Wie de afgelopen jaren de moeite deed om rond zich te kijken op festivals als Pukkelpop of Werchter, zag het gebrek aan muzikale diversiteit ook op de wei terugkeren
Cultuur verbindt mensen. Het beste bewijs daarvan werd de afgelopen dagen in Kiewit geleverd. De 32ste Pukkelpop was een succeseditie, met - zo vonden Chokri Mahassine en programmator Eppo Janssen zelf - een beter evenwicht tussen genres en stromingen dan andere jaren. Onze oprechte hulde daarvoor. Want hoewel Pukkelpop kritiek kreeg voor een gebrek aan echte headliners en relevantie, bewees het festival dat publiekstrekkers als Solange en Boef en bij het grote publiek minder bekende hiphopnamen als Stormzy en Russ een breder publiek kunnen aanspreken dan we tot nu toe gewend waren.
Wie de afgelopen jaren de moeite deed om de ogen even af te wenden van het podium en rond zich te kijken op festivals als Pukkelpop of Werchter, zag het gebrek aan muzikale diversiteit ook op de wei terugkeren. Nog altijd zijn onze Belgische zomerfestivals geen weerspiegeling van onze maatschappij. De lovenswaardige inspanningen van Pukkelpop 2017 ten spijt, blijft de Belgische festivalcultuur een blanke, middenklasse bedoening. Jongeren van Marokkaanse of Turkse origine zijn er op één hand te tellen.
Hoe komt dat? Zijn de tickets te duur? Zijn ze terughoudend omdat ze vrezen zich er niet thuis te zullen voelen? Wellicht speelt het allemaal mee. Maar we moeten ook durven vaststellen dat er een enorme culturele kloof gaapt tussen autochtone tieners en hun allochtone leeftijdsgenoten. Op 1 september zitten ze opnieuw op dezelfde schoolbanken, maar toch slagen we er niet in om beide culturen écht op elkaar aan te sluiten. In dat opzicht zijn de pogingen van Pukkelpop om niet alleen muzikaal, maar ook cultureel te verbreden een voorbeeld voor veel andere Belgische festivals.
Als u zich afvraagt waarom we die inspanning moéten leveren, denk dan even aan donderdag. Op het moment dat tienduizenden tieners dansend de eerste Pukkelpopavond ingingen, sloeg een al even piepjong moordcommando toe op de Ramblas in Barcelona. Dood en verderf bij onschuldige burgers, als ultieme verwerping van een maatschappij die de hunne niet meer is. Geen teruggekeerde Syriëstrijders of radicale migranten, maar jongeren die opgroeiden in een Spaans Pyreneeënstadje, waar ze - in de woorden van de Franse terreurexpert Olivier Roy - langzaam maar zeker in een identitair vacuüm belandden. Geen binding met de Westerse maatschappij, noch met hun eigen gemeenschap. Een leemte waarin een gewelddadig extremisme, overgoten met een flinterdunne religieuze vernislaag, goed gedijt. Pas als we erin slagen die kloof te dichten en we ook deze jongeren massaal op Pukkelpop zien, kan de steeds terugkerende vraag “Wanneer gebeurt het opnieuw?” misschien eindelijk stilaan worden opgeborgen.
plusartikels. Je moet nog even inloggen. Zo herkennen we je als abonnee.
