Kate McCann: “Ik koop nog elk jaar een kerstcadeautje voor Maddie”

Kate herinnert zich de laatste kerst die ze met haar dochter doorbracht nog levendig. “Ze was drie en had op school enkele kerstliedjes geleerd”, schrijft ze. “Ik kan haar nog altijd horen zingen. Als cadeau kochten we haar en haar broer en zus een keukentje. We hadden er een grote strik rond gedaan en ik kan me de uitdrukking op haar gezicht nog herinneren toen ze beneden kwam en het ontdekte. Ze was door het dolle heen en begon ons meteen een eerste maaltijd te bereiden.”

Sindsdien kocht Kate elk jaar een nieuw geschenk voor haar dochter, die in mei 2007 verdween. “Het keukentje was het laatste dat ik haar zag openmaken”, aldus Kate. “Het is dit jaar de elfde kerst die we zonder haar vieren. De feestdag is een moment bij uitstek om samen te zijn met familie en dat maakt het voor ons extra pijnlijk. We hebben wel al geleerd om er het beste van te maken.” (lees hieronder verder)

De eerste kerst na de verdwijning van Maddy kon Kate het niet opbrengen op iets te doen met eindejaar. “Ik voelde me als verdoofd”, schrijft ze. “Het lukte me niet om de kerstboom op te zetten of kaartjes en cadeautjes kopen. Het voelde zo verkeerd aan. Uiteindelijk deed iemand anders het en brachten we de dagen elders door, bij familie. Elk jaar heb ik een beetje meer mijn best gedaan, want onze andere twee kinderen – die nu tieners zijn – verdienen ook een leuke kerst. Maar dat wil niet zeggen dat het niet zwaar is. Alles is doordrenkt met pijn. De emoties zijn nog altijd voelbaar. Het is onmogelijk om dat zware gevoel op je borst kwijt te raken. Maar we moeten het proberen. En we mogen ons er niet schuldig over voelen. Want als ik ergens van geniet, is het van de tijd die ik met mijn kinderen doorbreng.”

En daarom zullen ze ook dit jaar samen onder een dekentje kruipen op de bank en naar een dvd kijken. “We hangen een kerstsok op en ook eentje voor Madeleine. Ik vind altijd vanzelf een cadeau voor haar als ik mijn kerstinkopen doe”, vertelt ze. “Ze zou nu een tiener zijn en ik probeer altijd iets passends te kopen, dat geschikt is voor elke leeftijd. In mijn hoofd wil ik gewoon dat alles klaar is voor mocht ze thuiskomen. Onze zolder staat vol met de cadeautjes die ik de afgelopen jaren voor haar kocht en ook haar kleren. Haar kamer is nog precies zoals op het moment dat ze verdween. Ironisch, want ik ben er zeker van dat ze dat niet zou willen, want ze is felroze. Maar ik kan het niet veranderen.”

Het politieonderzoek naar de verdwijning van Maddie is intussen nog altijd aan de gang. En hoewel het soms erg traag vooruitgaat en frustratie veroorzaakt, blijft haar familie hopen. “Dat is alles wat we kunnen doen”, aldus Kate. “Ik hoop dat iedereen tijdens de feesten eens denkt aan de mensen die verdwenen en er niet meer bij zijn. Want we mogen hen nooit vergeten.”