Vooreerst een spoiler: onderstaand artikel lijkt lange tijd de weergave van een duel dat sowieso met een negatieve noot zou eindigen, maar het loont wel degelijk de moeite om voort te lezen tot de laatste zinnen. Er is immers een happy end…

’t Is dat de lijnrechter met zijn vlag gezwaaid had, of we hadden het nog wel eens willen zien dat de VAR het had aangedurfd om de 0-1 van Nieuwkoop af te keuren. Op het scherm van VRT Radio-collega Stef Wijnants konden wij in elk geval niet waarnemen of Nieuwkoop al dan niet met 0,1 centimeter voorbij de laatste Braga-verdediger stond. Als u het ons vraagt: hiervoor is offside niet uitgevonden.

Het was trouwens al de tweede Union-goal in de wedstrijd die geannuleerd werd: na nauwelijks tien minuten scoorde Dante Vanzeir, maar hij had de bal onbewust en onvrijwillig met de arm beroerd. Hands. Oké dan.

Offensieve impulsen

Frappard was minder gretig om te fluiten toen Horta zijn voet in het gezicht van Nieuwkoop plantte. Een agressieve beweging, dat op zijn minst – dat had rood kunnen zijn. Het werd niet eens geel.

Het zat Union niet mee voor de pauze, want Boniface knalde ook nog eens tegen de lat. Had één ploeg een voorsprong verdiend na 45 minuten, dan waren het de Brusselaars wel.

Spelend naar de indrukwekkende rotsen kwam Braga gretig uit de kleedkamers. Dat loonde: Abel Ruiz maakte al snel de 1-0 na een snedige combinatie. Was Moris een paar tellen later niet bij de les geweest, dan had het zelfs zomaar 2-0 kunnen staan – prima redding. Aan de overzijde miste Nieuwkoop het bijna onmogelijke, om vervolgens ook nog eens een ‘normale’ kans de nek om wringen. Karel Geraerts sprong langs de lijn stilaan uit zijn vel.

Dat mochten ook de Portugezen doen: Ruiz liet oog in oog met Moris de 2-0 liggen, de Luxemburger stopte ook een pegel van Horta.

Braga-goalie Matheus moest zich minder onderscheiden. Concludeer uit die zin vooral niet dat Union geen goeie intenties of offensieve impulsen had. Het tegendeel was waar. Alleen stond het vizier niet op scherp of was het altijd net niet. Lazare trapte over, de flankvoorzetten bereikten slechts zelden een mannetje, terwijl Teuma ko trapte. Die kerel pakte maar beter een Dafalgannetje.

Met nog een kwartier op de klok verhoogde Union de druk. Telkens als het spel even stillag, was er wel een Portugees die met de handen gebaarde om het rustig aan te doen – even het tempo eruit halen. Chapeau voor het durf en lef waarmee de Unionisten voetbalden.

Klinisch

Want Union werd finaal wel beloond. Met dank aan invallers Adingra en Nilsson. De Zweed, in het tussenseizoen overgekomen van de Duitse club SV Wehen Wiesbaden, toonde zich in tegenstelling tot zijn ploegmakkers wel klinisch. Het pasje was van Adingra, Nilsson maakte het bijzonder sterk af vanuit een nochtans moeilijke hoek. Vijf minuten voor tijd stond het zo 1-1.

En het werd nog beter. De bal bleef in de laatste seconden hangen in de zestien van Braga, Nilsson zette er zijn dikke teen tegen: 1-2. De toeschouwers trokken zich meteen terug in de bergen, de 325 meegereisde Belgen vierden feest. Negen op negen, bijna zeker van overwintering: wie had dit durven voorspellen? Gustaf Nilsson, dames en heren. Straffe pee.