De vijf boeken die het leven van Xavier Taveirne hebben veranderd

"Ik geloof niet zo in boeken die een leven veranderen. ’t Moet al echt gek lopen wil een boek mijn leven veranderen. Ik zie het niet meteen gebeuren", klinkt het eerlijk. Taveirne omschrijft zichzelf als een hyperrealist. Als iemand die zijn leven niet gaat omgooien nadat hij een fantastisch boek heeft gelezen. "Maar dat betekent niet dat ik een boek niet geweldig kan waarderen. Alleen zal het me niet op mijn grondvesten doen daveren." 

Veel liever heeft hij het over boeken die hij heeft gelezen op een scharnierpunt in zijn leven. "Omdat ze belangrijk waren/zijn op een bepaald moment, en omdat ik ze graag gelezen heb. Want zoveel lees ik trouwens niet. Ik heb m’n handen vol met kranten, nieuwswebsites en social media dat ik niet de rust of de tijd vind om me in een boek in te graven." Ook zijn concentratieproblemen spelen daarin een kwalijke rol, zoals hij eerder deze week al aangaf in "De slimste mens ter wereld."

Het is een boek dat ik ergens in mijn puberteit heb ontdekt. Het stond in de bib bij de tips van de week. Ik las als kind zoveel boeken dat ik op de duur bijna alles had gelezen wat er te ontlenen viel. Dus pakte ik het mee. Het zijn heel kleine verhaaltjes rond de eekhoorn en de mier. 't Heeft even geduurd voor ik er helemaal in zat, maar op de duur ging ik elke avond zo'n verhaaltje lezen. Ik heb het boek uiteindelijk zelf gekocht en 't heeft jaren in m'n slaapkamer gelegen. Het boek was zo beduimeld dat ik er uiteindelijk niks meer mee kon.

En net op dat moment kreeg ik het cadeau van een vriend. En dat exemplaar heb ik nog altijd. Ik hou geen boeken bij, dat is zo'n gedoe met verhuizen. Maar dit boek hou ik altijd bij. Ja, de verhaaltjes zijn moraliserend, maar ze zijn ook gelaagd. Als je wil leer je wat bij: over hoe mensen met elkaar omgaan maar evengoed erger je je blauw aan de levensles dat je beseft dat je nooit of te nimmer zo wil eindigen. Je bent er nooit te oud voor, ook al lijkt het zo. 't Is een soort bijbel die ze misschien ter vervanging van de echte in alle hotelkamers moeten leggen.

't Is altijd heel mooi als mensen een boek aanraden, dat ook nog eens een geweldig goed boek blijkt te zijn. Dit boek van Andre Aciman is er zo ééntje. Collega Els Aeyels heeft het me getipt. Zal nu vier of vijf jaar geleden zijn. Dit moét je lezen. Moét, zei ze. Ik ben er de man niet naar om dat soort advies in de wind te slaan. Dus ging ik aan het lezen. Ik was meteen mee. Het is het soort boek dat je, naarmate je het einde nadert, aan de kant wil leggen omdat je niet wil dat het stopt. Ik ben halfweg het boek zelfs helemaal herbegonnen.

Het is het verhaal van een gezin aan de Italiaanse kust, dat tijdens een broeierige zomer, een Amerikaanse student in huis neemt. De zoon van het gezin ontwikkelt gevoelens voor de student en die gevoelens worden in het boek in prachtige taal tot leven gewekt. Ik hou zelf heel erg van Italie, dus dat was al meegenomen, maar de gewoonheid waarmee ontluikende liefde tussen twee jongens/mannen hier wordt aangepakt, maakt het af. Had ik dit boek maar kunnen lezen toen ik zelf 16 was. Op 't filmfestival van Gent is de film van dit boek in premiere gegaan, ik heb 'm nog niet gezien en ik ben er ook een beetje bang voor. Maar volgens Ward Verrijcken is 't een goede film. Vanaf februari in de zalen bij ons!

Ik ben als kind altijd wel wat een loner geweest. Ik wilde mijn eigen pad bewandelen, ik wilde zelf m'n weg zoeken. Niet dat ik het per se allemaal beter wist of weet, maar ik wilde zeker zijn dat mijn leven een weg zou uitgaan die ik en alleen ik had bepaald. Geen idee waar dat vandaan kwam, dat gevoel, maar daar zou een psychiater zeker een kluif aan hebben.

Soit, je kan natuurlijk niet alles alleen en dan ga je op zoek naar een houvast. Niet dat ik nog een kind was in 2006, maar in de poeziebundel van Bart Moeyaert heb ik veel herkenning gevonden. En verbazing. Maar ook begrip en zelfs twijfel. 't Is ook een boek dat ik bijhoud. En waar ik vaak naar terugkeer. Ik had 't al, maar ben 't op de boekenbeurs opnieuw gaan kopen en zelfs aangeschoven om het te laten signeren door Bart. Die opende de bundel op de pagina met m'n lievelingsgedicht. Alsof ie 't wist. Siberië zal altijd een speciaal gedicht blijven. 't Is dan ook verdorie echt mooi.

Ook dit is een boek dat ik me heb laten tippen. Een vriend had het bij op vakantie. Hij had het vrij snel uit en ik had alleen maar pulp mee om te lezen, dus ben ik er zonder verwachting aan begonnen. 't Boek gaat over de carrière van Carla Del Ponte, voormalig hoofdaanklager bij het Joegoslavietribunaal en het Rwandatribunaal.

't Is haar verhaal en over de strijd die ze in die twee rechtbanken heeft gevoerd. Hoe ze moest onderhandelen om dingen gedaan te krijgen, hoe ze in haar handtas haar wapen zag, hoe ze op de muren van rubber (zo noemt ze die zelf) botst als ze haar de weg versperren en ik kan nog wel even doorgaan. 't Gaat ook over hoe ze dat leven meeneemt naar huis en wat voor een invloed het heeft op haar als mens. Erg interessant allemaal.

Het is vrij zakelijk geschreven maar net omdat ze je meeneemt achter de schermen is het ook meeslepend. én interessant. Vooral dan de manier waarop ze het wereldje van de diplomatie omschrijft. Het was voor mij het boek dat me daarna vooral alleen nog maar biografieen heeft doen lezen. Want de realiteit is toch echt vaak beter dan de fictie.

Ik vind Saskia niet alleen een geweldig fijne vrouw, maar ook een heel belangrijke stem in het Vlaamse boekenlandschap. Ik heb ze ontdekt via het boek Eeuwige Roem. Bij "Dit is van mij" botste het voor mij met m'n eigen overtuiging. Ik vind bezit een moeilijk begrip. Je bezit dingen, natuurlijk. Maar bij mensen vind ik dat gevaarlijk. Omdat ik vrees dat als je mensen bezit, je je daar ook naar gaat gedragen. En dan loopt het mis. Want bezit is macht. En op macht alleen kan je een relatie niet uitbouwen. Dat loopt verkeerd af. Daarom dat het mij zo intrigeerde.

Misschien is die complete overgave wel nodig om de ware liefde te proeven en kennen. Het boek gaat over de waanzin die liefde met zich mee kan brengen, hoeveel je van jezelf opzij zet om een ander te behagen, hoe ver je wil gaan om de ultieme prijs te veroveren.

Beangstigend en mooi tegelijk en zo straf bij elkaar geschreven door Saskia dat dit boek misschien niet mijn leven heeft veranderd, maar waardoor ik een stukje van de mens beter ben gaan begrijpen.