‘Discovery’ gaat in ieder geval boldly where no series has gone before: plots blijkt ‘Star Trek’ een donker kantje te hebben, en smijten leden van StarFleet zich in een dodelijke ruimteoorlog met de Klingon (de eerste twee afleveringen vormen overigens een proloog over het conflict; de Discovery zelf komt pas in aflevering drie aangevlogen). De nationalistische Klingon willen de inmenging van de Federatie niet en - slap metafooralarm voor onze tijden - willen hun Rijk weer groot maken.

De serie waagt zich daarbij aan een moeilijke spreidstand om haar 22ste-eeuwse verhaal - dat zich tien jaar voor de avonturen van Spock en Kirk afspeelt - naar de, euh… 21ste eeuw te sleuren. Omdat het rabiate Trekkies schoffeert: het donkere randje - de slogan ‘We komen in vrede’ klonk nog nooit zo hol - raakt aan de ziel van de show, die altijd een hoopvolle visie voor de ruimtetoekomst, vol ontdekking en naïeve nieuwsgierigheid naar het onbekende, predikte.

Tegelijk is ‘Discovery’ te zwak om mee te spelen met de grote jongens in deze Gouden Tijd van de tv. Het is te hard in hetzelfde retrobedje ziek als haar voorgangers: de buitenaardse wezens bestaan nog steeds uit mensen die krakkemikkige protheses op hun smoelwerk geplamuurd kregen, de dialogen hebben de wolligheid op warpspeed tien staan of puilen uit van het betere scifi-gewauwel over tractor beams, de gevechten en special effects voelen erg jaren 90 aan.

Voor we de Discovery met een meteorietenregen bekogelen: de serie bevat zeker kiemen voor een succesvolle franchise. De grote verhaallijn - weg zijn de uitstapjes die perfect in één aflevering pasten - is boeiend, en in de muitende half-Vulcan officier Michael Burnham (Sonequa Martin-Green) heeft het een intrigerend, geconflicteerd én vrouwelijk hoofdpersonage. Een licht aangepast Vulcan-afscheid is dus op zijn plaats: leef lang en vaar ietsje beter.

‘Star Trek: Discovery’, elke week een aflevering op Netflix.Bingewatchgevaar: 6/10