"Wout van Aert is een monstertalent"

"Die elektrische motortjes...", zucht Eddy Planckaert. "Als het morgen uitkomt van die motortjes, dan keer ik mijn rug naar het wielrennen. Dan zie je mij niet meer op de televisie. Ik zou me schamen dat ik in de koers zat."

Dat de UCI de strijd gaat opvoeren, las hij in de krant. En dat is een goede zaak. "Ze zijn al gebruikt hé. Verdomme ja. Je moest blind zijn om het niet te zien."

Renners weten het. Planckaert weet het. ­Namen? Neen, geen namen. Planckaert: "Maar hoe kan de ene coureur een andere coureur, die het gewoon is om met 70 km/u per uur achter een brommer te trainen, en nog gemakkelijk volgt ook, hoe kan die ene coureur die andere coureur dan zomaar uit het wiel rijden? Hoe snel moet je dan rijden? 80 km/u? 90 km/u?"

Passons. De UCI gaat zijn werk doen. En dat doet Eddy Planckaert ook. De coureurs zijn weer in het land en dan neemt hij zijn vertrouwde plaats weer in als gastcommentator naast Karl Vannieuwkerke in de grote tent van de VRT. Planckaert doet dat zoals we dat van hem gewoon zijn: grappig, spits en met kennis van zaken. Een job, een hobby, zoals elke job die hij doet een hobby is, in dat waanzinnige leven van hem dat zich grotendeels afspeelt in Lesterny in de buurt van ­Rochefort, diep in de Ardennen, waar hij zich ruim vijftien jaar geleden terugtrok na een vroegtijdig afgebroken wielercarrière – tien jaar profwielrenner geweest, 110 koersen gewonnen – en na een pijnlijk faillissement van zijn houtbewerkingsbedrijf in Litouwen.

De 'kleine' Planckaert zat aan de grond en trok zich vervolgens aan de eigen haren weer naar boven, naar de achtbaan die zijn nieuwe leven tegenwoordig is. Volgt u even mee.

'Het is van de ene broek in de ­andere: van de werkbroek in de propere broek in de chique broek. Ieder weekend zit de chambre d’hôtes compleet vol. Elk weekend, alle vakanties, Kerstmis en Nieuwjaar. Dat stopt niet. Mijn dochter Stephanie, Magali, het vrouwke van Francesco, en ­Junior staan aan de kookpotten. Altijd voor een man of dertig. Francesco en Christopher dienen op. Over twee, drie maanden openen we een nieuwe chambre d’hôtes, in een kasteelboerderij, groter dan een kerk, waar ik nu al vier jaar aan het verbouwen ben. Daarnaast hebben we onze houtbewerking. Dat gaat van het omzagen van de boom tot het leveren van het afgewerkte product. Dat kan een tafel zijn, een trap of een parketvloer. En we ­bouwen en verbouwen huizen. Verbouwen, dat doe ik erg graag.'

Het gaat goed, zegt Planckaert. 'We hebben ons wreed herpakt, dat is al vele jaren zo, en nu plukken we er de vruchten van.'

En dan is er natuurlijk nog zijn werk voor televisie. 'Daar zijn ook nog grotere plannen mee. Verder kan ik elke week een acte de présence doen. Ik word meer en meer gevraagd. Ge moogt dat gerust weten: als ze mij willen, moeten ze mij duizend euro ­betalen. Anders kom ik niet.'

'Ik word dit jaar zestig, mijn vrouw Christa is een jaartje ouder. Zij doet de hele administratie. We moeten een beetje afbouwen. Straks zijn we honderdvijftig jaar en zijn we nog bezig. Maar natuurlijk ben ik erg blij dat we dit met de hele familie doen: Christa en ik, Francesco en Magali, Stephanie en Christopher, en Junior, die weer vrijgezel is, en de zes kleinkinderen.'

'Ik heb veel stress gehad, tot twee, drie jaar geleden. Ik kon ’s nachts niet meer slapen, het werk moest worden geregeld en de rekeningen moesten worden betaald. Als dat zich opstapelt, word je gek. Daar ben ik nu volledig over. Nu zeg ik: dit doen we niet. Ik zal sneller een grens trekken. Het verleden is zwaar geweest, dat is lang geleden. Waar is de tijd, vijftien jaar geleden, dat we met een Renault R5, die we nog gekregen hadden ook, moesten rijden. Vandaag ben ik er zeker van dat niemand van mijn bende nog honger zal hebben. En daar ben ik trots op."

