© Raymond Lemmens

Nick Cave op Werchter: lachen met Hans

Meester songschrijver. Meesterverteller. Meester-entertainer. En ook een beetje Hans Teeuwen: Nick Cave en zijn bende Bad Seeds zalfden, sloegen en entertainden. Een concert van kosmische dimensies.

cru

‘With My Voice I Am Calling You’. Met die sirenenzang uit ‘Jesus Alone’ lokte Nick Cave het volk naar voren. Met nog meer lokvoer (‘Magneto’ en een sloppy ‘Do You Love Me’) zette hij vervolgens een sublieme val: hij sloeg verwoestend toe met een furieus ‘From Her To Eternity’. Warren Ellis wurgde zijn viool de nek om met distortion en de andere Seeds schiepen er met duivels plezier nog een schepje bovenop. Verwrongen gezichten smeekten om oordopjes. Gewéldig. Dit was de Cave van midden jaren 80, de frontman van wijlen The Birthday Party, die met overgave zijn tekststandaard naar de Filistijnen schopte.

‘Loverman’ was even verwoestend en weigerde de uitgestoken hand. Maar daarna zalfde Cave wel. Het glockenspiel luidde ‘Red Right Hand’ in en ‘Into My Arms’ was nog meer een zoenoffer. “Zo, nu kopen jullie misschien een cd van mij.” Soms moeten we aan Hans Teeuwen denken als we Cave zien. Sinds zondagavond nog meer.

Kosmisch

© Geert Van de Velde

Een smerig ‘Tupelo’ zat niet in de set. Een venijnig ‘Mercy Seat’ ook niet, of een scheef swingend ‘Deanna’. Jammer. Maar ‘Jubilee Street’ ging wel almaar staccato en mondde uit in rauwe punk. Twee songs later was ‘Stagger Lee’ absoluut subliem. Muzikaal, maar ook entertainend: Cave griste een pak volk uit de eerste rijen. Daarbij: een meisje dat hem aankeek alsof ze hem wilde verslinden, een kaalkop met een lange baard die een dikke knuffel van hem kreeg en een jonge gast met een T-shirt aan met daarop de tekst ‘Suck My Dick’.

Daarvoor - tijdens ‘The Weeping Song’ - had hij ook een meisje uit het publiek gevist: met Malibu T-shirt, een soort bandana, Eastpackrugzakje om haar middel. Maar met een blik! Ze kreeg vapeurs van de close encounter, maar was ook verdomd goed in het helpen van Cave met het in de maat houden van het klappen van het publiek.

‘Push The Sky Away’ was de perfecte soundtrack voor de ondergaande zon, en speciaal voor Werchter plakte hij er nog ééntje extra aan vast. ‘Rings Of Saturn’. Als u goed keek, zag u rechts van het hoofdpodium een planeet opduiken in de avondlucht. Kosmisch.

Wat een concert. Wat een artiest. Meester-songschrijver. Meesterverteller. En meester-entertainer.

Aangeboden door onze partners

Hoofdpunten

Aangeboden door onze partners

Beste van Plus

Lees meer