Een van de strafste films van het jaar is ook een van de meest woedende. Athena van Romain Gavras, zoon van de Grieks-Franse politieke cineast Costa-Gavras (Z, Missing), lijkt wel een vervolg op het banlieue-drama Les Misérables van Ladj Ly. Geen toeval, want Ly is ook coscenarist van Athena.

Dit oorlogsdrama, dat wordt uitgespeeld als een Griekse tragedie, steekt van wal nadat een tiener in de Parijse buitenwijk Athena – een modern Troje – wordt neergeschoten door de politie. De tweede broer ontpopt zich uit reactie tot de radicale leider van een opstand, terwijl de derde - een gedecoreerde militair - aanmaant tot kalmte. De oudste raakt vooral over zijn toeren omdat zijn schimmige deals in gevaar komen. Terwijl de politie de wijk belegert, komen de drie broers tegenover elkaar te staan.

Wat Gavras met Athena doet, is ongezien. In lange shots volgt zijn camera zijn protagonisten die heen en weer door gebouwen en over binnenpleinen rennen, zwiept deze over een falanx van agenten of dringt hij tussen de knokkende partijen terwijl het traangas over hen neerdaalt. Het ononderbroken openingsshot van ruim tien minuten is een van de meest indrukwekkende van de afgelopen jaren. Geen wonder dat Adil en Bilall het een zeer inspirerende film vonden.

De boodschap van Gavras is overigens heel eenvoudig en duidelijk: extreemrechts wil een burgeroorlog uitlokken in Frankrijk. Laten we hopen dat Athena minder profetisch is dan hij aanvoelt. Een knaller van een film.

‘Athena’ speelt nu op Netflix