“Twee vliegen in één klap”, moet onze Financiënminister denken. “De laagste lonen gaan best wel vooruit door de tax shift. En als straks de vermogensbelasting nog eens op de politieke tafel komt, kunnen we daar onze zwaar belaste toplonen en inkomsten uit dividenden/intresten tegenover plaatsen.”

Het is onze minister gegund. Vriend én vijand moeten stilaan toegeven dat de tax shift een noodzakelijke maatregel is om de concurrentiekracht van onze bedrijven een beetje op ‘normaal’ niveau te krijgen.

Maar daarmee is de kous niet af. Een eerste probleem is dat de tax shift nog altijd niet fatsoenlijk gefinancierd blijkt te zijn. De maatregelen die de minderinkomsten door de tax shift moesten compenseren, blijken verre van voldoende op te brengen. Dat werd pijnlijk duidelijk toen de federale regering niet bij machte bleek om de o zo heilige begrotingsdoelstellingen te halen. Het evenwicht hoeft ondertussen tijdens deze legislatuur al niet meer. Het gat in de begroting moet niet echt meer gedicht te worden. De tax shift heeft een belastingdrift veroorzaakt.

Een tweede probleem is hoe de overheid met die inkomsten omgaat. Vele ‘dure’ landen, zoals de Scandinavische landen Denemarken en Zweden, bewijzen dat hoge belastingen én een hoge levensstandaard wel degelijk kunnen samengaan. Denen en Zweden betalen veel belastingen, maar krijgen daar van hun overheid ook veel voor terug. En daar ligt een tweede hond gebonden. De belastingen in ons land zijn niet te hoog, maar de overheden gaan er slecht mee om. De Belg krijgt te weinig waar voor zijn belastinggeld. Er is dus geen reden om te juichen, dunkt ons. Er is nog een massa werk aan de winkel.