Jan staat terecht voor moord op maîtresse, echtgenote wist na 24 jaar huwelijk van niks: "Ik moest zijn dubbelleven via politie en krant vernemen"

Jan en zijn vrouw leken een typisch Vlaamse koppel te zijn. “We waren bijna dertig jaar bij elkaar en 24 jaar getrouwd. Het was een goede relatie, al hadden we zoals elk koppel ups en downs. Drie jaar voor de feiten zei hij wel: ik weet niet of ik nog voldoende van jou hou. Daarop hebben we meer ons best gedaan. Op de cruciale momenten, zoals het overlijden van mijn vader, was hij er voor mij. Jan was een zachtaardige, lieve en vriendelijke man. Hij hielp de mensen graag. Ik bezoek hem nog wel eens met zijn zus. Dan spreken we over de jongens, over hoe het met ons gaat, over een vakantie in Kreta” getuigde de vrouw.

Het dubbelleven ging dus volledig aan haar voorbij. “Pas toen de politie aan de deur stond voor een huiszoeking, vernam ik dat hij een buitenechtelijke relatie had. De rest moest ik in de krant lezen." De man had zelf avontuurtjes met meerdere vrouwen. "Heeft u daar een uitleg voor?”, vroeg openbaar aanklager Patrick Boyen. “Ik kan geloven dat seks de oorzaak was, maar er is sprake van uitstapjes met die vrouwen, dus het was wel wat meer dan dat”, antwoordde ze.

Enkele kilometers verderop in Sint-Truiden woonde echter een alleenstaande juffrouw die enorm uitkeek om een nieuw leven met Jan op te starten. “Een jaar of drie à vier voor de feiten vertelde mama mij dat ze een aangename man had leren kennen", opende de dertigjarige zoon van Mia. "Zelf ontmoette ik Jan ook en ik bouwde een goede band met hem op. Het was de bedoeling dat hij bij haar zou komen wonen. Dat werd altijd uitgesteld, terwijl zij er enorm naar uitkeek. Telkens was dat een teleurstelling voor haar, want ze zag hem graag en bleef ondanks zijn verhaaltjes geloven dat hij echt de stap zou wagen. Daarom had ze ook contact met een psychologe. Ze zei wel ooit dat ze Jan voor het blok wou zetten: ofwel koos hij voor haar, ofwel was het gedaan”, aldus de Leuvenaar, die zijn moeder beschreef als een warme, lieve en geliefde persoon. "Het doet deugd dat er zoveel volk hier is om mij te steunen."

Op 17 februari 2015 was de ‘grote dag’ aangebroken waarop Jan bij Mia zou intrekken. "In de vooravond zei m'n moeder aan de telefoon dat ze moe was. Ze was wel bij Jan, maar ze klonk droevig. Er was al een woordenwisseling geweest en blijkbaar ging het allemaal niet zo vlot. Jan had het ook moeilijk omwille van zijn kinderen.” Een dag later werd de zoon gewekt door de politie van Leuven met het bericht dat zijn moeder was omgekomen in een brand. “Ik had via Messenger nog contact met Jan. Hij stelde dat alles nog in orde was toen hij mijn moeder verliet. Ik dacht toen nog dat het een ongeval was..."

Het werd snel duidelijk dat Mia niet door de brand was overleden. "Ik vond op het lichaam geen directe tekens van rookvergiftiging, wel zag ik verwondingen op het achterhoofd waarvan ik de magistraat heb verteld dat deze erg verdacht waren. Die wezen immers op een gewelddadig overlijden. Er lag ook een kapotte wijnfles, waarvan de kruk nog in de hals zat”, vertelt wetsdokter Wouter Van Den Bogaert. In zijn verslag stelt hij uiteindelijk vast dat de vrouw minstens twee klappen had moeten incasseren en overleed door verbloeding.”

Op 16 maart volgen het verhoor van beklaagde en de pleidooien. Toxicoloog Jan Tytgat haalde reeds aan dat bij zowel Jan als Mia dezelfde toxische stoffen werden gevonden. Mogelijk wilde Mia haar minnaar met kalmeringsmiddelen bij haar houden. Een punt dat door de verdediging van Jan H. zeker zal worden aangehaald. 

Ook de rookmelder in het appartement speelt een belangrijke rol. Er wordt vermoed dat deze niet naar behoren werkte, terwijl Mia volgens haar zoon “meer dan een pietje precies” was. Dat zou dan weer in de richting van voorbedachtheid wijzen, een punt dat bij de burgerlijke partij wellicht zal worden aangehaald.