Pokémon of buiten spelen? - Aya Sabi

De nieuwe Pokémon-rage doet de auteur terugdenken aan haar - nog niet zo lang geleden - jeugd, toen ze vol overgave iedere dag buiten speelde.
opinie
Opinie

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en kijkt voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar.

Pokémon Go is hét spel voor de Pokémon-liefhebbers, denk ik. Ik ben nooit een Pokémon-liefhebber geweest. Ik verveelde me altijd als mijn nichten naar Pokémon keken. Ik denk dat ik gewoon te jong was om het te waarderen en toen ik ouder werd, heb ik nooit de moeite gedaan om het te leren waarderen. Vooroordelen, ze brengen niet veel goeds. Van spelletjes weet ik ook niet veel. Ik was een fervente “Candy Crusher” tot ik snel de app van mijn smartphone verwijderde omdat ik lichtjes verslaafd werd. Voor de rest heb ik toen ik jong was gesurfd op sites met computerspelletjes, zoals www.funnygames.nl. Toch denk ik dat Pokémon Go hét spel is voor Pokémon-liefhebbers.

Ik heb dus absoluut geen ervaring op dit vlak. Niet met Pokémon en niet met de wereld van de online-spelletjes. Want toen ik jong was, speelden we buiten. De afspraak thuis was dat we naar binnen moesten als de straatlantaarns aan gingen. We waren echte avonturiers en zo gingen we op pad. We hadden zelfs eigen boomhutten. We verkenden speeltuinen. We gleden niet braafjes van een glijbaan maar we klommen er omgekeerd op. We gingen in de wijk op zoek naar hellingen en namen de volgende keer onze skeelers mee om er vanaf te roetsjen.

En in onze zoektocht doorheen de verschillende wijken met mijn zusje, nichten, neefjes, buurjongens en -meisjes, kwamen we andere kinderen tegen met wie we lachten, bevriend raakten of genadeloos ruzie maakten. Maar in die zoektocht kwam ik vooral mezelf tegen. Karaktereigenschappen die ik heb en die de mensen die me kennen ook kunnen bevestigen, heb ik soms ontwikkeld tijdens het buitenspelen. Ik kan – als ik wil – heel goed socializen en nieuwe mensen leren kennen, in mijn omgang met mensen probeer ik ook zo beleefd mogelijk te zijn, maar tegelijk laat ik niet over me heen lopen. Mijn nichten kwamen voor me op toen ik nog te jong was om als kind mijn plekje in de speeltuin op te eisen. Zij hebben van mij, een toen nog klein en schuchter meisje, een jongedame gemaakt met een iets te grote mond (soms).

Maar wat het belangrijkste is: ik heb niet alleen geleerd om mijn plekje in de speeltuin en in de wereld op te eisen. Ze hebben me ook geleerd om voor anderen op te komen. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid begon daar. Hoewel wij ook stout konden zijn. We leerden elkaar stout zijn. We deden belletje trek. We lachten kinderen uit die van een andere school kwamen of een rare naam hadden. Maar ook dat waren lessen voor een leven lang: dat je nooit mee mag doen met de massa als je gevoel “nee” zegt. Dat de aanval juist niet de beste verdediging is. Dat je anderen niet moet aandoen wat je zelf niet fijn vindt. Dat je beste vriend vandaag morgen als een vreemde kan aanvoelen. Dat niets voor altijd is. Dat je krijgt wat je geeft. En dat je geeft wat je ooit gekregen hebt. Dingen die we niet achter de schoolbanken zouden leren.

Voor ons had de “Buitenspeeldag” die jaarlijks werd gehouden geen waarde, want elke dag speelden wij buiten. De wijk was net een tweede huis voor ons. Helaas zien we dit fenomeen verdwijnen. Kinderen spelen minder buiten, maar ook ouders zijn voorzichtiger geworden. Ik wil niet zeggen dat het vroeger beter was, want meestal is dat een zin voor mensen die bang zijn voor verandering en ook al een beetje ouder zijn dan ik. Als ik “vroeger” zeg, heb ik het over twaalf jaar geleden. Maar ik zou wel liever willen dat ik kinderen meer buiten zag spelen. Al is het maar met de Pokémon Go. Technologie die een mens doet bewegen. De combinatie van nu en vroeger. Het goede van beide werelden doen versmelten. Misschien dat ik toch een van deze dagen Pokémons ga vangen.

Of ja, als ik terug thuis ben. Want ik ben op reis naar het Zuiden, maar ik heb geen smartphone mee. Ik heb nood aan ontsnapping uit de virtuele wereld, een vlucht naar de echte wereld, waar alles intenser is en langer bijblijft. We kunnen miraculeuze dingen zien als we af en toe onze ogen van het scherm halen. Misschien wel een Pokémon.

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.

Meest gelezen