The Rolling Stones Rollator Tour
Louis van Dievel, schrijver en journalist, kijkt elke week met een guitige blik naar de kleine en grote actualiteit. Vandaag het bericht dat The Rolling Stones naar Europa komen.
Ze kunnen het niet laten, de oudjes. De Stones breien dit jaar een vervolg aan hun wereldtournee, de vijfentwintigste al volgens Wikipedia. En wees maar gerust dat de stadions en festivalweiden vol zullen lopen. Iedereen gaat er al jaren van uit dat deze wel hun laatste stuiptrekking zal zijn, als ik die oneerbiedige woorden in de mond mag nemen, en dat die kans niet gemist mag worden.
Zouden ze het voor het geld doen? De tournees van The Rolling Stones zijn legendarische melkkoeien. De natte droom van iedere Marc Coucke. In Arnhem betaalde je vorige herfst 95 (!) euro voor het goedkoopste kaartje.
Natuurlijk heeft Mick Jagger ondanks zijn hoge leeftijd (°1943) nog een groot gezin te onderhouden. Maar dan nog. De Stones hebben geen geldzorgen. Ze moeten niet - zoals niet weinig zangers en groepen uit de sixties - optreden in Britse parochiezalen en kermistenten omdat ze in de gouden jaren niet voor hun oude dag hebben gespaard en geen nagel hebben om aan hun gat te krabben. Het moet voor de kicks zijn, dat kan niet anders.
Als een parmantige jonge haan
Voor alle duidelijkheid, ze kunnen het nog. In 2013 heb ik hun beste concert ooit gezien. Op Youtube. De Stones waren headliner op het Glastonbury Festival, de hele grote broer van Rock Werchter. De band had daar nog nooit gespeeld, stel je voor. Het optreden was prachtig in beeld gebracht, de ambiance was enorm.
Wat een verschil met de drie concerten die ik ooit in eigen land heb meegemaakt, live dan. Ik kon de videoschermen amper onderscheiden, laat staan het podium, de klank was slecht, de drank was duur, de security onbeschoft en het ticket zijn geld niet waard.
Maar op Glastonbury paradeerde Mick Jagger, toen 70, als een parmantige jonge haan over het podium, twee uur lang. Geweldig bij stem. Zat Charlie Watts als een sfinx achter zijn drums. Stonden Keith Richards en Ron Wood met hun wereldvermaarde grijns de essentie van rock'n roll te wezen. Ik geloof zelfs dat Ron Wood toen nog een sigaretje rookte terwijl hij achteloos een gitaarduel uitvocht met partner in crime Richards.
En ook op het podium stonden nog 7 of 8 muzikanten de show mee overeind te houden. Er is een hardnekkige urban legend die zegt dat er, goed verborgen in de coulissen van ieder Stones-optreden, een tweede band staat te spelen en dat de Stones zelf af en toe een lick, een riff toevoegen, meer niet, zodat ze zich kunnen uitleven in het trekken van gekke bekken en het veinzen van gitaarsolo's. Geloof ze niet.
 Er is een hardnekkige urban legend die zegt dat er, goed verborgen in de coulissen van ieder Stones-optreden, een tweede band staat te spelen.
Maar wat ik mij afvraag. Hoe gaat dat in zijn werk als een stel oude heren besluiten om toch maar opnieuw dat podium te beklimmen? Jagger en Richards worden dit jaar 75, Charlie Watts zelfs 77. Ron Wood is met zijn 70 lentes de youngster.
Jagger peigert zich nog iedere dag een paar uur af in de fitness, en, toegegeven, tot nog toe wint hij de oorlog met het ouder worden op punten. En geven die diepe kloven in zijn smoelwerk (het woord rimpels is echt niet meer van toepassing) hem nog wat meer street credibility.
Seks and drugs and rock’n roll?
Ik probeer mij voor te stellen hoe het er voor en na de show aan toe gaat in de backstage, dat oord van verderf, in vroeger tijden althans. Een masseur warmt de spieren op en kalmeert de pijntjes in de gewrichten. Een arts meet de bloeddruk en de hartslag en controleert nog even de prostaat. Een verpleegster dient vitaminepreparaten toe.
De bandleden praten tijdens het oplepelen van hun fruitpapje niet meer over seks and drugs and rock’n roll, maar over de kleinkinderen en voedselsupplementen, over echtscheidingsadvocaten en betrouwbaar huispersoneel, over Meghan en Harry, misschien zelfs over de brexit, en ze roddelen over collega’s/leeftijdgenoten die er veel slechter aan toe zijn dan zijzelf.
Mick Jagger wordt in zijn leren broek geholpen en geschminkt. Charlie Watts kijkt vertederd naar de foto van de nieuwe volbloedarabier uit zijn stal. Ron Wood is blij dat hij er nog bij is na zijn gezondheidsproblemen en Keith Richards pingelt maar wat op zijn gitaar, hij heeft nooit anders gedaan en hij kan niets anders.
En na de show staan in de coulissen de roadies klaar met gepersonaliseerde rollators, worden de Stones de zuurstoftent binnen geleid, worden ze liefdevol geknuffeld door hun partners - je was geweldig, Mick, Keith, Ron, Charly! - en drinken ze lindebloesemthee in plaats van Jack Daniëls of Courvoisier.
En als ze bekomen zijn van de duik in hun glorierijke verleden zien ze er oud uit, erg oud. There ain’t no age for rock’n roll, dat wordt zo gezegd, maar het is niet waar, ik kan het u verzekeren. Enfin, toch niet bij mij.
---
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.