Partner slachtoffer getuigt: "Je bent samen, je lacht en plots zakt de grond weg en ben je alles kwijt"

"We waren samen televisie aan het kijken. Plots was er een knal, een stofwolk. Een stuk valse wand kwam op mij terecht. Ik heb het weggeschoven en alles rondom mij was weg. Ik heb nog geroepen naar Paul, maar kreeg geen antwoord", zo begint Frédéric Monsieur zijn getuigenis. Zijn partner Paul is een van de dodelijke slachtoffers van de zware explosie in Antwerpen maandagavond. 

Zelf had hij enkel schrammen. "De brandweer is mij komen halen, op mijn blote voeten ben ik opgevangen in de ambulance. Ik was helemaal alleen. In het ziekenhuis is mijn moeder verwittigd en de familie van Paul. Daarna is het qua begeleiding alleen maar bergaf gegaan."

Daarna begint het wachten. Wachten op nieuws over zijn partner. Hij getuigt dat hij slachtofferhulp pas in de vroege ochtend hoorde. "Het enige wat ze konden vertellen was dat ze nog niets wisten, maar dat het geen zin had om te wachten in het ziekenhuis." Hij moest via de pers vernemen dat de twee mensen die nog vermist waren, overleden waren. "Dat is onaanvaardbaar."

Hij kijkt daarbij vooral in de richting van slachtofferhulp. Hij voelt zich aan zijn lot overgelaten. "Alles gebeurde onempathisch, koel, afstandelijk, er was geen greintje menselijkheid. Op dat ogenblik moet je geen telefoonnummer van iemand van slachtofferhulp hebben, je moet iemand bij je hebben die vertelt wat er gebeurt."

Hij doet dan ook een oproep: "Het enige wat ik wil, is dat Pauls dood niet voor niets geweest is. Dat iemand in de toekomst op een efficiënte, menselijke en correcte manier geholpen wordt. Op dat ogenblik hadden wij iemand nodig, ik heb nog altijd iemand nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen: ik heb geen dak boven mijn hoofd, ik heb buiten mijn pyjama geen kleren meer, ik moet een begrafenis regelen... Er was zelfs een hele administratieve rompslomp voor ik Paul kon zien."

De zus van het slachtoffer beaamt dat: "Onze definitie van slachtofferhulp is totaal anders dan hun definitie. We moeten rond de tafel zitten om dat in de toekomst aan te pakken."

Wouter Bruyns van de Antwerpse politie betreurt de situatie, maar probeert ook te benadrukken dat ze de familie zo snel mogelijk de juiste informatie probeerden te geven. "Het was een speciale, uitzonderlijke en zeer ernstige situatie. We beseffen dat die mensen in heel wat onzekerheid zaten en dat dat heel zwaar gewogen moet hebben. We hebben samen met de journalisten vastgesteld dat er een lichaam werd aangetroffen. Het is jammer genoeg zo dat in deze tijd de media en sociale media enorm snel gaan. Het was een kwestie van minuten voor het verhaal rondging." 

Toch benadrukt hij dat er eigenlijk niets is misgelopen. "Wanneer iemand vermist is en we iemand onder het puin vandaan halen, weten we niet meteen om wie het gaat. We kunnen het identificatieproces niet zo snel voeren en voor we iets aan de familie meedelen, moeten we uitsluitsel hebben over wie het gaat. Als we overhaast te werk gaan en een fout maken, wordt ons dat ook niet in dank afgenomen."

Het kan wél altijd beter, benadrukt hij. "We willen niets van ons afschuiven, maar we hebben zeker getracht om die man niet in de steek te laten. Misschien kunnen we in de toekomst wat sneller schakelen, maar ook weer niet te snel." Slachtofferzorg probeert ook om zich nooit op te dringen. "We proberen te luisteren naar de noden, helaas lukt dat niet altijd. We kunnen niet in de hoofden van de mensen kijken, maar ze krijgen wel altijd de melding dat ze dag en nacht de politie mogen contacteren."