"Maar neem nu het wereldkampioenschap in Bergen. Vermote rijdt zeshonderd kilometer op kop en zijn haar is nog niet verwaaid. Ziet Kevin De Weert dat niet? Peter Sagan, die heeft toch gelachen in zijn vuistje, in ­Bergen en in Qatar ook. Als Kevin De Weert mijn zoon was, ik gaf hem wat schoppen ‘op zijn gat’ als hij zou thuiskomen van het WK. Als je met Cavendish, Sagan en Kristoff ­doorrijdt tot op het einde, terwijl je Naesen, Stuyven en Roelandts hebt zitten, die alle drie kunnen winnen. En dan vergeet ik Van Avermaet nog. Neen, alles op Boonen. ­Boonen die Cavendish en Sagan klopt in de sprint? Komaan. De Weert is te jong en hij heeft zijn hele leven onder Boonen gekoerst, dat zijn verzachtende omstandigheden. Maar zijn tactiek moet veranderen."

"Neen. Ik steek een pluim op de hoed van De Cauwer: hij is de beste die er is. Hij ziet het altijd correct."

"Greg is zijn maat. Ik heb het al gezegd: Van Avermaet is niet goed. Je zult het zien. Als hij straks de Ronde van Vlaanderen wint, ben ik verkeerd. Maar ik denk het niet. Hij moet de koers dragen vanaf nu. Hij mag blij zijn dat Sagan meedoet, die neemt ook nog de koers in handen. Sagan koerst, en Greg kan hem kloppen na een zware wedstrijd."

"Hij heeft gelijk. Drie keer wereld­kampioen, Ronde van Vlaanderen gewonnen, vijf keer de groene trui in de Tour, zulke pijlen heeft Van Avermaet niet op zijn boog. Sagan mag Nibali laten rijden op de Poggio. Als Van Avermaet hetzelfde doet, is dat dom. Of hij is niet goed ­genoeg."

"Als je zelf zegt dat je goed bent, ben je altijd een beetje minder goed. Je moet in jezelf kunnen geloven. Van Avermaet mocht niet twijfelen toen Nibali vertrok. Gilbert was gaan vissen. Gilbert ging nog een keer de vijf monumenten winnen. Dat gaat echt niet meer gebeuren. Nooit van z’n leven wint hij Milaan-Sanremo. En als Sagan, Van Avermaet en Naesen vorig jaar niet vallen in de Ronde van Vlaanderen, heeft Gilbert het ook aan zijn pietje. Fantastische prestatie, daar niet van, maar toch."

"Gilbert heeft zijn beste tijd gehad. Ik zie hem niet meer winnen. Hij maakt het ons wel wijs, dat mag hij. Maar Sanremo was voor hem zijn laatste kans. Op de Poggio raakt hij niet meer weg. Er zal altijd iemand zijn die beter is. Roubaix, daar vrees ik ook voor."

"Ik heb hem zes, zeven keer gereden. 1984, het jaar dat Moser won, hadden Vanderaerden of ik kunnen winnen. Op de top van de Poggio draaide Moser als eerste in, gevolgd door Alfredo Chinetti, dan Vanderaerden, dan ik. Moser lag in de slag met Chinetti. ­Moser nam tien meter, de Italiaan liet het gat vallen, maar reed toch net snel genoeg naar beneden opdat we hem niet konden passeren. Moser nam honderdvijftig meter en hij was weg. Toen Fignon won, in ’88, was ik ook erg goed. Maar op de Cipressa zat ik te ver en er kwam een breuk in de groep. Ik heb geweend als een klein kind. De Cauwer, die toen mijn ploegleider was, heeft me moeten troosten. Gelukkig heb ik dat jaar de Ronde van Vlaanderen gewonnen."

"Vorige week was ik ziek. Niet dat ik in het verleden leef, maar ik zat dan toch wat ­YouTube-filmpjes te bekijken van mijn wedstrijden. In de Ronde van Vlaanderen van 1985, die Eric Vanderaerden won, werd ik ­elfde. In dat slechte weer. Planckaert, die niet kon afzien, toch elfde geworden."

"In Parijs-Roubaix 1982 klopte ik Roger De Vlaeminck voor de vijfde plaats. De Vlaeminck, monsieur Paris-Roubaix, was kampioen van België. Ik zag Raas weggaan, op het asfalt. Het was nog vijf kilometer tot de streep. Ik keek naar De Vlaeminck, die bleef zitten. Natuurlijk bleef hij zitten. Ken je Jan Raas? Óf hij won, óf hij werd betaald. En als hij won, tastte hij ook nog een keer in zijn portefeuille."

"Ze hadden schrik van mij. Wie kon er mij kloppen toen ik 23, 24 jaar was? De ­Vlaeminck betalen? Hij zou dat nooit aanvaard hebben van mij. Ik had iemand anders moeten aanspreken, Gregor Braun bij­voorbeeld, die werd nog derde. En dat is ­allemaal zo spijtig. Dan zeiden ze dat ik maar tweehonderd kilometer kon koersen. ­Komaan."

