Nick Cave laat Werchter achter met een krop in de keel

 Zijn verpletterende doortocht in het Sportpaleis afgelopen herfst zat daar wellicht voor iets tussen, waar een breekbare Cave het gemis van zijn verongelukte zoon Arthur bezong. Zou het ook hier een set worden die snoeihard naar de keel zou grijpen? Of zou Cave zich net vastgrijpen aan zijn publiek zoals een dronkelap zich vastklampt aan de toog van zijn stamcafé? 

Opener ‘Jesus Alone’, gevolgd door het destructieve ‘Magneto’, beide nummers van zijn recente plaat ‘Skeleton Tree’, deden aanvankelijk het eerste vermoeden. Maar dan spoelde de band 24 jaar terug voor ‘Do You Love Me?’ en gingen de handen de eerste keer de lucht in. Cave, die tussen zijn songs niet al te praatgraag is maar eerder van lichaamstaal houdt, werd fysieker, trok z’n fans tegen zich aan en spuwde met ‘From Her To Eternity’ iets tussen een delirium en een psychose over hen uit. Om even even later z’n ’Red Right Hand’ het park in te flikkeren. 

Maar dan werd het stil. Muisstil. Een klassieker als ‘Into My Arms’ trof, in het licht van Cave’s recente tragedie, dieper als ooit tevoren en liet het terrein even gehavend achter. Somberheid troef toen ook ‘Girl in Amber’ volgde. Vlak voor het eind klampte de Aussie zich alsnog vast aan zijn cafétoog en trok hij zijn (vrouwelijke) fans met zich mee het podium op voor een dolgedraaide langspeelversie van Stagger Lee. Met bisnummer ‘Rings of Saturn’ was het pleit beslecht: het werd druk aan de bar. Rock Werchter had een krop door te slikken.