Het stoort Jansen vooral dat in de serie de moordenaar “een krachtige, sterke man” is, terwijl de slachtoffers “juist worden geportretteerd als emotioneel en zwak”. “Een slachtoffer is dan per definitie de verliezer”, schrijft Jansen in een opiniestuk in De Telegraaf. “Dit neemt angst weg bij de kijker: de wereld blijft voorspelbaar en de kijker kan zich op afstand plaatsen van het slachtoffer. Het échte verhaal is natuurlijk veel genuanceerder.”

De voorzitter van Slachtofferhulp Nederland zegt niets te hebben tegen fictieseries of tegen het ‘true crime’-genre, “maar deze Netflix-productie is geen documentaire, maar een serie in het ‘faction’-genre. Het zijn feiten, vermengd met fictie. We zien de nabestaanden terug bij het uitoefenen van hun spreekrecht en de interviews die ze gaven aan journalisten, maar dan nauwgezet nagespeeld door acteurs. Daaromheen zien we dingen die niet zijn gebeurd, maar door de makers van de serie zijn verzonnen. Het verhaal is geromantiseerd.”

Netflix liet al weten “niet in te gaan” op het verzoek van Slachtofferhulp Nederland, zonder meer uitleg.