De politieke islam is springlevend

“Ook voor Belgische moslims klinken de woorden van de politieke dwergen uit Brussel [Partij Islam] wereldvreemd,” schrijft Majd Khalifeh. Hoe weet hij dat? Heeft hij een opiniepeiling gehouden? Wat we wél weten is dat het onderzoek van Dr. Ruud Koopmans aangeeft dat: 66,1% van de moslims in België vindt dat moslims terug moeten naar de wortels van de islam; 82,2% vindt dat er maar één interpretatie van de Koran is en dat elke moslim zich daaraan moet houden; en 69,6% vindt de regels van de Koran belangrijker dan de Belgische wetgeving (bron: Berlijnse Centrum voor sociaal-wetenschappelijk onderzoek of WZB, Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung). Met andere woorden: er is wel degelijk een voedingsbodem en kiespotentieel voor islamitische partijen zoals Partij Islam.

Vervolgens geeft Khalifeh twee voorbeelden uit de Arabische wereld. Het eerste is een taxichauffeur in Tunesië die zei dat hij voor de ‘islamisten’ van Al-Nahda had gestemd omdat hij de andere partijen niet kent en, zo concludeert Khalifeh, “dus niet omdat de sharia moet heersen”. Het tweede voorbeeld is Egypte, waar de ‘islamisten’ louter succes zouden hebben wegens het uitdelen van voedselpaketten.

Maar uit opinie-onderzoeken in islamitische landen blijkt dat meerderheden van moslims willen dat de sharia de officiële wet wordt in hun land. Bijvoorbeeld dit onderzoek van Pew Research Center: in Afghanistan (99%), Irak (91%), de Palestijnse gebieden (89%), Pakistan (84%), Marokko (83%), Egypte (74%), Indonesië (72%), Jordanië (71%) en Tunesië (56%) wil de meerderheid van de moslims dat de sharia de officiële wet wordt van hun land.

Dat heeft helaas tot gevolg dat er in de islamitische wereld in wezen slechts de keuze is tussen pest en cholera, namelijk een min of meer seculiere dictatuur enerzijds of een islamitische theocratie (kalifaat) anderzijds (of, wat doorgaans het geval is: iets dat daartussenin ligt, een mengvorm). Elk moslimland kan als dusdanig worden gekarakteriseerd. De Duits-Turkse islamhervormster Seyran Ates stelt: “Er zijn te veel mensen in onze religie die akkoord gaan met geweld. Anders zouden we van Marokko tot Indonesië geen gemeenschappen hebben zonder enige vorm van democratie.”

Dat Khalifeh vervolgens geruststellend zegt dat “Partij Islam weet dat ze in België niet zullen meeregeren, of zelf het beleid in één straat niet mee zullen kunnen bepalen”, is bizar, gezien in Nederland islamitische partijen als DENK (Erdogan) en NIDA (Moslimbroederschap) aan kracht en invloed winnen.

In Rotterdam is er zelf wekenlang sprake geweest van een monsterverbond tussen linkse partijen (GroenLinks, SP en PvdA) en NIDA. Het was een alliantie tegen de rechterzijde, zoals Michel Houellebecq in zijn boek Soumission beschrijft. Dat Partij Islam geen campagne zou mogen voeren in moskeeën omdat die “loyaal willen blijven aan andere politieke partijen”, is niet onlogisch aangezien de aan de macht zijnde politieke partijen moskeeën faciliteren en indien erkend ook subsidiëren. Dat kan dus snel veranderen mocht Partij Islam aan macht en invloed winnen.

Volgens Khalifeh zullen we “uitspraken over handen afhakken of zweepslagen niet vinden in de pamfletten” (van islamistische partijen zoals Partij Islam in Brussel en Al-Nahda in Tunesië), want “het gaat hier niet over sharia, kalifaat of ideologie”, maar om “macht en positie”. Alsof dit geen en-en-verhaal is: eerst via de nodige misleiding de macht grijpen en sleutelposities innemen, tegelijkertijd de islamitische geesten laten rijpen en vervolgens geleidelijk sharia-principes introduceren.

Het is een beproefde methode, het is de strategie van de Moslimbroeder­schap en soortgelijke islamisten: enerzijds voedselbedelingen en een sociale agenda waarbij wordt gemikt op de armen en de zwakkeren en termen als ‘gelijkheid’ en ‘rechtvaardigheid’ worden gepropageerd; anderzijds het bespelen van diepgewortelde islamitische denkbeelden en sentimenten bij de moslimpopulatie, in combinatie met het vaak aanwezige ressentiment als gevolg van bestaande of vermeende onderdrukking en corruptie. Ook Hamas in de Gazastrook en de ayatollahs in Iran pasten die strategie toe om aan de macht te komen.

De Nederlandse publicist Leon de Winter schrijft dat “niemand de volgende akelige optie wil aanvaarden: het zou weleens kunnen zijn dat de islam het ontstaan van een burgerlijke samenleving uitsluit. Het gevolg: mislukte staten barstend van corruptie, machtsmisbruik, repressie. De oplossing van de gelovigen: de terugkeer van het kalifaat.” Het is in deze vicieuze cirkel dat de islamitische wereld gevangenzit, en we moeten koste wat het kost vermijden dat die dynamiek ook bij ons begint te spelen.