Hypochonder Mathias Coppens steekt zijn paniekaanvallen en zijn doodsangst niet weg in "De columbus"

Denken dat je elk moment kan sterven, het is eigen aan Mathias Coppens. Onderweg naar Ierland met de Columbus, de mobilhome van Wim Lybaert, praat Coppens er eerlijk over. Al na enkele minuten mag de mobilhome stoppen bij een apotheek voor ... neusdruppels en een pijnstiller. "Ik denk altijd het allerergste. Dat is ook aandacht vragen. Ik ben iemand die veel stress in zich heeft. Als kind begon ik 's nachts met mijn voeten te flapperen. En dacht ik dat ik doodging. Ik begon over te geven. Ik zat in een vicieuze cirkel", vertelt Mathias.

Hij beseft dat die angstaanvallen ook een effect hadden op zijn omgeving. "Elk vriendinnetje dat ik heb gehad, pakte mij vast en zei: "Jij gaat niet dood." Ik was vier dagen samen met mijn huidige vrouw en ik kreeg een paniekaanval. Ze zei: "Als je nu niet maakt dat je met die zever stopt, trap ik het af." Ik heb nooit nog een angstaanval gehad. Zij is een zalige vrouw, zij is veel nuchterder dan ik."

Het aspect van de dood daagt wel vaker op tijdens de reis. Mathias heeft ook zelf graag alles onder controle, wat bijvoorbeeld in een vliegtuig of de Columbus niet het geval is. "Dat is een vies idee.  (...) Als ik samen met mijn vrouw weg ben, heb ik een testament klaarliggen over wat er met mijn kinderen moet gebeuren", bekent hij. Mathias' vader stierf op 64-jarige leeftijd en dat speelt een grote rol. "Als een van je ouders sterft, word je ontzettend geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Dan ben je er je wel bewust van."  

FRAGMENT (lees verder hieronder):

Mathias heeft een sterke band met zijn broers, Staf en Maarten, en zijn moeder. Hoewel er al eens kletterende ruzie kan zijn. "In elke familie is er wel iets. Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader was manisch-depressief. Niet altijd makkelijk om in zo'n gezin op te groeien. Iedereen verwerkt dat op zijn manier. Omdat je andere opvattingen hebt, botst dat natuurlijk af en toe. Soms heftig, want het gaat heel diep. De lijm tussen iedereen was onze moeder." Mathias belt zijn moeder zelfs bijna elke dag, zomaar. "Dat zijn kleine gesprekken die over niets gaan, maar door haar elke dag te horen, behoud ik die band."

's Avonds bij een glaasje wijn vraagt Mathias aan Wim of hij bang is voor de dood. Wim antwoordt dat de dood vooral vervelend is voor wie achterblijft. Mathias wil nog lang leven, héél lang. "Ik ben bang om snel te sterven en soms pakt me dat écht. Ik moet nog zoveel doen. Mijn vader is op zijn 64e gestorven. Ik ben nu 40 jaar. Dat is niet meer zolang, dan krijg ik stress. Ik hoop dat ik op mijn 90e kan zeggen: "Awel, het is goed geweest. Het is fantastisch geweest!"."