dokter google weer koortsachtig op zoek gegaan naar alles wat met kanker en net-kanker te maken heeft. Ik denk dat nieuwsgierigheid eigen is aan de mens. Mijn huisarts vroeg me een tijdje geleden of ik het ervaringsverhaal van mijn zeldzame NET-kanker en de psychosociale aspecten wilde brengen voor de eerstejaarsstudenten faculteit geneeskunde in UHasselt. Hierop heb ik positief gereageerd. Mijn huisarts pikte mij thuis op en op weg naar de unief werd het programma uitgebreid besproken. Het was een eerste les van het academisch jaar voor de eerstejaars bachelors geneeskunde.Met angstige en vragende blikken stroomden ze de klas binnen op zoek naar hun nieuwe uitdaging. Deed me denken aan mijn eerste jaar in Antwerpen. Dokter Hex stelde zich voor en heette iedereen welkom. Ook mij stelde hij voor als gastpatiënt naar aanleiding van deze eerste les. De leerlingen mochten vragen stellen door actie en interactie. De docent vroeg of de studenten zich wilde inleven in de situatie alsof ze al huisarts waren. "Stel je eerst bijvoorbeeld voor als ‘dokter Louis’ en stel dan gerichte vragen in functie van de klachtsymptomen van de patiënt", zei hij. Hier en daar ging voorzichtig een wijsvinger omhoog. Van ‘Waar kan ik U mee helpen tot welke klachten hebt U en wat is uw voorgeschiedenis?’ Het werd een interactie tussen de docent, leerlingen en mezelf. Uiteindelijk bouwden we mijn ziekteverhaal, door de jaren heen, op. Wanneer ik mijn ervaring deelde van het ‘slechtnieuwsgesprek’ in coronatijden en de daaropvolgende psychologische en sociale impact op mijn familie en omgeving, werd het even stil in de klas. De harde realiteit! Ik voelde de empathie van vele studenten. Doch ik vertelde dat ik, ondanks de moeilijke chemoperiode, er toch positief voor blijf vechten en me dagelijks nog nuttig tracht te maken in deze maatschappij.Wetend dat de geneeskunde altijd maar progressie maakt blijven we hopen. Het lesuur was zo voorbij. De docent dankte mij met een theekop met vele spreuken en wijsheden. Het viel me op dat bij het verlaten van het klaslokaal de leerlingen toch wel onder de indruk waren. Enkele studenten wensten mij veel succes en beterschap. Ze vonden het een confronterende en praktische start. Het gaf me achteraf een goed gevoel te hebben kunnen bijdragen aan het welslagen van deze eerste schooldag.