"Ik hoop dat Sagan veel met hem koerst. Want als Sagan de koers niet in handen neemt, heeft Van Avermaet miserie. Na vorig jaar is Van Avermaet overal favoriet waar hij start. Hij zal het niet gemakkelijk krijgen. Hij is Oss kwijt. Roelandts? Oss is sterker dan Roelandts. Jürgen is goed, maar hij neemt de verkeerde beslissingen."

"Van Avermaet moét winnen. Hij heeft niet gewonnen in de E3 en niet in Gent-Wevelgem. Greg gaat niet met een goed gevoel naar de Ronde van Vlaanderen. Ik zie hem graag koersen, maar ik vrees dat hij een moeilijk jaar gaat beleven."

"Ik vind hem fantastisch. Ik heb hem vorig jaar beter leren kennen in de BinckBank Tour. We zaten in de vip-ruimte. Hij had net de rit gewonnen en het eerste wat hij vroeg, was een trappist. Die heeft hij op zijn gemakje uitgedronken. En dan nog een trappist, met een groot bord spaghetti erbij. Ik ben fan. En wat een renner. Als hij zou willen, hij won nog veel meer wedstrijden. Hij had Gent-­Wevelgem kunnen winnen vorig jaar. Maar hij deed niets omdat Terpstra profiteerde. Zo is hij dan ook."

"Dan ben je een goede coureur. Vooral de ­manier waarop hij won, maakte indruk. Ik had dat niet verwacht. Benoot is een betere renner dan Sep Vanmarcke. Benoot kan bergop rijden, waar liggen zijn grenzen? Laat hem nog drie procent beter worden, wat gaat ­gebeuren. Afzien kan hij ook.»

«Kiezen? Moet hij kiezen? Ronde van Vlaanderen, dat kan hij. De Tour de France moet hij uit zijn hoofd halen. Wat hij nu meemaakt, een grote eendagskoers winnen, dat is ook euforie."

"Van Aert, dat is een monstertalent. Voor de Omloop had ik niet gedacht dat hij in dit klassieke voorjaar iets zou kunnen betekenen. Maar nu ik hem zie rijden, geloof ik dat hij ooit Parijs-Roubaix kan winnen. Niet dit jaar. Later. Mits wat verstandiger koersen in de Omloop, had hij die al kunnen winnen. Zoals hij op de Muur van Geraardsbergen reed, dat was beter dan Van Avermaet. Ik vrees enkel dat hij uit een winter komt waarin hij te veel gecrost heeft."

"Vorig jaar reed Wout van Aert precies even hard als Tony Martin in de tijdrit van de Ronde van België. Tony Martin, hé. Als je dat kunt, ben je iemand. Hij heeft ook de goede ­mentaliteit. Na Nokere Koerse trainde hij bij achter de brommer. Dat is echt van de oude tijd. Pas maar op in de Ronde van Vlaanderen. Het zou me niks verbazen mocht hij er op de Paterberg ‘een ei op geven’. Maar hij moet verstandig zijn. Van Avermaet, dat is zijn man. Hij moet een hele dag op het wiel van Van Avermaet rijden. Maar kan hij nog mee in de laatste ronde van de Ronde van Vlaanderen? Dat is de vraag."

"En laat Mathieu van der Poel ook maar naar de weg komen. Weet je wat die kunnen, die crossers? Als wielrenner moet je maar vijf minuten hard kunnen rijden, even bekomen, en weer vijf minuten hard rijden. Dat kunnen die crossers. Die duwen watts, dat is ongelooflijk."

"Ik begrijp dat niet, dat Froome nog aan de start van een koers mag staan. Heeft hij te veel gepakt? Ja. Schaf dat toch af, die cortisone. Ik heb tegen cortisonecoureurs gekoerst. In Harelbeke, in Waregem. Toen was dat nog met ‘de pikuur’. Ik heb renners gezien die dikker werden door te koersen. Ze gebruikten Diprophos bij de vleet. Ik kon daar niet goed tegen, ik blokkeerde. Had ik dat wel ­gekund, dan duwde ik mijn pedalen eraf. Macht als een stier heb je met cortisone. En wat moet je anders hebben om klassiekers te winnen?"

"Ivan Heylen sprak me over een kliniek: La Prairie in Montreux in Zwitserland, waar ik zo’n therapie kon volgen. Ik heb dat direct gedaan. Reed ik daar rapper van? Dat geloof ik niet. Het was eigenlijk een verjongingskuur. Dat kostte toen 250.000 frank (6.200 euro). Ik keek in het logboek. Ik zag daar de namen staan van Tina Turner, van Larry Hagman (J.R. in de tv-serie Dallas, red.) en van de paus. Ik heb het al vaak gezegd tegen mijn vrouw, dat we daar beter nog een keer naartoe zouden gaan. Al weet ik niet wat het nu zou kosten."